Καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι για τον Βιβάλντι, είναι μια εποχή πνιγηρής, τυραννικής ζέστης, με διαλείμματα καταιγίδας, γι’ αυτό και είναι γραμμένο σε σολ ελάσσονα αντίθετα με ό,τι πιστεύουμε για το καλοκαίρι, τη χαρά, την ανεμελιά. Το 1ο μέρος, λοιπόν, είναι ένα κοντσέρτο allegro non molto (όχι πολύ γρήγορο). Ο τόνος είναι σολ ελάσσονα, θέλοντας έτσι ο Βιβάλντι να υποβάλλει μια οκνηρή διάθεση κάτω απ’ τον καυτό ήλιο. Όμως, αυτό ακολουθείται από διαλείμματα, μια ανακούφιση από τη ζέστη με κελαηδίσματα πουλιών. Όμως, τότε έρχονται να παίξουν οι βόρειοι άνεμοι που αναστατώνουν το βοσκό και τον στενοχωρούν καθώς πιστεύει πως πλησιάζει καταιγίδα. Μια συνεχής, εκκρεμής αρμονία δένει χρωματικά από τη μια συγχορδία στην επόμενη, δίχως λύτρωση.
Το δεύτερο μέρος είναι το αργό (adagio),όπου τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ζοφερά. Τα αργά κομμάτια είναι μια ασθματική άποψη του καλοκαιριού. Ζέστη, πίεση, δυσκολία στην αναπνοή, κουνούπια λόγω βάλτου. Ένας κουρασμένος βοσκός θέλει να ξεκουραστεί αλλά ένα τσούρμο από μύγες και κουνούπια δεν τον αφήνει. Η αποχαυνωμένη μουσική στο κομμάτι που παίζει ο σολίστ στο βιολί είναι ο βοσκός, ενώ τα βιολιά όλα μαζί είναι το σμήνος.
Η καταιγίδα τελικά, ξεσπάει στο 3ο μέρος, που είναι presto (πολύ γρήγορο), συγκεκριμένα Tempo impetuoso d'Estate («βίαιος» ρυθμός του καλοκαιριού). Καταρρακτώδης βροχή και χαλάζι μαστιγώνουν τα χωράφια και λυγίζουν το καλαμπόκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου