ΑΝΔΡΑΒΙΣ & ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΡΑΙΟΙ [6] Ο ΜΟΜΩΤΗΣ

Τούτο    το   κείμενο   είναι   γραμμένο     το   2020     αλλά 

σήμερα, με μικρές αλλαγές το αφιερώνω στη μνήμη του  μοναδικού Μομωτη 

 Τούτος ο μήνας, ο Ξανθός ας μας φέρει καλύτερα μηνύματα 

         Για αυτό το λόγο αρχίζω με την Ανδραβίδα!
& τον μέγα Ανδραβιδαραίο, τον Μομώτη!

    Ένα στοιχείο της Aνδραβιδαίικης κοινωνίας με την ιδιότυπη, και μοναδική ίσως, αντικουλτούρα, όπως την έχουμε περιγράψει αρκετά στα προηγούμενα γραφήματα, είναι η οικογένεια Κοντόγιωργα. Ακριβώς δεν είναι στοιχείο συνθετικό αλλά συμπληρωματικό ή πιο εύστοχα παραπληρωματικό και κάπως ακραίο με μεγάλη όμως συνάφεια. 

   Επειδή δε το σπιτικό τους είναι σε πολύ κεντρικό σημείο της πόλης, δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών, στην πιάτσα των ταξί κι απέναντι (τότε) από το αστυνομικό τμήμα και όλα αυτά στο έμπα της κεντρικής οδού, έδιναν την πρώτη γεύση, το πρώτο χρώμα σε επισκέπτες και όχι μόνο.

  Πρώτος πατριάρχης ήταν ο Διογένης με δυο γιους. τον Μήτσο και τον Νίκο. Τότε, στα χρόνια που ήμουν στην Ανδραβίδα, ο γέρο-Μήτσος ήταν ο πρώτος καπετάνιος της γειτονιάς με τα 4 παιδιά του. κοντά-κοντά, τον Τζίτζη, τον Μομώτη, τον Διογένη και τον Νίκο. Μάλιστα στην ιστορία τότε με το καμπαναριό που μάζεψα υπογραφές για να μη χτυπά κάθε μισή ώρα όλη τη νύχτα - βλέπετε εκείνο το διάστημα έμενα κολλητά στην εκκλησία και το κεφάλι μου είχε γίνει καζάνι - ο γέρο Μήτσος και ο Τζίτζης με τον Μομώτη (τα άλλα δύο έτσι και έτσι είχαν φύγει από τότε στην Αθήνα) ήταν από τους πιο θερμούς και πρώτους συμπαραστάτες και υποστηριχτές! [1] 

 Τον Τζίτζη , που έχαιρε κοινής συμπάθειας, τον τιμώ σε ένα επίμετρο στο υπό έκδοση βιβλίο μου "ΣΤΟΥΦ Ανδραβίς & Ανδραβιδαραίοι" αν και τώρα είναι σε ...χειμερία νάρκη.     Εύχομαι όλα καλά να πάνε.

  Και πάμε στον περιώνυμο Μομώτη, που έχει πάρει όλα τα ηνία της γειτονιάς. Νταής με τα ...ωραία του.

  Όλα δικά του και πάνω από όλα ο κράσος, που δεν λείπει ποτέ από το πρωί μέχρι το βράδυ από το υπαίθριο &  .....αγοραίο τραπεζάκι!

 

Τη σχετική ταινία την αφιερώνω βέβαια σε όλους τους Ανδραβιδαραίους αλλά περισσότερο στον Τζίτζη και στον Μομώτη, για μια πενταετία γείτονες που απ΄ αυτούς άκουγα την πρώτη καλημέρα και την τελευταία καληνύχτα. Επίσης την αφιερώνω και στη μνήμη του φίλου μου  Κωσταντάρα, που κι αυτός έμενε δίπλα στην ίδια γειτονιά για πολλά χρόνια, στου Κλέαρχου, τον άρχοντα Ανδραβιδαραίο και του πρωτόφιλου Νικάκη Χολέβα. ΑΕΊΧ'ΖΩΟΙ!!!

[1]  Τότε που λέτε το ρολόι του καμπαναριού στις 9 το βράδυ χτυπούσε στεντόρεια, νταν - νταν 9 φορές, στις 10,μ,μ δέκα στις 11 μμ έντεκα, στις  12 τα μεσάνυχτα, χτυπούσε 12 φορές, μετά μία φορά, μετά 2 και ούτω καθεξής μέχρι το πρωί στις 7 π.μ. Δεν ξέρω πότε και πώς σταμάτησε τούτη η ...μουρλή ιεροτελεστία. Το πιθανότερο να αντέδρασαν οι άγιοι!!! Εν παρόδω να σημειώσω και τούτο, όταν πήγα για να υπογράψει και η σεβαστή θεια Ιφιγένεια, η μάνα του του Κωσταντάρα, δικηγόρος και Δ/ντής τότε στο ΙΚΑ Γαστούνης, μια και το σπίτι τους με το παλιό πρατήριο καυσίμων ήταν είκοσι μέτρα από την εκκλησία,  μου είπε με τον χαμηλό της τόνο: «Θοδωράκη σε αγαπώ και σε εκτιμώ, όχι όμως να υπογράψω και κατά της εκκλησίας, εγώ μια παπαδοκόρη;» Με κυνήγησε με τον τρόπο της.