Τέσσερα (4) χρόνια μετά από τον τραγικό Εμφύλιο, το 1953 ήταν το έτος με τα περισσότερα γεννητούρια. Ο φόβος και η αντάρα φυλάνε τα έρημα. Μετά το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά έγιναν πολλοί γάμοι και κόσμος επιδόθηκε στο παλιό σπορ...της γονιμοποίησης. Και έτσι γεννήθηκαν τη χρονιά αυτή 12 παιδιά! Τα έξι κορίτσια [Οι Γιαννούλες Γεντίμη και Τριγάζη, Η Τούλα Χατζή, Η Σωτήρω Κορκολή, Χρυσούλα Σερεμέτη και η Χρυσούλα Δημ, Κατσαβού.] και 7 αγόρια [Αντώνης Μιχελής, Μάρκος Τάγαρης, Θοδωρής Βλάμης, Νιόνιος Βλάχος, Νίκος Αντωνόπουλος, Μήτσος Γιακουμόπουλος και η αφεντιά μου.] κλικ ΕΔΩ
Από τους 12 δυστυχώς έχουν φύγει η Τούλα, ο Αντώνης και ο Μήτσος, αείζωοι!
Και όλοι με παρατσούκλια που μας πήγαιναν γάντι, Λώρης, Γκέκος, Σπίγκος, Χαράκιας, Τσιμιντάνας, & γκαρώνη, Μελανίτης κκκ Το πιο φανταχτερό και επιβλητικό ήταν του Θοδωρή του Βλάμη. Μέχρι τα γυμνασιακά του χρόνια, όλοι τον έλεγαν Ρίκο, ακόμα και οι γονείς του. Μετά τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντυ από τον Σιρχάν-Σιρχάν, ο Ρίκος πήρε το όνομα Σιρχάν
Για όλους τους άλλους κάτι έχω γράψει και να που ήρθε η σειρά του Σιρχάν. Τον πήρα βίντεο και με την ευκαιρία του θέματος της μολυσμένης παραλίας, μια και είναι από τους πρώτους που το αντιλήφθηκε με αποτέλεσμα να πηγαίνει για μπάνιο στους Ταξιάρχες, όπως κι εγώ.
Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες,η μνήμη όμως είναι ανεξίτηλη, είναι παρούσα!
Με τον Θοδωρή τον Βλάμη η ΣΙΡΧΑΝ η ΡΊΚΟ ,γίναμε αχωριστοι φίλοι όταν συνέχισε στο Γυμνάσιο της Κυπαρισσίας.
Τον συνάντησα πριν μια δεκαετία στην παραλία στο Γιαννιτσοχώρι,δεν είχε αλλάξει καθόλου, οικείος προσηνής και φιλικός , όπως ήταν παλιά, συζητήσαμε εφ όλης της ύλης, δώσαμε υπόσχεση να μην χαθούμε ξανά,εις μάτην όμως, όπως φαίνεται εκ των πραγμάτων....
Ένας άλλος πολύ καλός μου φίλος και καθημερινός συνομιλητής μου στα μαθητικά χρόνια ηταν ο Λυμπέρης Καλογερόπουλος , αργότερα τον αντικατέστησε ο Κυριάκος Παπακυριακοπουλος που έφυγε νωρίς...
Θυμάμαι επίσης τον Διονύση τον Βλάχο, τον Μάρκο, φυσικά και άλλους
Θοδωρή να είσαι καλά, με το πάθος και το πείσμα που σε διακρίνει, μας ταξιδεύεις στον ανελέητο χρόνο , στις μνήμες των μαθητικών μας χρόνων και όχι μόνον!
Παρακολουθώ με σχετική απόσταση λόγω χώρου και χρόνου τα τεκταινόμενα στις παραλίες μας, την ανακολουθία, τις παλινωδίες και την συσκότιση που επιχειρείται σκοπίμως θεσμικά, απλώς η ιστορία επαναλαμβάνεται ,έτσι συμβαίνει, έτσι συνέβη μερικά χρόνια και με το πόσιμο νερό σε γειτονικά μας χωριά .
Χαιρετισμούς σε όλους κυρίως στους παλιούς συμμαθητές, καλή συνέχεια!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου