Λοιπόν αγαπητοί μου πέρασαν αρκετές ημέρες από την πρώτη μου αναφορά (κλικ ΕΔΩ) και νάμαι που που αξιώθηκα ή φιλοτιμήθηκα πρώτα στον εαυτόν μου και μετά απέναντί σας να εξιστορήσω εκείνη τη βδομάδα στον Ερυθρό με την περιβόητη Κοιλιοκήλη μαζί με όλα τα ... ωραία συμπαρομαρτούντα με τον γείτονα στο θάλαμο του νοσοκομείου. Θα μου πείτε αρκετοί από σας γιατί και ποιος είναι ο λόγος; Πραγματικά είναι δύσκολο να σας απαντήσω, όμως αισθάνομαι ως μια δικιά μου ανάγκη να τα εξιστορήσω και καταλαβαίνω πως άλλοι θα το διαβάσουν με ευχαρίστηση, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία κι άλλοι θα το υπομείνουν. Δε χάλασε κι ο κόσμος. Κουμπάρε εσύ τι λες;
Που λέτε μετά από παραινέσεις μιας καλής μου φίλης πήγα δυο μήνες πριν το Πάσχα στον Ερυθρό όπου αφού με εξέτασε ο χειρουργός η γραμματέας του μου όρισε ότι την Τρίτη του Πάσχα (18 Απρίλη) θα έκανα εισαγωγή για την πολυπόθητη, έτσι κι αλλιώς, εγχείρηση. Να όμως που τη μεγάλη Πέμπτη με ειδοποίησαν (τώρα που έχουμε κινητά ποιος μας πιάνει) ότι πρέπει να κάνω εισαγωγή τη Δευτέρα του Πάσχα και εγχείρηση την Τρίτη. Τι να κάνω κι εγώ συμφώνησα με κρύα καρδιά κι αυτό γιατί την Κυριακή του Πάσχα μας είχαν προσκαλέσει στο Σέσι του Γραμματικού όπου το το ψητό αρνί και τα κοκορέτσια με όλα τα γλυκάδια του φίλου μας του Μήτσου, προκαλούσαν γαστρικές ανατάσεις και εκχύσεις μαζί με οισοφαγικές παλινδρομήσεις.
Έτσι λοιπόν με αυτές τις προϋποθέσεις και τα δεδομένα τη Δευτέρα του Πάσχα στη 1μμ νάμαι στον Ερυθρό, όπου μετά από μια μικρή διαδικασία μπήκα στον 609 θάλαμο. Υπήρχαν δυο κρεβάτια, αλλά το πρώτο βράδυ ήμουν μόνος μου. Έκανα όλα τα προκαταρκτικά, εξετάσεις αίματος, καρδιογράφημα, ακτινογραφία θώρακος, ξύρισμα επιτοπίως και την άλλη μέρα έτοιμος για το χειρουργείο. Με είχαν ειδοποιήσει για μετά τις δώδεκα το μεσημέρι, οπότε καταλαβαίνετε την έντονη αγωνία και όλα τα άλλα σχετικά, φοβικά αισθήματα που σ'αυτή την περίπτωση σε κατατρέχουν. Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση μπαίνει ένας κύριος, γεια χαρά, καλώς τον και πιάνει το δεύτερο κρεββάτι. Το πιο εμφατικό πάνω του ήταν το παχύ λίγο γκριζωπό μουστάκι του. Κυριάκος, Θοδωρής, νάσαι καλά και καλή επιτυχία. Ρε Κυριάκο συγνώμη αλλά έχω την εντύπωση ότι κάπου σε ξέρω κι όλο μούρχεται στο νου αλλά πάρα κάτω γιοκ. Και εμένα κάτι μου θυμίζεις αλλά μέχρι εκεί. Πότε πήγες στο στρατό, φοίτησες μήπως στη Θεσσαλονίκη, στην Ανδραβίδα τι λες; Όχι. Δώσε από δω δώσε από εκεί τίποτα. Ένα πέπλο στη μνήμη και πιο πέρα όλα γκρίζα. Κατά τη 1μ.