Αχ ρε παιδιά, φίλοι, φίλες και ξεφίλοι, πώς περνάνε τα χρόνια τα άτιμα, κυλάνε σαν το ποτάμι και δη αρειμανίως.Κάπως έτσι και τα πρόσωπα, αυτά κυλάνε σαν το νερό!
Αισίως αλλά και συχνά με ζορίσματα και βαρυγκομιές διανύουμε πλέον τα μέσα της εξηκονταπενταετίας.
Τι να προσθέσω; Ας δεχθούμε: η σιωπή είναι χρυσός.... Όμως είναι κάτι συμβάντα που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν ξεχνιούνται με τίποτα. Ανεξήγητα!
Ανασκαλεύοντας λοιπόν τα χαρτιά και τα βιβλία μου που πλέον ΄τόσα χρόνια έχουν γεμίσει τα πάντα εδώ μέσα, βρήκα τα σχετικά και διάφορα με την παρουσίαση του βιβλίου μου "Αλλοτινές Εποχές" στο χωριό, το καλοκαίρι του 2007, μια μέρα μετά τ' Αλιώς, πριν ακριβώς από έντεκα χρόνια. Ανάμεσα στις ωραίες αναμνήσεις είναι και μερικά που έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου.
Ξέρετε ποιο είναι το κυριότερο;
Εκείνη η ποταπή και άθλια ματσαραγκιά που επέδειξε με τιποτένιο τρόπο ο τότε και τώρα πρόεδρος του χωριού κύριος Νώντας Τριγάζης (1) που παρά τη συμφωνία που είχαμε κάνει. και μάλιστα στη σχετική πρόσκληση μετά αμοιβαίας χαράς είχε ορισθεί και πρώτος ομιλητής, δυο μέρες πριν από την παρουσίαση μού ανακοίνωσε ορθά κοφτά ότι η αίθουσα του κοινοτικού κτιρίου δεν θα είναι έτοιμη.
Κεράμίδα στο κεφάλι.
Κεράμίδα στο κεφάλι.
Φανταστείτε τι ποταπότητα και τι φτηνή αξιοπρέπεια (2) .
Μετά από τόσο μεγάλη χρονική απόσταση, ακόμα και τώρα με τραντάζει........
(2) ΔΟΥΛΟΠΡΈΠΕΙΑ ήταν με κεφαλαία και δη χειρίστου είδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου