Εκτός από τον Ιμπεριαλισμό και τις ...Εκλογές υπάρχει και η Αλληλεγγύη, η Αγάπη και η Προσφορά!!!

     Ναι όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους αγάλλεται η ψυχή μου. 
    Τελεία και παύλα. 
       Η μέγιστη αξία του ανθρώπου είναι η αγάπη, η προσφορά, η αλληλεγγύη![1]

   Ένα απόβραδο διαβαίνοντας την πολυπολιτισμική και πολύπαθη και ολίγον ηδυπαθή πλατεία Βικτορίας γίνομαι μάρτυρας σε ένα Μυστήριο, μια Θυσία. Δυο άνθρωποι αφού μετέφεραν από ένα αυτοκίνητο, δίπλα στο δρόμο, δυο κιβώτια, ένα μικρό και ένα μεγάλο, τα τοποθέτησαν σε μια άκρη κοντά στο σταθμό του τραίνου, έτσι που να μην ενοχλούν κανέναν, περαστικό, κανένα μαγαζάτορα και η Αγία Τράπεζα ή ο Βωμός ήταν έτοιμος. Όπως θέλετε εννοείται την τελετουργία. Ή Λειτουργία της Εκκλησίας του γλυκύτατου Χριστού ή Θυσία στην Νεδουσία Παλλάδα Αθηνά!  
   Τα ανοίγουν και αμέσως αφού αναδύθηκε ένας ροδόχρους ατμός έλαβε χώρα ένα πανηγύρι σαν εκείνο μετά τις Θυσίες στην Αρχαία Αθήνα, στα Παναθήναια, όπου τα εκατοντάδες σφάγια τα έδιναν κυρίως στο λαό, στους δούλους. Βεβαίως σε πολύ μικρότερη διάσταση.
   Η Κυρία [με κεφαλαίο παρακαλώ] από τα αδρά χρώματα των μαλλιών και του δέρματος από την αρχή μου φάνηκε ξένη και πράγματι ήταν Σουηδέζα, καθηγήτρια σε κάποιο πανεπιστήμιο, όπως μας είπε, και ήρθε στην Ελλάδα συνδυάζοντας διακοπές και...λειτουργία! Ο δε βοηθός της ήταν ένας μελαψός καλοστεκούμενος, Αιγύπτιος 15 χρόνια κάτοικος της Αθήνας, εργάτης στα πτηνοτροφεία των Μεγάρων, εκεί που οι πατριώτες του είναι απόλυτη πλειοψηφία, όπως οι Ινδοί στα βουστάσια.

   Να μη πολυλογώ στο μεγάλο κιβώτιο είχαν μικρά μπολάκια αλουμινένια με κάποιο φαγητό και στο μικρότερο είχαν έτοιμα κουτάκια με χυμό. Αμέσως πλησίασαν πρώτα διάφορα παιδαρέλια και μετά οι μανάδες τους, νέες κοπελίτσες με φασκελωμένο κεφάλι και μακριές ριχτές φούστες στο όνομα του Αλλάχ και του μεγάλου Προφήτη.

  Η τελετουργία είχε επαναληφθεί και όλοι, μικροί και μεγάλοι ήσαν γνώστες και η σειρά που ακολουθούσαν ήταν υποδειγματική. Έπαιρνε ο καθένας το μπολάκι του, το χυμό και ένα πλαστικό κουταλάκι και έφευγε τρισευτυχισμένος. 
   Το χαμόγελο των παιδιών,  που αν και δειλό και φοβισμένο απλωνόταν σε όλο το προσωπάκι τους και τα υγρά μαύρα μάτια των μανάδων τους ήταν το δώρο, η ανταμοιβή της Αγγέλας, της Σουηδέζας.
  Να το φωνάξω άλλη μια φορά: Μπράβο και πάλι μπράβο!
   Ας διαλαλούν οι έμποροι, οι Γραμματείς και Φαρισαίοι σε όλη την επικράτεια την επικυριαρχία της αγοράς, την αριστεία και τον απάνθρωπο ανταγωνισμό.
  Ας  αφανίζουν τους λαούς οι πολεμοχαρείς στρατοκράτες τους λαούς και ας τους διαχωρίζουν οι υπερπατριώτες με βάση το χρώμα τη φυλή, το έθνος τη θρησκεία.
  Δεν θα μπορέσουν ποτέ όμως να εξαλείψουν τέτοιες οάσεις της ανθρώπινης ψυχής και του μεγαλείου της. Εστίες αγάπης και αλληλεγγύης πάντοτε θα φυτρώνουν και θα κρατούν άσβεστη τη λαμπάδα της ζωής και την επί γης ειρήνη! 

[1] Το διατυμπανίζουν πολλοί, ευτυχώς, κόντρα στις έξαλλες φωνές αρκετών Ελληναράδων. Το διατυμπανίζουν όλοι εθελοντές επί γης, όπως στο πάρκο του Δρακόπουλου, που λέγαμε προχθές. [κλικ ΕΔΩ] Ο Παύλος φώναζε την ντουντούκα του: "Κοινωνική κουζίνα, Αγάπη, Προσφορά, Αλληλεγγύη"