ΛΙΓΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ

                                                                                                    Areti Panou

Φέτος είναι η χρονιά του λίγα και καλά. Τα σύκα ήταν λίγα, αλλά πολύ νόστιμα κι ούτε ένα σκουληκιασμένο. Τα ρόδια είναι λίγα, γλυκά και κατακόκκινα κι ούτε ένα χαλασμένο. Κι οι ελιές, απ' ότι φαίνεται, ακολουθούν, λίγες αλλά καθαρές χωρίς τον αδηφάγο και ύπουλα πολλαπλασιαζόμενο και μεταδιδόμενο δάκο.

"Το μαγικό χαλί" του Στάθη.

-Ο αδηφάγος δάκος.

-Ρόδι.

Αναρωτιέμαι τι θέλει να μας πει η φύση, ο μεγάλος δάσκαλος. Το "ουκ εν τω πολλώ το ευ" που δίδαξε κάποτε στους αρχαίους μας; Ότι η υπερεκμετάλλευση καταστρέφει τη φύση και τον ίδιο τον άνθρωπο που τη μηχανεύεται; Και ποια είναι αυτά τα λίγα και καλά και απαραίτητα, τα "εκ των ων ουκ άνευ"; Μπορεί τα προϊόντα μιας φύσης που βιάζεται διαρκώς με χίλιους τρόπους για να υπερπαράγει να είναι ωφέλιμα και υγιεινά για τον άνθρωπο; Και ποιος άνθρωπος με στοιχειώδη λογική μπορεί να πιστέψει ότι το προϊόν ενός δεκατριάωρου μεροκάματου μπορεί να είναι σωστό κι ακέριο; Να μην είναι σκουληκιασμένο από την εξάντληση, την πίκρα και την αδικία; Και όμως, κάποιοι αυτό το λένε ανάπτυξη.

Στις φωτό βλέπουμε:

-ένα μυρμήγκι που κουβαλάει ένα φτερό, υπερπολλαπλάσιο σε όγκο και βάρος από το ελάχιστο σώμα του. Γιατί το κάνει, αφού το φτερό δεν είναι σπόρος, δεν είναι τροφή; Να ονειρεύονται άραγε τα μυρμήγκια ότι ξεκολλάνε από το χώμα και πετάνε ελεύθερα; Ή μήπως χρειάζονται ένα όμορφο φτερό να τα συντροφεύει την κρύα νύχτα του χειμώνα; Είναι και για τα μυρμήγκια η ομορφιά εκ των ων ουκ άνευ;