Η Μέθεξη και Οργασμός των Ψυχών (συνέχεια)

      Λοιπόν νάμαστε ξανά στο τραπέζι του Θανάση. Ο Γιάννος, όπως είπαμε, το λεγε και αγκρουμάζοταν όλοι οι άγιοι του εσωτερικού και του εξωτερικού. Και μετά από λίγο αρχίζει, που λέτε, τη «Σουλτάνα:

Έβγα να ακούσεις Σουλτάνα,Σουλτάνα

τι έχω να σου πω.

Παράτησε το γέρο, το γέρο

και πάρε με το νιο.

Πώς να τον παρατήσω το γέρο, το γέρο

το γέρο τον καλό.

Που μού ΄χει δωσει αμπέλια χωράφια

άϊντε και λίρες εκατό.

Αχ ταχιά πεθαίνει ο γέρος, ο γέρος

και παίρνω εγώ το νιο

και παίρνω παλικάρι, λεβέντη

άντε δέκα οχτώ χρονώ. 

  Από το πρώτο τετράστιχο ο δικός σου, ο λεγάμενος με τη νεαρά σύζυγο (Σημ.),  άρχισε να αλλάζει χρώμα. Το κοκκινωπό πρόσωπο από τον κράσο έγινε πρώτα μαύρο-μπλαβί και μετά χλωμό. Πάνιασε. Ο άλλος το σκοπό του…Εμείς οι υπόλοιποι άλλος έτσι με το μάτι άλλος αλλιώς με νοήματα προσπαθούσαμε να σταματήσουμε το Απόκρυψη όλωνάσμα. Αλλά ο Γιάννος πού να καταλάβει…Στην κοσμάρα του. Ο Λεγάμενος πέρασε σε άλλη φάση, μεγάλο πρόβλημα. Είχε σκυλιάσει από το κακό του. Η δε νεαρά κυρά του «η Σουλτάνα» αμίλητη και χαμοβλεπούσα, αν και ένα ανεπαίσθητο χαμογελάκι χάραζε στην άκρη των χειλιών της. 

      Ξάφνου ο «γέρος» υψώνεται ορθός και στην επιβαλλομένη σιωπή λέει δυνατά: Ρε μαλάκες τι χασκογελάτε; Δεν το καταλαβαίνω; Δε μου λέτε εσείς πόσες φορές πηδάτε τη βδομάδα; Για να δούμε…εγώ κάθε δεύτερο βράδυ, εσείς…. Και τότε πετάγεται η Σουλτάνα» και δηλώνει με στόμφο: Ναι έτσι είναι…ακούς γέρο..
 Έπεσε το γέλιο της αρκούδας…αλλά με ένα φουλαριστό ποτηράκι ήρθαμε στα ίσια μας.   Ο Γιάννος το σκοπό του…..   

Σημ. Τα αλλοτινά χρόνια, που ήμουνα κτηνίατρος στην Ανδραβίδα, ο Βασίλος, ο Βλάχος με τα τετρακόσια πρόβατα και άλλα τόσα γίδια μούλεγε σχετικά με την περίσταση, μια και η Βαίλαινα ήταν καμιά εικοσαριά χρόνια μικρότερη: Ρε γιατρέ εσύ που τα έχεις σπουδάξει, δεν είναι καλύτερα να τρως τρυφερό αρνάκι με άλλους παρά γκιόσα προβατίνα μόνος σου;