ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΨΙΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

ΤΟ ΠΑΡΩΝ ΚΕΙΜΕΝΟ  ΕΙΝΑΙ ΕΞΤΡΑ

 ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ  ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ

ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΝΟΚΟΥΡΑΙΟΥΣ

     Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι η παραλία του χωριού μας είναι φανταστική. Έχει όλα τα καλά του κόσμου και τα χαρίσματα της φύσης. Είναι αμμόεσα, Πυλιακό πεδίο ντε, με πευκοδασύλλιο παρα θιν΄ αλός και οι αμμοθήνες με κάθε είδους στολίδια της φύσης σκεπασμένες να στέκουν σαν προσκέφαλα στην απέραντη παραλία. Κι αυτή  γεμάτη με υπομονετικά κρινάκια  που ανθίζουν και ευωδιάζουν όλο το καλοκαιράκι. Οι  ολάνθιστες πικροδάφνες είναι πάντα  στημένες σαν τις νυφούλες. μόνο που φοράνε

ολοπράσινα νυφικά και άλλες με με κοκκινόχρωμα πέπλα και άλλες με κάτασπρα. Πάρα δίπλα οι λυγιές, λυγαριές, τα αγριοκάλαμα και τα βάτα να παλεύουν να πάρουν το μερτικό τους στο παλίμψηστο  ψηφιδωτό. Πιο πέρα είναι η πολυπρόσωπη Νέδα και μεταξύ τα πέντε Νεδάκια, μικρούτσικα ποταμάκια, να ξεβράζουν στην ακτή και στη θάλασσα τα δάκρυα και τον ιδρώτα των ανθρώπων που τόσα χρόνια δουλεύουν στον βάλτο των καημών και των αναστεναγμών.  Και η γαλιάντρα θάλασσα, πολυπρόσωπη, πότε  γαλήνια και πότε αγριεμένη τα βάζει με την απέραντη άμμο,  την ακίνητη σαν λείψανο, προσπαθώντας να της απλώσει το σάβανο. Και όλη αυτή η καυτή αμμουδιά επωάζει τα μύρια αυγά, που στο τέλος θα σκαρίσουν τα χελωνάκια Careta-Caretta. Πολύ καλά ξέρουν οι Χελώνες που θα γεννήσουν, αιώνες τώρα. 

Και στις δυο άκρες, οι δυο μας καντίνες έτοιμες να μας καλοδεχτούν με τα άφθονα καλούδια τους. Κάπου στη μέση το "αυθαίρετό"
μου "THEO COMANTATE", 

 στρογγυλό πηγαδάκι γιομάτο με τα δακτυλίδάκια [τα άτιμα, μόνο που  το ωραίο τους άνθος τα κρατάνε λίγο καιρό εκεί κάπου στο τέλος του Απρίλη] και στη μέση , κυρίαρχος και επιβλητικός ο Αθάνατος [μικρός αλλά τάχιστα θεριεύει]
    Δεν υπάρχει κανείς ποιητής, ούτε ζωγράφος  να απαθανατίσει αυτή  την πανδαισία της φύσης. Η μαγεία δεν περιγράφεται , ούτε  απεικονίζεται.

  Εκεί κοντά στην πρωτομαγιά, στην προηγούμενή μου κάθοδο επιδόθηκα σε ένα είδος αποψίλωσης και κλαδέματος σε αρκετές πικροδάφνες και  λυγιές. Αρχικά, επιβεβαίωσα τη διαπίστωση ότι τα δένδρα, τα φυτά και τα λουλούδια αυτοσυντηρούνται και αναπτύσσονται εξοβελίζοντας τα ξεραμένα φύλλα και κλαδιά. Αυτά τα ξεραμένα κλαριά, γερασμένα από το χρόνο και την αλμύρα της θάλασσας χαλκεύουν την χαρισματική αρμονία της φύσης. Το πρόβλημα ήταν περισσότερο με τις πικροδάφνες, μάλιστα με μια τεράστια σε περίοπτη θέση η επίπτωση ήταν εμφανέστατη. 

     Έτσι αφού ξερά τα έκοψα, ένα-ένα τα απομάκρυνα, τα σώρωσα παραδίπλα.  Ήταν παραμονή πρωτομαγιάς και την άλλη μέρα άρχιζε η πυρετική περίοδος [εξάμηνη περίπου], οπότε τους έβαλα φωτιά. 

      Άλλη επικίνδυνη ιστορία κι αυτή, αφού και ήταν στη άκρη του πευκοδάσους. Αμέσως ο καπνός έγινε αντιληπτός και άρχισαν τα τηλέφωνα, πρώτα από την Φρόσω, την εξαδέλφη και απανωτά από τον πρόεδρο, τον Τασούλη, που είναι και πυροσβέστης. Ταυτόχρονα πλάκωσαν Μανούσος και μερικοί, που πολύ ανησύχησαν. Ευτυχώς όλα πήγαν μια χαρά γιατί εάν ερχόταν η Πυροσβεστική θα μου έριχνε χοντρό πρόστιμο, μέχρι 3000, μια και έπρεπε να είχα δίπλα ποσότητα νερού. Φωτά σε  δημόσια έκταση, κίνδυνος θάνατος.. Σίγουρα ήταν μεγάλη μου αφέλεια,  χιλίων πιθήκων και.   

Τέλος καλό όλα καλά! 

 Παρά ταύτα κι άλλες πικροδάφνες περιμένουν ένα χέρι ..φροντίδας. 

ϊδομεν.    

  Να τελειώσω με δυο επισημάνσεις, μια ευχάριστη και μια τραγελαφική ας πούμε

     - Ξάφνου ένα απογιοματάκι ενώ ...δούλευα εκεί που λέγαμε, έρχεται το παιδί από το μαγαζί του Βένου με το μηχανάκι και μου φέρνει μια κρύα λεμονίτα. Ευγενική προσφορά του Γιαννάκη, που πιο κάτω πάλευε για την νέα του καντίνα. Μπράβο!!!

      - Τεχνηέντως διέδωσα ότι για αυτή τη δουλειά,  μου έχει αναθέσει ο Δήμαρχος για 1000 ευρώ. Καταλαβαίνετε τη ακούσθηκε και τη πλάκα έκανα με τους ...λεβέντες. Οι όποιοι ευυπόληπτοι ...νοικοκυραίοι νοικοκύρης