.ΣΩΤΉΡΗΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
Η αυτοκτονία του Τηλεγραφητή, Προϊσταμένου του ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ-ΤΗΛΕΓΡΑΦΕΙΟΥ ΛΑΜΠΕΙΑΣ.
(σ. Το τραγικό συμβάν περιέγραψαν δε μένα, κυρίως η αείμνηστη αδελφή μου Μαίρη -αυτόπτης μάρτυρας - και συμπλήρωσε η εκλεκτή συμπολίτισσα Δέσπω Ζαφειροπούλου - Φωτεινού)
Ήταν έκρυθμη Μετακατοχική - Εμφυλιοπολεμική περίοδος στη Δίβρη, γύρω στο έτος 1947.
ΟΙ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ...
Στο ΤΤΤ (τρια Τ) υπηρετούσε ως Προϊστάμενος του Ταχυδρομείου ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πολύ αγαπητός στην κοινωνία της Δίβρης. Τότε το 1947 είχε αρχίσει ο Εμφύλιος σπαραγμός και η Δίβρη ήταν "ανταρτοκρατούμενη" όπου το πρώτο χέρι στην Διοίκησή της είχαν οι ανταρτικές δυνάμεις του Δημοκρατικού Στρατού (ΔΣΕ). Μάλιστα τον επόμενο χρονο 1948 η Δίβρη είχε χαρακτηριστεί ως "Πρωτεύουσα της Ελεύθερης Πελοποννήσου" με παρουσία μεγάλων ονομάτων του ΔΣΕ (Κανελλόπουλος, Σφακιανός, Ζαχαριάς, Γεροδήμος, Καραθανάσης και άλλοι) που έγιναν και πολλές Εκδηλώσεις με ομιλίες και παρελάσεις...
ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΌ ΣΥΜΒΆΝ...
Ο Τηλεγραφητής (δυστυχώς το ονοματεπώνυμο του οποίου μου είχε πει η αδελφή μου και δεν το έχω συγκρατήσει) όπως έγραψα, ήταν ενας φιλήσυχος και αξιοπρεπής πολίτης που είχε την ατυχία να είναι ιδεολόγος της Αριστεράς και χαρακτηρισμένος με Φάκελο ως "επικίνδυνος" από την τότε Ασφάλεια της Εθνικής Κυβέρνησης. Και ενώ ήταν στη Δίβρη ως Προϊστάμενος του Ταχυδρομείου και εκτελούσε άριστα τα υπαλληλικά του καθήκοντα (είχε αντικαταστήσει ένα άλλο εξαιρετικό Προϊστάμενο τον Παπασπύρου) είχε συνεχείς ενοχλήσεις και κλήσεις απο την Ασφάλεια του Πύργου που τον καλούσε κάθε λίγο να κατεβαίνει και να δίνει το παρόν (και δεν ξέρω ο,τι άλλο...)...
Την παραμονή του απονενοημένου διαβήματός του, έλαβε αυστηρό μήνυμα να κατέβη στον Πύργο επειγόντως "δι'υποθεσίν του, διότι δεν συμμορφώθη με τας υποδείξεις"... Προφανώς αν πήγαινε, συναισθάνθηκε τι τον περιμένει!
Την άλλη ημέρα το πρωί-πρωί, την αδελφή μου Μαίρη που ήταν τότε κοριτσάκι 10 ετών την έστειλε ο πατέρας μας στο Ταχυδρομείο να πάει ένα γράμμα. Το πήγαινε με πολύ χαρά ( όπως μου διηγόταν) γιατί ήταν ο Τηλεγραφητής ένας άνθρωπος που αγαπούσε τα παιδιά...
Ανέβηκε τα σκαλιά του κτιρίου Λύγκα που τότε στεγάζονταν όλες οι Υπηρεσίες, το Ειρηνοδικείο στη μέση του ορόφου και το Ταχυδρομείο στα δύο δεξιά δωμάτια (βλ φωτογραφίες).... Μπαίνοντας η αδελφή μου στην πόρτα του Γραφείου του, αντίκρυσε το φοβερό θέαμα. Τον Τηλεγραφητή κρεμασμένο με σκοινί απο το ταβάνι (!!!).... (προφανώς γιατί ήξερε τι τον περίμενε στην Ασφάλεια)
Τρόμαξε μικρή αδελφή μου και έβαλε τις φωνές, τρέχοντας τις σκάλες κλαίγοντας γοερά που την άκουσε όλη γειτονιά και όλη η Δίβρη, λέγοντας τι είδε....
Αμέσως, μετά πήγαν επί τόπου όλοι οι τοπικοί παράγοντες και βεβαίως η αντάρτικη ηγεσία της Διβρης.
Την αφήγηση συμπληρώνει η κ. Δέσπω Ζαφειροπούλου - Φωτεινού που επιβεβαιώνει το γεγονός και μάλιστα θυμάται οτι παρότι δεν ήθελαν να τον θάψουν στο Νεκροταφείο του Αγ. Κωνσταντίνου, λόγω του ότι αυτοκτόνησε, ο καπετάνιος Καραθανάσης επέβαλε να ταφεί σε μια άκρη του Νεκροταφείου και μετά 8 μήνες ήρθαν οι δικοί του συγγενείς και πήραν τα κόκκαλά του....
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΙΣ ΤΙΣ ΕΙΚΌΝΕΣ, με επεξήγηση στις λεζάντες και παρακαλώ διαβάστε τις, έχουν πολύ ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου