Με την ευκαιρία που προχτές ήταν η ημέρα του Περιβάλλοντος, αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στη χάρη του.Μετά το μεσημεριανο γεύμα με τον Μπιλ και την Ζορζέτα του, ανηφορήσαμε την Αλεξάνδρας και αράξαμε στη "Μυθωδία" [1] για χωνευτικά αφεψήματα και καφέ. Μετά από αρκετή ώρα ασχολίας και ..κουτσομπολιού [κοινωνική ανάλυση}πήραμε την άγουσα για επιστροφή και βρεθήκαμε στη στάση ¨ΣΟΝΙΑ"΄ ακριβώς δίπλα και περιμέναμε το 14. Πάραδίπλα στη ρίζα ενός δενδρυλλίου ήταν μια λούζα από αγριοχόρταρα αλοπράσινα και φουντωτά. Εγώ με τη περιβόητη μαγκούρα [2] ίσως από ανία για να περάσει η ώρα, άρχισα να χτυπάω τα χόρτα, παφ από δω , παφ από εκεί. Μετα από δυο λεπτά κάνω τακ τη μαγκούρα στο τσιμέντο και καταλαβαίνω ότι λείπει το λαστιχένιο "παπουτσάκι". Οπότε ψάχνω αναμοχλέυοντας τα ορτάρια, αλλά τζίφος. Πάλι και πάλι αλλά ούτε βελόνα να ήταν. Αφού έψαξε και η Ζορζέτ , αλλα τίποτα. Και τότε λέει ο Μπίλης:
-Σε εκδικήθηκαν τα χορτάρια, που τα πετσόκοψες αγρίως..
- Μα τι λές ρε Μπίλη πλάκα μου κάνεις:΄Ναι σου λέω, όλα τα υπάρχοντα στη φύση, ζωάκια, ζώα, δένδρα, δενδρύλλια, θάμνοι και αγριολούλουδα ακόμα, έχουν δική του ψυχή.
Ρε μπας και έχει δίκιο ο Μπίλης;
[1] Ένα ωραίο ΚΑΦΕ-ΜΠΑΡ δίπλα στην ιστορική "Σόνια"- που έχει πλέον κλείσει...
[2] Μου λέει μια μ΄ρα ο Νίκος Μωραϊτης στη Ζαχάρω, όταν είδε τη μαγκούρα:
- για τα γόνατα ή τα πρόβατα
Και του λέω: Για το δεύτερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου