ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΖΑΧΑΡΩΣ – ΦΙΓΑΛΙΑΣ

 Ο δήμος Ζαχάρως – Φιγαλίας, όπως και οι περισσότεροι δήμοι της περιφέρειας, χαρακτηρίζονται από χαμηλό, αν όχι μηδενικό   πολιτιστικό επίπεδο με αποτέλεσμα την παντελή έλλειψη κάθε δράσης και καλλιέργειας σε αυτόν τον τομέα. Κυριαρχούν οι ιδιοτελείς δραστηριότητες με κύριο σκοπό τον πλουτισμό, που πολλάκις σαν νεοπλουτισμός είναι χωρίς βάσεις και ουδεμία αξία. Δυστυχώς οι περισσότεροι κάτοικοι διακατέχονται από εύκολες και φθηνές μεγαλομανίες του φαίνεσθαι και της επίδειξης (ακριβά αυτοκίνητα 4χ4, σπίτια πανάκριβα μεγαθήρια αλλά μη πρακτικά που τα κιτς τους βγάζουν μάτια,  και άλλα τέτοια).Ειδικά στην Ζαχάρω, που είναι και πρωτεύουσα, πλανιέται ένα φάντασμα πάνω από την πόλη. Καταχνιά παντού...

Λίγα λόγια για τον πολιτισμό από την Βικιπαίδια: Σαν όρο τον εισήγαγε στα ελληνικά γράμματα ο Αδαμ.  Κοραής, ως το σύνολο των τεχνικών και πνευματικών επιτευγμάτων και περιλαμβάνει την πολιτιστική δράση (υλικά και πνευματικά έργα, δραστηριότητες και έθιμα) και την πνευματική καλλιέργεια ή  culture[1] ( αξίες, παραδόσεις, παιδεία, μόρφωση, αισθητική, εκλέπτυνση συμπεριφοράς).

Πολιτιστικές δράσεις δεν είναι μόνο οι εκδηλώσεις, οι συναυλίες, τα φεστιβάλ, τα πανηγύρια είναι και το πνευματικό κέντρο, η εκπαίδευση, η ψυχαγωγία, οι καλλιτεχνικές, εικαστικές εκθέσεις, ο δημοτικός κινηματογράφος, το δημοτικό θέατρο, οι παιδότοποι, οι τοπικοί θίασοι, ο δημοτικός ραδιοφωνικός σταθμός, η ενίσχυση για έκδοση εφημερίδας και βιβλίων, δημοτικά μαθήματα χορού, σεμινάρια τεχνών, επαγγελμάτων[2] , ο σεβασμός στο Περιβάλλον, η αισθητική, η καθαριότητα και τόσα άλλα.

Σίγουρα σε αυτή την επιλογή, το ευ ζην, συμβάλουν τα μέγιστα οι διάφοροι πολιτιστικοί σύλλογοι των χωριών («Σερένα»  στην Καλύδωνα, στη Ζούρτσα κτ.λ.) οι αντίστοιχοι Σύλλογοι των εν Αθήναις, η Ομοσπονδία των Συλλόγων της Ολυμπίας καθώς και μεμονωμένοι πολίτες. Τα τελευταία 20 χρόνια πρέπει να τονίσουμε την πολύ κακή σχέση του δήμου με όλους αυτούς τους Συλλόγους και τις αντίθετες θέσεις αυτών σε ότι ο δήμαρχος πρότεινε που είχε να κάνει εν γένει με τον πολιτισμό όπως οι φυλακές, ο ΧΥΤΑ κτ.λ. 
Λίγοι, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, είναι οι πολίτες που δραστηριοποιούνται, από μόνοι τους χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά, σε πολιτιστικές δράσεις.   Πρώτοι και καλλύτεροι ο Κακοβατίτης Πέτρος Μπηλιώνης,

 εκδότης της εφημερίδας ΟΔΟΣ ΝΕΣΤΩΡΟΣ και ο Στάθης Κοκαλλιάρης από τη Μάκιστο με το ραδιοφωνικό του σταθμό. Και για τους δύο, επειδή είναι άξιοι συγχαρητηρίων θα υπάρξει στο προσεχές μέλλον ειδική αναφορά. Όμως πρέπει να προσθέσουμε και τη Τριανταφυλλιά για τη χρόνια προσφορά της ως πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου 'ΣΕΡΕΝΑ" της Καλύδωνας αλλά και τη Ζωρζέτ Δρακοπούλου που διετέλεσε επί χρόνια την καρδιά του ντόπιου καρναβαλιού στη Ζαχάρω.
  

Σε αυτή την ενότητα συμπεριλαμβάνονται και όλοι οι αθλητικοί σύλλογοι του δήμου (ΠΑΟΚ στο Κακόβατο, ΝΕΔΑ(Σ) στο Γιαννιτσοχώρι). Περίοπτη θέση είχε στα πράγματα ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Ζαχάρως, αλλά τώρα ευρίσκεται σε σοβαρό κώμα. (Αλήθεια ποιος είναι ο υπεύθυνος για αυτή την πολύ δυσάρεστη κατάσταση του Ολυμπιακού;) Από κοντά και η ΚΟΚΚΙΝΗ ΘΥΕΛΑ που τώρα παραπαίει …Εδώ να τονίσουμε τη μεγάλη προσφορά ορισμένων παραγόντων στις δραστηριότητες των αθλητικών-ποδοσφαιρικών  συλλόγων  του τόπου. Τέτοιοι είναι ο Θ. Παπαθεοδώρου στη ΝΕΔΑ, ο Γρηγόρης Κανέλης και ο Βασίλης Αβραμόπουλος στον Κακόβατο Πάνω από όλα  όμως πρέπει να εξάρουμε την πολύπλευρη προσφορά σε πολλά αθλητικά, αλλά και άλλα πολιτιστικά δρώμενα στο δήμο, του Γ. Ζήρου. Κι αυτά όχι επειδή είναι φιλος και κουμπάρος, αλλά  ο άνθρωπος σε πάμπολλες δράσεις γίνεται το άλογο που σέρνει το άρμα. (Παρακαλώ να θυμάστε το όνομα του πνευματικού μου ΄τεκνου: Νικηφόρος!) 

 Τελειώνω με ένα απόσπασμα από ένα άρθρο του μακαρίστού Νικήτα Λιοναράκη:

“Τα εγκλήματα χωρίζονται σε “προμελετημένα” ή “εν βρασμώ”. Τα δεύτερα, έστω και αν κάποτε δεν τιμωρούνται, δεν παύουν μα είναι εγκλήματα. Έτσι ως προς τους “εγκληματίες” των πολιτιστικών της Τ.Α. Εκείνους δηλαδή, τους κομματικούς με τη ρομφαία της καθαρότητας ή της λαϊκής παράδοσης. Τους συνταξιούχους δημο-διδάσκαλους που στερήθηκαν του 10χρονου ως ακροατηρίου τους και πειραματίζονται πλέον για τις θεωρίες τους επί των δημοτών. Τους μικρο-μεσαίους καλλιτεχνίζοντες που εναλλάσσουν πνευματική ζέση με απαίτηση δημοσιοϋπαλληλικής αποκατάστασης στο Δήμο. Τις βεντέτες που πιέζουν για φευγαλέες εμφανίσεις (τις λεγόμενες αρπακτές) έναντι του μισού δημοτικού προϋπολογισμού και μετά κόπτονται περί αδυναμιών στην πολιτιστική αποκέντρωση. Τις μικρο-βεντέτες που παρεπιδημούν σιτιζόμενοι από το δημοτικό κορβανά σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. κλπ, ρίπτοντας ταυτόχρονα βλέμματα μόλις υποκρυπτόμενης υποτίμησης σ’ αυτούς τους ... βαρβάρους που δε ζητούν εκστασιασμένοι Μπέκετ ή Μπρεχτ και προτιμούν τους ποταπούς Ψαθά και Σακελάριο. Τα μπουλούκια, τους τραγουδιστές και τα συγκροτήματα τρίτης διαλογής που κυνηγούν την αρπαχτή των φεστιβάλ.”

Aρκετά από αυτό το άρθρο είναι από τον Κώστα Γασπαρινάτο.

1                      Ο Μάριος Πλωρίτης έγραψε αγανακτισμένος: πότε επιτέλους θα αντικαταστήσουμε τη ξενική και κακόηχη λέξη κουλτούρα με τη θαυμάσια και ταυτόσημη λέξη παιδεία;

2                 Ειδικά για κάθε χωριό και περιοχή. Στην ορεινή περιοχή, από την Αρήνη μέχρι τη Μάκιστο και το Χρυσοχώρι να υπάρξουν κατευθύνσεις στα βιολογικά γεωργικά και κτηνιατρικά προϊόντα με απώτερο σκοπό να γίνει όλη η περιοχή βιολογικό πάρκο. Στο Γιαννιτσοχώρι να υπάρξει δημοτική υποστήρηξη ώστε οι κάτοικοι να 

 να κατευθυνθούν σε μορφές συνεργατισμού, ομάδες παραγωγών, επιχειρησιακοί συνεταιρισμοί, εταιρείες κτ.λ. Και αυτό να γίνει  σε όλα τα χωριά ανάλογα το είδος παραγωγής.