μ. ήρθε ένας ένας νοσοκόμος και αφού ντύθηκα κατάλληλα, καλύτερα όλα τα έβγαλα και έμεινα με μια πράσινη ποδίτσα με πήρε για το χειρουργείο. Η σκέψη μου όμως εκεί, ρε από πού ξέρω τον Κυριάκο, εκεί που έβγαινε πάνω στο πηγάδι της μνήμης, την άλλη στιγμή έπιανε πάτο. Με αυτές τις επίμονες αναζητήσεις, τις συγκεχυμένες σκέψεις φθάνουμε, ξάπλα εγώ στο φορείο, σε ένα μεγάλο θάλαμο που δεξιά κι αριστερά είχε χειρουργεία. Θυμάμαι καλά ότι εκεί στον μεγάλο διάδρομο, επάνω στο φορείο, που ήμουν, ήρθε σε λίγο ένας γιατρός με τη γνωστή πράσινη φορεσιά και τον σχετικό σκούφο, αρκετά νέος για να μου βάλει στη φλέβα στη ράχη της παλάμης την απαραίτητη πεταλούδα για τις φλεβικές εκχύσεις. Πιάνοντας το δεξί μου χέρι του λέω ξέρετε είναι καλύτερα στο αριστερό μου χέρι γιατί δεν ξέρω το λόγο οι φλέβες είναι πιο ορατές, επιφανειακές. Τι λες, μου λέει με εκείνο το γαμημένο στυλάκι, όλοι το ίδιο είναι; Έκανε δυο τρεις προσπάθειες με επιμονή ...σκαφέα αρχαιολόγου ή οδοντιάτρου, αλλά τίποτα, τζίφος! Έτσι αφού μου κατατρύπησε το χέρι στράφηκε στο άλλο όπου με την πρώτη επέτυχε. Μου δικαιολογήθηκε δε ότι οι φλέβες μου είναι πολύ λεπτές και σπάνε εύκολα. Έχεις δίκιο, σκέφτηκα να του απαντήσω κι εγώ γιαυτό ίσως να έχω ....καλή στύση. Αλλά δεν πρόλαβα. Από μια στιγμή στην άλλη δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, ούτε αγγελάκια δεν έβλεπα, μέχρι μετά από καμιά δυο ωρίτσες περίπου που ξανάρθαν οι αισθήσεις μου μόνος σε έναν προθάλαμο. Εκεί που λέτε, την πρώτη στιγμή αμέσως μετά την ανάνηψη μου ήρθε στο μυαλό μου έτσι μια φανταχτερή αλληλουχία εικόνων, μια ταχεία εικόνα σαν μια αναλαμπή, μια έκλαμψη. Ένα γρήγορο φλας μπακ από ένα μακρινό καλοκαίρι στην παραλία του χωριού, αρκετά νέος πάνω στις ξαφνικές επιταχύνσεις μου, που είχα μια σκηνή κάτω από τα πεύκα στο μεγάλο ντούπι. Εκεί γύρω, κυρίαρχα και αγέρωχα περήφανα ήταν τα καταπράσινα πεύκα με τα σκίντα, με τις περικοκλάδες και τα βάτα. Από κάτω, προς τα δυτικά και μέχρι το γαλάζιο της θάλασσας ήταν οι αμμοθίνες με τα σφερδούκλια και τα διάφορα αλμυρίκια. Εμβληματική όμως θέση, ακόμα και αισθηματική στάση είχαν οι κατά τόπους πικροδάφνες, άλλες κόκκινες κι άλλες άσπρες, κυρίως όμως τα κατάλευκα κρινάκια με τη μεθυστική μυρωδιά τους. Λίγο παραπέρα είχαν τις σκηνές τους μια οικογένεια ξένων και παραδίπλα ένα νεανικό ζευγάρι. Μου είχε κάνει ωραία εντύπωση το παχύ μουστάκι του νέου, ακόμα θυμάμαι που το ζήλεψα κι αστραπιαία πέρασε στο νου μου το μουστάκι του Κυριάκου, στο θάλαμο, με τον οποίο τόσες αναβυθίσεις κάναμε στη μνήμη επί ματαίω.
Το 2ο μέρος σε άλλη ανάρτηση ..............
έτσι για να μην σας μπαφιάσω και πολύ.
Που λέτε μετά από παραινέσεις μιας καλής μου φίλης πήγα δυο μήνες πριν το Πάσχα στον Ερυθρό όπου αφού με εξέτασε ο χειρουργός η γραμματέας του μου όρισε ότι την Τρίτη του Πάσχα (18 Απρίλη) θα έκανα εισαγωγή για την πολυπόθητη, έτσι κι αλλιώς, εγχείρηση. Να όμως που τη μεγάλη Πέμπτη με ειδοποίησαν (τώρα που έχουμε κινητά ποιος μας πιάνει) ότι πρέπει να κάνω εισαγωγή τη Δευτέρα του Πάσχα και εγχείρηση την Τρίτη. Τι να κάνω κι εγώ συμφώνησα με κρύα καρδιά κι αυτό γιατί την Κυριακή του Πάσχα μας είχαν προσκαλέσει στο Σέσι του Γραμματικού όπου το το ψητό αρνί και τα κοκορέτσια με όλα τα γλυκάδια του φίλου μας του Μήτσου, προκαλούσαν γαστρικές ανατάσεις και εκχύσεις μαζί με οισοφαγικές παλινδρομήσεις.
Έτσι λοιπόν με αυτές τις προϋποθέσεις και τα δεδομένα τη Δευτέρα του Πάσχα στη 1μμ νάμαι στον Ερυθρό, όπου μετά από μια μικρή διαδικασία μπήκα στον 609 θάλαμο. Υπήρχαν δυο κρεβάτια, αλλά το πρώτο βράδυ ήμουν μόνος μου. Έκανα όλα τα προκαταρκτικά, εξετάσεις αίματος, καρδιογράφημα, ακτινογραφία θώρακος, ξύρισμα επιτοπίως και την άλλη μέρα έτοιμος για το χειρουργείο. Με είχαν ειδοποιήσει για μετά τις δώδεκα το μεσημέρι, οπότε καταλαβαίνετε την έντονη αγωνία και όλα τα άλλα σχετικά, φοβικά αισθήματα που σ'αυτή την περίπτωση σε κατατρέχουν. Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση μπαίνει ένας κύριος, γεια χαρά, καλώς τον και πιάνει το δεύτερο κρεββάτι. Το πιο εμφατικό πάνω του ήταν το παχύ λίγο γκριζωπό μουστάκι του. Κυριάκος, Θοδωρής, νάσαι καλά και καλή επιτυχία. Ρε Κυριάκο συγνώμη αλλά έχω την εντύπωση ότι κάπου σε ξέρω κι όλο μούρχεται στο νου αλλά πάρα κάτω γιοκ. Και εμένα κάτι μου θυμίζεις αλλά μέχρι εκεί. Πότε πήγες στο στρατό, φοίτησες μήπως στη Θεσσαλονίκη, στην Ανδραβίδα τι λες; Όχι. Δώσε από δω δώσε από εκεί τίποτα. Ένα πέπλο στη μνήμη και πιο πέρα όλα γκρίζα. Κατά τη 1μ.μ. ήρθε ένας ένας νοσοκόμος και αφού ντύθηκα κατάλληλα, καλύτερα όλα τα έβγαλα και έμεινα με μια πράσινη ποδίτσα με πήρε για το χειρουργείο. Η σκέψη μου όμως εκεί, ρε από πού ξέρω τον Κυριάκο, εκεί που έβγαινε πάνω στο πηγάδι της μνήμης, την άλλη στιγμή έπιανε πάτο. Με αυτές τις επίμονες αναζητήσεις, τις συγκεχυμένες σκέψεις φθάνουμε, ξάπλα εγώ στο φορείο, σε ένα μεγάλο θάλαμο που δεξιά κι αριστερά είχε χειρουργεία. Θυμάμαι καλά ότι εκεί στον μεγάλο διάδρομο, επάνω στο φορείο, που ήμουν, ήρθε σε λίγο ένας γιατρός με τη γνωστή πράσινη φορεσιά και τον σχετικό σκούφο, αρκετά νέος για να μου βάλει στη φλέβα στη ράχη της παλάμης την απαραίτητη πεταλούδα για τις φλεβικές εκχύσεις. Πιάνοντας το δεξί μου χέρι του λέω ξέρετε είναι καλύτερα στο αριστερό μου χέρι γιατί δεν ξέρω το λόγο οι φλέβες είναι πιο ορατές, επιφανειακές. Τι λες, μου λέει με εκείνο το γαμημένο στυλάκι, όλοι το ίδιο είναι; Έκανε δυο τρεις προσπάθειες με επιμονή ...σκαφέα αρχαιολόγου ή οδοντιάτρου, αλλά τίποτα, τζίφος! Έτσι αφού μου κατατρύπησε το χέρι στράφηκε στο άλλο όπου με την πρώτη επέτυχε. Μου δικαιολογήθηκε δε ότι οι φλέβες μου είναι πολύ λεπτές και σπάνε εύκολα. Έχεις δίκιο, σκέφτηκα να του απαντήσω κι εγώ γιαυτό ίσως να έχω ....καλή στύση. Αλλά δεν πρόλαβα. Από μια στιγμή στην άλλη δεν θυμάμαι τίποτα άλλο, ούτε αγγελάκια δεν έβλεπα, μέχρι μετά από καμιά δυο ωρίτσες περίπου που ξανάρθαν οι αισθήσεις μου μόνος σε έναν προθάλαμο. Εκεί που λέτε, την πρώτη στιγμή αμέσως μετά την ανάνηψη μου ήρθε στο μυαλό μου έτσι μια φανταχτερή αλληλουχία εικόνων, μια ταχεία εικόνα σαν μια αναλαμπή, μια έκλαμψη. Ένα γρήγορο φλας μπακ από ένα μακρινό καλοκαίρι στην παραλία του χωριού, αρκετά νέος πάνω στις ξαφνικές επιταχύνσεις μου, που είχα μια σκηνή κάτω από τα πεύκα στο μεγάλο ντούπι. Εκεί γύρω, κυρίαρχα και αγέρωχα περήφανα ήταν τα καταπράσινα πεύκα με τα σκίντα, με τις περικοκλάδες και τα βάτα. Από κάτω, προς τα δυτικά και μέχρι το γαλάζιο της θάλασσας ήταν οι αμμοθίνες με τα σφερδούκλια και τα διάφορα αλμυρίκια. Εμβληματική όμως θέση, ακόμα και αισθηματική στάση είχαν οι κατά τόπους πικροδάφνες, άλλες κόκκινες κι άλλες άσπρες, κυρίως όμως τα κατάλευκα κρινάκια με τη μεθυστική μυρωδιά τους. Λίγο παραπέρα είχαν τις σκηνές τους μια οικογένεια ξένων και παραδίπλα ένα νεανικό ζευγάρι. Μου είχε κάνει ωραία εντύπωση το παχύ μουστάκι του νέου, ακόμα θυμάμαι που το ζήλεψα κι αστραπιαία πέρασε στο νου μου το μουστάκι του Κυριάκου, στο θάλαμο, με τον οποίο τόσες αναβυθίσεις κάναμε στη μνήμη επί ματαίω.
Το 2ο μέρος σε άλλη ανάρτηση ..............
έτσι για να μην σας μπαφιάσω και πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου