ΕΞΑΣΑΓΙΟ!!!

Ο Δημήτρης και η Μαρία Κάρτα που έχασαν 2 παιδιά και 4 εγγόνια θυμούνται τα τραγικά γεγονότα στην Αρτέμιδα που τους ξεκλήρισαν

ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ mapsara@pegasus.gr

«Εχασα αδερφό, αδερφή και ανίψια. Ο γαμπρός μου, ο άνδρας της Αθανασίας είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Εχει χάσει και τη μητέρα του στη φωτιά. Προσπαθούμε να είμαστε δίπλα του, προσπαθεί κι αυτός να είναι μαζί μας», λέει ο Σπήλιος Κάρτας.

Αύγουστος 2007 - Αύγουστος 2008. Εναν χρόνο μετά, οι πληγές δεν έχουν ακόμη κλείσει στη λαβωμένη Ηλεία...

Ο πόνος, η θλίψη και η απογοήτευση ακολουθούν σαν σκιά τους κατοίκους της περιοχής μέχρι σήμερα. Αυτούς που κατάφεραν να γλιτώσουν από την πύρινη λαίλαπα. Αυτούς που έχουν μείνει πίσω να θυμούνται τους δικούς τους που χάθηκαν τόσο γρήγορα, τόσο ξαφνικά, τόσο άδικα...

Εναν χρόνο τώρα, ο 76χρονος Δημήτρης Κάρτας, παππούς των τεσσάρων παιδιών που χάθηκαν στο μοιραίο τροχαίο δυστύχημα στην Αρτέμιδα που συγκλόνισε το πανελλήνιο, συχνά - πυκνά απευθύνεται στον Θεό: «Γιατί δεν μου άφησες κι εμένα ένα εγγόνι;», λέει. Δίπλα του, η σύζυγός του Μαρία μονολογεί: «Μας κάψαν τα παιδιά και τα εγγόνια...»

Η καμένη γη, τα κατεστραμμένα σπίτια και τα δέντρα που στέκονται κατάμαυρα στις πλαγιές των λόφων της Ζαχάρως, θυμίζουν σε όλους πως η καταστροφή είναι ακόμη εκεί... 

Σε έναν τόπο που όλοι είναι λίγο - πολύ συγγενείς, η ζωή δύσκολα επανέρχεται στους κανονικούς της ρυθμούς.

«Κόλλησε» το ημερολόγιοΣτην Αρτέμιδα, ακόμη κι αν τα σπίτια που καταστράφηκαν από τη φωτιά θα ξαναγίνουν καλύτερα, για τις οικογένειες των θυμάτων το ημερολόγιο έχει «κολλήσει» στην 24η Αυγούστου του 2007. Συνολικά 26 θύματα μετρά το χωριό των 110 μόνιμων κατοίκων. Ανάμεσά τους επτά παιδιά, τα περισσότερα από κάθε άλλη περιοχή. 

Τα τέσσερα ήταν της 36χρονης Αθανασίας Παρασκευοπούλου, που και η ίδια χάθηκε στη φωτιά. Το μητρικό ένστικτο την οδήγησε να πάρει τα παιδιά της για να τα σώσει, όταν άκουσε πως η φωτιά έχει πλησιάσει επικίνδυνα. 

Τα έβαλε στο αυτοκίνητο και μαζί με την πεθερά της άρχισαν να κατηφορίζουν προς τη Ζαχάρω. Για να τη βοηθήσει, η Αθανασία ζήτησε από τον αδερφό της Χαρίλη να την ακολουθήσει. Κι εκείνος δεν της χαλούσε ποτέ χατίρι...

Στον δρόμο συνάντησαν κι άλλους συγχωριανούς που προσπαθούσαν να διαφύγουν. Αγνωστο πώς, ένα χιλιόμετρο έξω από το χωριό, ένα τροχαίο στάθηκε αφορμή τα αυτοκίνητα να εγκλωβιστούν από τις φλόγες που είχαν πια φτάσει στο σημείο. 

Ελάχιστοι κατάφεραν να ξεφύγουν από την πύρινη λαίλαπα. Οι υπόλοιποι βρέθηκαν απανθρακωμένοι μέσα στα αυτοκίνητά τους

Η οικογένεια ξεκληρίστηκε. Οι τραγικοί γονείς της Αθανασίας μίλησαν στο «Εθνος της Κυριακής» για εκείνες τις τραγικές στιγμές. 

Ο Δημήτρης και η Μαρία Κάρτα έχασαν στις φλόγες δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια: τη 15χρονη Αγγελική, τη 12χρονη Μαρία, την 11χρονη Αναστασία και τον 5χρονο Κωνσταντίνο...

«Ημουν στο σπίτι μας, στην κορυφή του χωριού», διηγείται ο κύριος Δημήτρης Κάρτας, πατέρας της Αθανασίας και του Χαρίλη. «Προσπαθούσα να ρίξω νερό, να γλιτώσω ό,τι μπορούσα. Επικρατούσε πανικός. 

