Αντωνία Ζεβόλη Νταουντάκη
Από την άνοιξη είχανε χτίσει τη φωλιά τους ένα ζευγάρι χελιδόνια κάτω από το μπαλκονάκι του πάνω ορόφου, ευθεία στο οπτικό μας πεδίο από το παράθυρο της κουζίνας. Τα 
καμάρωνα κάθε μέρα και απολάμβανα τα τιτιβίσματά τους, τους έρωτές τους, τον τρόπο ζωής τους (μέχρι και συζυγικό καυγά χελιδονιών παρακολούθησα μια μέρα. Σοβαρά το λέω). Πέρασαν οι μέρες και το ζευγαράκι τεκνοποίησε μέσω πέντε αυγών. Τα ζέσταινε φιλότιμα το θηλυκό, με το αρσενικό να της κρατάει συντροφιά τιτιβίζοντας από το απέναντι κλαδί της τριανταφυλλιάς μας. Σε λίγες μέρες εμφανίστηκαν πέντε κεφαλάκια ''γουλί'', με κίτρινες μυτούλες που άνοιγαν και γίνονταν χωνιά κάθε φορά που η μαμά και ο μπαμπάς έφερναν και απόθεταν μέσα εκεί τις μυγούλες η τα κουνουπάκια που έπιαναν στον αέρα. Παράλληλα, η μάνα άρχισε να τα εκπαιδεύει, πάντα με το παράδειγμά της. Στην αρχή τους έδειξε πως να γυρίζουν το σώμα τους και να ''λερώνουν'' έξω από τη φωλιά. Γελούσα κάθε φορά που έβλεπα πέντε μικρούλια οπίσθια να κουτσουλάνε τη γλάστρα που έσπευσα να βάλω από κάτω για ευνόητους λόγους... Πέρασαν κι άλλες μέρες και τα μικρούλια άρχισαν να ''μαλιάζουν'', να βγάζουν πιό δυνατές φωνούλες, να ''λιπαίνουν'' περισσότερο τη γλάστρα και να κουνάνε τα φτεράκια τους σαν να τα δοκιμάζουν. Η άνοιξη είχε περάσει, το καλοκαίρι είχε προχωρήσει και πησίαζε η μεγάλη ώρα να τ' απλώσουν και να πετάξουν για τους δικούς τους ορίζοντες.
Μια μέρα που δούλευα βαριεστημένη, απέσπασαν την προσοχή μου δυνατά τιτιβίσματα από το ανοιχτό παράθυρο. Όχι, δεν έμοιαζαν με τα τιτιβίσματα που άκουγα άλλες φορές. Ήταν δυνατά και συνεχόμενα, σαν να σήμαιναν συναγερμό! Γύρισα και είδα μια ιδιαίτερη, συνεχή κίνηση από τη μάνα χελιδόνα. Ένα επίμονο πέταγμα γύρω από τη φωλιά και μια φωνή- παρότρυνση που έπαιρνε απόκριση από τα μικρά. Σχεδόν άρχισα να καταλαβαίνω τη γλώσσα τους, τόσο εκφραστική ήταν. Σαν εκείνη να τους φώναζε: ''Ετοιμαστείτε για το μεγάλο άλμα στο κενό''. Κι εκείνα να απαντούσαν: '' Όχιιι, δεν το κουνάμε από την ασφάλεια της φωλιάς''… Κάποια στιγμή η χελιδόνα άρχισε να κάνει πτήσεις-δρομολόγια από τη φωλιά, μέχρι το κοντινό κάγκελο του μπαλκονιού. Στεκόταν για λίγο και πάλι πίσω στη φωλιά. Ταυτόχρονα, άρχισε να σκουντάει ένα- ένα χωριστά τα μικρά της, παροτρύνοντάς τα να κάνουν το ίδιο. Ένα που φαινότανε πιό θαρραλέο, αποφάσισε να δοκιμάσει. Η χελιδόνα άφησε τ' άλλα και ασχολήθηκε μ'αυτό. Του έδειξε δύο φορές πως να φτάσει στο κάγκελο και εκείνο, με τα αδύναμα φτεράκια του να παραπαίουν, το τόλμησε. Έφτασε στο κάγκελο και στάθηκε λίγο να ξαποστάσει. Στο πρώτο του πέταγμα, πετούσε δίπλα του και η χελιδόνα. Μετά, εκείνη άρχισε να πετάει από το κοντινό μας κάγκελο στο κάγκελο του απέναντι σπιτιού, επέστρεφε και του έδειχνε να κάνει το ίδιο. Όταν το μικρό κατάφερε κι αυτό, τότε η χελιδόνα πέταξε ελεύθερα στον ουρανό, παίρνοντάς το μαζί της για το πρώτο ταξίδι. Τι θ' απογίνουν τα υπόλοιπα; σκέφτηκα. Λες να τα εγκαταλείψει; Σε λίγο την είδα να έρχεται με φόρα και να επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς σκηνικό, με τα άλλα τρία μικρά. Το τελευταίο όμως, το πέμπτο, άτολμο και φοβισμένο, αρνιόταν πεισματικά να εγκαταλείψει τη φωλιά. Πήγαινε μέχρι την άκρη, κοιτούσε κάτω, και αμέσως χωνότανε πάλι μέσα σαν να το έπιανε πανικός και ίλιγκος! Υπομονετικά η χελιδόνα ασχολήθηκε όλο το απόγευμα μαζί του. Έκανε και ξανάκανε άπειρες φορές τα δρομολόγια μέχρι το κάγκελο και μετά γύριζε φωνάζοντας τσιρ-τσίρ επίμονα, το σκούνταγε, του έδειχνε το δρόμο. Τίποτα αυτό! Ε, στο τέλος θα το εγκαταλείψει στην τύχη του,
έλεγα και το φοβόμουνα. Αντίθετα, όσο περνούσε η ώρα, τόσο πείσμωνε και σχεδόν θύμωνε η χελιδόνα. Κάποια στιγμή αγρίεψε για τα καλά. Άρχισε να βγάζει κάτι τσιρίδες που πρέπει ν’ ακουγόταν από μακριά. Μπήκε μέσα στη φωλιά και σπρώχνοντάς το, τσιμπώντας το, χτυπώντας το με τα φτερά της, το πέταξε κυριολεκτικά έξω! Εκείνο έντρομο τραμπαλίστηκε μια- δυό φορές, και μετά, αναγκαστικά, άνοιξε τα φτεράκια του κι έκανε ότι του έδειχνε η μάνα που πετούσε δίπλα του. Αρπάχτηκε από το κάγκελο του μπαλκονιού τρέμοντας αλλά ανακουφισμένο, ενώ εκείνη στάθηκε δίπλα του ήρεμη, αφήνοντάς το να ξεκουραστεί περισσότερη ώρα από τα άλλα. Το επόμενο δρομολόγιο στο απέναντι μπαλκόνι, ήταν εμφανώς πιο εύκολο και πριν σουρουπώσει, πετούσε κι αυτό στους ανοιχτούς ορίζοντες. Η χελιδόνα στάθηκε και στο δικό του πλευρό μέχρι τέλους. Το βοήθησε με επιμονή, με τρυφερότητα, αλλά και αποφασιστικότητα. Κι’ όταν χρειάστηκε, δεν δείλιασε να του δώσει το τελικό σπρώξιμο στη ζωή. Σε λίγες μέρες που θα ταξίδευαν τα χελιδόνια μαζί με το καλοκαίρι για χώρες μακρινές, θα ήταν κι αυτό μαζί τους. Δεν θα ήταν καταδικασμένο να μην επιβιώσει στο έλεος του σκληρού χειμώνα που θ’ ακολουθούσε.
Μια μέρα που δούλευα βαριεστημένη, απέσπασαν την προσοχή μου δυνατά τιτιβίσματα από το ανοιχτό παράθυρο. Όχι, δεν έμοιαζαν με τα τιτιβίσματα που άκουγα άλλες φορές. Ήταν δυνατά και συνεχόμενα, σαν να σήμαιναν συναγερμό! Γύρισα και είδα μια ιδιαίτερη, συνεχή κίνηση από τη μάνα χελιδόνα. Ένα επίμονο πέταγμα γύρω από τη φωλιά και μια φωνή- παρότρυνση που έπαιρνε απόκριση από τα μικρά. Σχεδόν άρχισα να καταλαβαίνω τη γλώσσα τους, τόσο εκφραστική ήταν. Σαν εκείνη να τους φώναζε: ''Ετοιμαστείτε για το μεγάλο άλμα στο κενό''. Κι εκείνα να απαντούσαν: '' Όχιιι, δεν το κουνάμε από την ασφάλεια της φωλιάς''… Κάποια στιγμή η χελιδόνα άρχισε να κάνει πτήσεις-δρομολόγια από τη φωλιά, μέχρι το κοντινό κάγκελο του μπαλκονιού. Στεκόταν για λίγο και πάλι πίσω στη φωλιά. Ταυτόχρονα, άρχισε να σκουντάει ένα- ένα χωριστά τα μικρά της, παροτρύνοντάς τα να κάνουν το ίδιο. Ένα που φαινότανε πιό θαρραλέο, αποφάσισε να δοκιμάσει. Η χελιδόνα άφησε τ' άλλα και ασχολήθηκε μ'αυτό. Του έδειξε δύο φορές πως να φτάσει στο κάγκελο και εκείνο, με τα αδύναμα φτεράκια του να παραπαίουν, το τόλμησε. Έφτασε στο κάγκελο και στάθηκε λίγο να ξαποστάσει. Στο πρώτο του πέταγμα, πετούσε δίπλα του και η χελιδόνα. Μετά, εκείνη άρχισε να πετάει από το κοντινό μας κάγκελο στο κάγκελο του απέναντι σπιτιού, επέστρεφε και του έδειχνε να κάνει το ίδιο. Όταν το μικρό κατάφερε κι αυτό, τότε η χελιδόνα πέταξε ελεύθερα στον ουρανό, παίρνοντάς το μαζί της για το πρώτο ταξίδι. Τι θ' απογίνουν τα υπόλοιπα; σκέφτηκα. Λες να τα εγκαταλείψει; Σε λίγο την είδα να έρχεται με φόρα και να επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς σκηνικό, με τα άλλα τρία μικρά. Το τελευταίο όμως, το πέμπτο, άτολμο και φοβισμένο, αρνιόταν πεισματικά να εγκαταλείψει τη φωλιά. Πήγαινε μέχρι την άκρη, κοιτούσε κάτω, και αμέσως χωνότανε πάλι μέσα σαν να το έπιανε πανικός και ίλιγκος! Υπομονετικά η χελιδόνα ασχολήθηκε όλο το απόγευμα μαζί του. Έκανε και ξανάκανε άπειρες φορές τα δρομολόγια μέχρι το κάγκελο και μετά γύριζε φωνάζοντας τσιρ-τσίρ επίμονα, το σκούνταγε, του έδειχνε το δρόμο. Τίποτα αυτό! Ε, στο τέλος θα το εγκαταλείψει στην τύχη του,
έλεγα και το φοβόμουνα. Αντίθετα, όσο περνούσε η ώρα, τόσο πείσμωνε και σχεδόν θύμωνε η χελιδόνα. Κάποια στιγμή αγρίεψε για τα καλά. Άρχισε να βγάζει κάτι τσιρίδες που πρέπει ν’ ακουγόταν από μακριά. Μπήκε μέσα στη φωλιά και σπρώχνοντάς το, τσιμπώντας το, χτυπώντας το με τα φτερά της, το πέταξε κυριολεκτικά έξω! Εκείνο έντρομο τραμπαλίστηκε μια- δυό φορές, και μετά, αναγκαστικά, άνοιξε τα φτεράκια του κι έκανε ότι του έδειχνε η μάνα που πετούσε δίπλα του. Αρπάχτηκε από το κάγκελο του μπαλκονιού τρέμοντας αλλά ανακουφισμένο, ενώ εκείνη στάθηκε δίπλα του ήρεμη, αφήνοντάς το να ξεκουραστεί περισσότερη ώρα από τα άλλα. Το επόμενο δρομολόγιο στο απέναντι μπαλκόνι, ήταν εμφανώς πιο εύκολο και πριν σουρουπώσει, πετούσε κι αυτό στους ανοιχτούς ορίζοντες. Η χελιδόνα στάθηκε και στο δικό του πλευρό μέχρι τέλους. Το βοήθησε με επιμονή, με τρυφερότητα, αλλά και αποφασιστικότητα. Κι’ όταν χρειάστηκε, δεν δείλιασε να του δώσει το τελικό σπρώξιμο στη ζωή. Σε λίγες μέρες που θα ταξίδευαν τα χελιδόνια μαζί με το καλοκαίρι για χώρες μακρινές, θα ήταν κι αυτό μαζί τους. Δεν θα ήταν καταδικασμένο να μην επιβιώσει στο έλεος του σκληρού χειμώνα που θ’ ακολουθούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου