ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ

Διονύσης Γουσέτης

[.... Κάπου είπε ο Μαρξ ότι οι άνθρωποι δημιουργούν την ιστορία τους, όμως δεν τη δημιουργούν κάτω από συνθήκες που επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά κάτω από συνθήκες που μεταβιβάστηκαν από το παρελθόν και τους παραδόθηκαν. Ειδικά για τη χώρα μας, ο Φίλιππος Ηλιού διέγνωσε την ιδιαίτερη στασιμότητα που τη διακρίνει: «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα, με την πρώιμη εξαγγελία της αστικής επανάστασης, και τα οποία δεν ήταν σε θέση να επιλύσει» .

Ποια είναι αυτά τα προβλήματα; Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος  διαπιστώνει ότι στη χώρα μας συνυπάρχουν δυο αντίθετες κουλτούρες, η «παρωχημένη» και η «μεταρρυθμιστική», που συνοδεύουν την πορεία της χώρας μέχρι σήμερα. Η πρώτη είναι η αυτόχθων, εσωστρεφής και εχθρική προς το Διαφωτισμό κουλτούρα της καθυστέρησης, ενώ η δεύτερη είναι εξωστρεφής, που προσπαθεί να εκσυγχρονίσει την κοινωνία και να συγκλίνει με της αναπτυγμένες χώρες της Δύσης. Η δεύτερη, η μεταρρυθμιστική, κατόρθωσε –με τη βοήθεια βέβαια των συμμάχων– να επιβάλει στη χώρα σύγχρονους θεσμούς• αλλά η πρώτη, η παρωχημένη και συγχρόνως πλειοψηφική, κέρδισε στη στελέχωση αυτών των θεσμών.

Έτσι, φτάσαμε σε μια κοινωνία από αυτές που ο φιλόσοφος Έρνεστ Γκέλνερ αποκάλεσε «κατακερματισμένες» . Περιληπτικά, πρόκειται για μια καθυστερημένη κοινωνία χωρίς συνοχή. Μια κοινωνία που είναι άθροισμα επιμέρους ομάδων συμφερόντων, οικογενειακών, συντεχνιακών, τοπικιστικών κ.λπ. Τα μέλη αυτών των ομάδων αλληλοϋποστηρίζονται μέχρι θυσίας εντός της ομάδας (βλ. φαινόμενα ακραίου νεποτισμού, τοπικισμού, συντεχνίας), αλλά είναι αδιάφορα έως εχθρικά προς τις άλλες ομάδες. Είναι συνεπώς ανίκανα να συνεννοηθούν με αυτές. Αποτέλεσμα της αδυναμίας συνεννόησης είναι ο μόνιμος ριζοσπαστισμός της κοινωνίας, οι διχασμοί, οι εμφύλιοι, οι δικτατορίες κ.λπ. Παραδείγματα τέτοιων κοινωνιών είναι οι πατριαρχικές, οι ισλαμικές και οι καθυστερημένες βαλκανικές. Κοινωνίες ανασφαλείς, και γι’ αυτό κλειστές, φοβικές, που ομφαλοσκοπούνται με τα μάτια στο «ένδοξο» παρελθόν και το μίσος στον «Άλλο», ιδιαίτερα το γείτονα...}