Όταν η ιστορία του ΚΚΕ ξαναγράφεται

 ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 

Φώτης Παπούλιας

Οι ιστορικοί του κόμματος ασκούν κριτική
στο Α γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη

To Τμήμα Ιστορίας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κυκλοφόρησε το τεύχος της με τίτλο «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-1941 - Οι αποφάσεις της Κομμουνιστικής Διεθνούς - Τα 3 γράμματα του Ζαχαριάδη - Η θέση της “Παλαιάς Κεντρικής Επιτροπής”».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ..

Στη διαφημιστική λεζάντα στον «Ριζοσπάστη» (1/4/2015) διαβάζουμε: «Καμιά εθνική ενότητα δεν υπήρξε στον ιταλοελληνικό πόλεμο. Υπήρξαν ασφαλώς αυταπάτες στις λαϊκές μάζες, όχι όμως και πραγματική εθνική ενότητα, γιατί αυτή είναι ανύπαρκτη σε μια ταξική κοινωνία. Στο τέλος του ιταλοελληνικού πολέμου φάνηκε δραματικά ποια ήταν η πραγματικότητα» Αν και το κείμενο αυτό προδιέθετε για τη συνέχεια, εντούτοις έκρυβε μεγαλύτερες εκπλήξεις. Στο κεφάλαιο «Εκτίμηση για το Α γράμμα» διαβάζουμε: «Στο Α γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη, ο πόλεμος χαρακτηριζόταν εθνικοαπελευθερωτικός από την πλευρά της Ελλάδας και όχι

ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές. Αποτελούσε αντίφαση ότι ο σωστός στόχος που ετίθετο στο γράμμα για “μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό”, συνυπήρχε με τη φράση “στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά...”»

Η τοποθέτηση

Ο συντάκτης του κειμένου ισχυρίζεται ότι «αν έλειπε από το Α γράμμα η παραπάνω επίμαχη τοποθέτηση, θα αποκτούσε ισχυρή υπόσταση και η σωστή περικοπή του γράμματος: “κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα”. Ομως αυτό το σημείο έχανε τη δυναμική του από τη στιγμή που το ακολουθούσε η περικοπή: “Στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως καμιά επιφύλαξη”».

Ουσιαστικά, ο «αποτιμητής» του Α γράμματος του ιστορικού γραμματέα του ΚΚΕ αποδομεί μια ολόκληρη ιστορική περίοδο του Κόμματος, στην οποία στηρίχτηκε το έπος της εθνικής αντίστασης· ακυρώνει το μήνυμα του Ν. Ζαχαριάδη και θέτει εν αμφιβόλω ολόκληρο το οικοδόμημα της αντίστασης του ελληνικού λαού. Εχει βέβαια προλάβει να σημειώσει: «Το κλίμα στις λαϊκές μάζες, την ώρα που κηρύχτηκε ο πόλεμος, όσο και αν πήγαζε από αγνές πατριωτικές προθέσεις, αντιμετώπιζε τον πόλεμο απ’ τη σκοπιά της αμυνόμενης Ελλάδας και της... επιτιθέμενης Ιταλίας».

Και για να μην κινδυνεύει να παρερμηνευθεί (ή μήπως όχι;) τόνιζε: «Ο δίκαιος ή άδικος χαρακτήρας κάθε πολέμου δεν καθορίζεται από ποιο κράτος επιτίθεται και ποιο αμύνεται, αλλά από ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο... Και οι δύο αστικές τάξεις και οι κυβερνήσεις τους συγκρούονταν όχι για τα συμφέροντα των εργατικών τάξεων της Ελλάδας και της Ιταλίας, οι οποίες θα έπρεπε να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και όχι αυτόν της καπιταλιστικής εθνικής ενότητας».

Η αποδόμηση του «ήρωα αρχηγού του ΚΚΕ» και μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου συνεχίζεται, αν και επιχειρείται να «μπλεχτεί» η ιστορία με αναφορές στην 7η Ολομέλεια, με τον συντάκτη να υποστηρίζει: «...ήταν ρεαλιστικό και αναγκαίο να τεθεί ως κατεύθυνση και ως ζήτημα ζύμωσης στο λαό και στο στρατό, ως σύνθημα οργάνωσης της πάλης των πρωτοπόρων εργατών και στρατευμένων, που στις συνθήκες της πάλης κατά του ιμπεριαλιστή εισβολέα, του ιταλικού, θα μπορούσε να προετοιμάζει τον προσανατολισμό των εργατικών - λαϊκών μαζών για συνθήκες αποδυνάμωσης της εγχώριας και ξένης καπιταλιστικής εξουσίας, μέσα και έξω από τη χώρα της».

«Αντίθετα αποτελέσματα»

Και ο συντάκτης καταλήγει: «Η γραμμή πρώτα να ξεμπερδέψουμε με τους ξένους και κατόπιν θα λογαριαστούμε με τους δικούς μας, αφού προηγουμένως συμβαδίσουμε με τους τελευταίους, οδηγεί σε αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα».

Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια επιχειρείται να ξαναγραφεί η ιστορία του ΚΚΕ, όμως οι ιστορικοί ή οι ιστοριοδίφες του Κόμματος είναι βέβαιοι ότι διά των αποκαθηλώσεων μπορούν να ανατρέψουν την Ιστορία και τους πρωταγωνιστές της, ακόμα κι όταν ένας από αυτούς είναι ο Νίκος Ζαχαριάδης;