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα από το διπλανό χωριό, τη Μάκιστο, η φωτιά είχε πλησιάσει τα πρώτα σπίτια του χωριού μας. Δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτα», θυμάται. 

«Και τότε μου είπε ο γιος μας ο Σπήλιος», συμπληρώνει η κυρία Μαρία, «Ελα μάνα γιατί έχεις άσθμα, να πάμε στη Ζαχάρω, μην κινδυνεύσεις. Πήραμε το αυτοκίνητο να φύγουμε. 

Αλλά δεν πήγαμε προς τα κάτω, στη Ζαχάρω. Φύγαμε προς ένα χωριό άλλο, τη Σμέρνα... Στο μεταξύ, η Αθανασία και ο Χαρίλης είχαν φύγει μαζί από την άλλη μεριά», μας λέει.

«Το είχα καταλάβει...»Οι ηλικιωμένοι οδηγήθηκαν σε ένα σπίτι συγγενών τους στη Ζαχάρω.

Εκεί περίμεναν νέα από τα παιδιά τους, από τα εγγόνια τους. Τίποτα.

Πέρασαν πολλές εφιαλτικές ώρες. «Εγώ το είχα καταλάβει. Η Αθανασία ήταν πολύ τυπική. Αν ήταν καλά, θα μας έπαιρνε τηλέφωνο. Αλλά δεν είχε πάρει κανείς», λέει με δάκρυα στα μάτια η κυρία Μαρία. 

«Μην τους περιμένεις...»«Μου είπαν ψέματα ότι τα παιδιά ήταν καλά και με βάλανε για ύπνο. Την επόμενη μέρα, ο άλλος γιος μου ήρθε και μου είπε την αλήθεια: «πέθαναν όλοι, μην τους περιμένεις», μου είπε», λέει ο κύριος Δημήτρης και τα μάγουλά του γεμίζουν δάκρυα. Κανείς δεν τους είχε πει πού έπρεπε να πάνε για να μην κινδυνεύσουν, τι να κάνουν, πώς να κινηθούν. 

Οσοι γλίτωσαν, θεωρεί η οικογένεια Κάρτα, γλίτωσαν από τύχη... Αν ο άνεμος είχε αλλάξει φορά, μπορεί ο δρόμος όπου επέλεξαν να φύγουν, να είχε διακοπεί από τις φλόγες...

«Αυτές τις μέρες που ήρθαμε στο χωριό, δεν θέλω να κατεβαίνω πια στην πλατεία του. Εκεί παίζανε τα εγγόνια μου. Λέω συχνά στον Θεό, «γιατί δεν μου άφησες κι εμένα ένα εγγόνι;»», λέει με λυγμούς ο παππούς της οικογένειας. «Μας κάψανε τα παιδιά μας και μετά μας ξέχασαν. Αυτό να γράψεις», λέει η κ. Μαρία.

ΣΠΗΛΙΟΣ ΚΑΡΤΑΣ

«Αντί μνημόσυνου ο δήμος οργανώνει καλλιστεία σκύλων»

«Εχασα αδερφό, αδερφή και ανίψια. Ο γαμπρός μου, ο άνδρας της Αθανασίας είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Εχει χάσει και τη μητέρα του στη φωτιά. Προσπαθούμε να είμαστε δίπλα του, προσπαθεί κι αυτός να είναι μαζί μας», λέει ο Σπήλιος Κάρτας. 

Μετά τα γεγονότα, σύσσωμη η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα. Ακόμη και ο Σπύρος Κιόσα, ο Αλβανός που λίγο έλειψε να καεί κι αυτός μαζί με τα υπόλοιπα θύματα στο τροχαίο, έφυγε από την περιοχή...

«Είχαμε την τύχη, η εταιρεία κοσμημάτων που εργάζομαι εδώ και χρόνια και συγκεκριμένα η οικογένεια Κουτσολιούτσου να θέλει να τιμήσει τους ανθρώπους της οικογένειάς μας που χάθηκαν. Προς τιμήν τους έφτιαξαν το κοινοτικό κατάστημα, το αγροτικό ιατρείο, το καφενείο του χωριού και αυτό το σπίτι που μένουμε τώρα με τους γονείς μου και τους ευχαριστούμε πολύ γι αυτό. Η εταιρεία μου και οι Κύπριοι, οι οποίοι έχουν προσφερθεί να φτιάξουν το πατρικό μας, είναι οι μόνοι που μας βοήθησαν. Ευτυχώς, γιατί αν περιμέναμε από τους δικούς μας...», λέει με νόημα ο Σπήλιος. 

«Δεν έχουμε δει τη βοήθεια της Πολιτείας. Κανένας -έστω από ευθιξία- δεν παραιτήθηκε τότε. Κανένας δεν θα πληρώσει για την καταστροφή. Μόνο για το θεαθήναι ήταν όσοι μας θυμήθηκαν. Ακόμη και ο τέως βασιλιάς, μας... έκανε την τιμή να περάσει από τα πυρόπληκτα χωριά και να φωτογραφηθεί. 

Ο Δήμαρχος Ζαχάρως δεν ήρθε ποτέ, ούτε καν να συλλυπηθεί τους γονείς μου. Τις προάλλες διοργάνωσε καλλιστεία σκύλων! Τις ημέρες του Αυγούστου, ετοιμάζεται πανηγύρι στα γύρω χωριά. Πριν καν περάσει ένας χρόνος από τον θάνατο τόσων ανθρώπων. Δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς ούτε την καταστροφή. Είμαι απογοητευμένος από την ελληνική Πολιτεία. Δεν έπρεπε καν να έχουμε ψηφίσει στις εκλογές», λέει θυμωμένος.

Οι 3 φίλες των αδικοχαμένων κοριτσιών

«Παίζουμε στην αυλή τους σαν να είναι ανάμεσά μας»

Ο τραγικός πατέρας των 4 παιδιών Γιώργος Παρασκευόπουλος σπάνια πια έρχεται στο σπίτι τους στην Αρτέμιδα. Βυθισμένος στο δικό του δράμα, ολομόναχος, αφού έχασε σύζυγο, παιδιά και μητέρα, συνεχίζει με πόνο αλλά και αξιοπρέπεια τη δική του πορεία.

Φαίνεται πως του κάνει καλό να ακούει ξανά παιδικά γέλια και φωνές στην αυλή του σπιτιού τους στην Αρτέμιδα. Σαν από τραγική ειρωνεία, η φωτιά δεν πέρασε από εκεί. Σαν να σταμάτησε στο σταυροδρόμι πιο πάνω, αφήνοντας άθικτο το σπίτι, αφού όμως του ξεκλήρισε ολόκληρη την οικογένεια... 

Σήμερα, ο Γιώργος Παρασκευόπουλος έχει δώσει το κλειδί στις φίλες της κόρης του, που μαζί παίζανε όλα τα καλοκαίρια μέχρι το μοιραίο του 2007. Τα απογεύματα η αυλή του γεμίζει και πάλι ζωντάνια, παιχνίδια και συζητήσεις...

Η Δήμητρα, η Βάσω και η Θεώνη πηγαίνουν κάθε μέρα και «παίζουν» στην αυλή των κοριτσιών. Μόλις πέφτει ο ήλιος, ανηφορίζουν στο νεκροταφείο του χωριού. Εκεί, στο πιο ψηλό σημείο είναι ο τάφος της μάνας με τα τέσσερά της παιδιά. Τις είδαμε να ανάβουν τα καντήλια, να αλλάζουν τα λουλούδια και μετά να κάθονται μαζί τους, να μιλάνε, να γελάνε. 

«Ετσι θα θέλανε τα κορίτσια να κάνουμε», είπαν στο «Εθνος της Κυριακής» οι κοπέλες. «Πέρυσι ήταν το καλύτερο καλοκαίρι μας. Γελούσαμε πολύ, συζητούσαμε, περνούσαμε καλά», θυμούνται.

Την ημέρα της πυρκαγιάς, εκείνες μαζί με τις οικογένειές τους κατέβηκαν στην παραλία για να σωθούν. Οταν άκουσαν τη θλιβερή είδηση δεν ήθελαν να το πιστέψουν. 

«Από τη μια στιγμή στην άλλη, χάσαμε τις φίλες μας. Δεν μπορούμε να είμαστε στο χωριό χωρίς εκείνες. Και γι αυτό κάνουμε αυτό που πιστεύουμε ότι θα τις κάνει να είναι πάντα εδώ, ανάμεσά μας», μας λένε αποφασισμένες...

Στο τέλος του περασμένου Αυγούστου, οι τοίχοι της Αρτέμιδας και της Ζαχάρως είχαν γεμίσει με κηδειόχαρτα, μνημόσυνα και συλλείτουργα. Με αυτό το ιδιότυπο, αλλά γεμάτο ζωή μνημόσυνο των νεαρών κοριτσιών, η μνήμη της Αθανασίας, της Αγγελικής, της Μαρίας, της Αναστασίας, του μικρού Κωνσταντίνου και των άλλων αδικοχαμένων παιδιών παραμένει ζωντανή για όλο το χωριό...

Η αριθμητική του πόνου

110 Ηταν οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού Αρτέμιδα πριν το σαρώσει η περσινή πύρινη λαίλαπα.

26 θύματα θρηνεί το χωριό, τα οποία κάηκαν στη μεγάλη πυρκαγιά της Ηλείας.

7 από τα θύματα ήταν παιδιά. Η λαβωμένη Αρτέμιδα έχασε τα περισσότερα παιδιά από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας.

4 από αυτά τα παιδιά ήταν της 36χρονης Αθανασίας Παρασκευοπούλου, που χάθηκε μαζί τους στη φωτιά.