Αντρέας Γιολάσης
Μόλις που πρόλαβα, τρεχάλα, να χωθώ
στο τελευταίο μισοσκότεινο βαγόνι.
Κυριαρχούσε μια ύπουλη, επίφοβη σιγή,
οι επιβάτες όλοι σοβαροί, συλλογισμένοι.
Μια υποψία, αγκάθι μαύρο, ήρθε και σφήνωσε στο νου,
πως, στη βιασύνη μου, μπορεί να ΄κανα λάθος.
Με αγωνία σκύβω προς τον διπλανό,
τον τελικό προορισμό να τον ρωτήσω,
μα, πριν προλάβω καν ν΄ αρθρώσω συλλαβή,
διέκρινα τέτοιο πανικό στην έκφρασή του,
που η κίνησή μου πάγωσε, απόμεινα βουβός
κι αποτραβήχτηκα ξανά στο κάθισμά μου.
Απ΄ τα μεγάφωνα, την ίδια αυτή στιγμή,
μια άχρωμη φωνή ανακοινώνει,
πως «ο συρμός αναχωρεί» και μας καλεί,
στους «ειδικούς προς τούτο υποδοχείς εκάστης θέσης»,
με τάξη ν΄ αποθέσουμε τα λίγα πράγματά μας
ενώ,
στην έρημη πριν λίγο αποβάθρα,
αλλόφρονες, μας αποχαιρετούν χειρονομίες
πλήθους μεγάλου προσφιλών.
Πού πάμε;
Αφιερωμένο εξαιρετικά στον κουμπαράκο μου!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου