Από χθες το απόγευμα είμαστε στη Θεσσαλονίκη στην συμπρωτεύουσα.
Πράγματι αυτή η πόλη είναι το κάτι άλλο. Σφύζει από ζωή και νιάτα.
Το παρελθόν και όλα τα φοιτητικά χρόνια, τα αλλοτινά
βγαίνουν στην επιφάνεια και σιγά σιγά θεριεύουν. Πώς αλλιώς να γίνει όταν αυτά
τα χρόνια ήταν γεμάτα από κάθε πλευρά. Ήταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης,
72 με 78. Όλα πολιτικοποιημένα και
έντονα ερωτικά. Πανσπερμία παρατάξεων, μορφώματα μέχρι γκρουπούσκουλα, με
κυριαρχία τα αριστερίστικα, ΑΑΣΠΕ του ΕΚΚΕ, ΠΠΣΠ του ΜΛ. ΚΚΕ ή ΚΚΕ Μ.Λ ή δεν
ξέρω πώς και τίνος. Η ΔΑΠ τότε δεν κατέβαινε καθόλου. Βεβαίως υπήρχαν δεξιοί
φοιτητές αλλά ντρέπονταν, είχαν λουφάξει. Συνελεύσεις επί συνελεύσεων ,
αποχουντοποιήσεις, κόντρα στο κατεστημένο και …καμάκια για ..τα καμάκια! Όχι όπως
τώρα που τα κορίτσια έχουν πάει το επάνω χέρι σε όλα. Ας έρθουμε όμως γρήγορα
στο παρών γιατί όταν αναφέρομαι σε εκείνα τα χρόνια με πιάνει μια συγκίνηση και
μια λαχτάρα που δεν σταματώ με τίποτα.
Ο κόσμος στην Αθήνα από την κρίση και το φόβο για το αβέβαιο
μέλλον παραπαίει ανάμεσα στο νευρικό κλονισμό και στις ψυχολογικές μεταπτώσεις.
Στη Σαλόνικα όμως χθες το βράδυ όλος ό κόσμος ήταν έξω. Ο καιρός γλυκός όχι
μόνο στο επέτρεπε αλλά σε έσπρωχνε. Λοιπόν η βραδινή, κλασσική βόλτα Αριστοτέλους-Παραλία-Λευκός
Πύργος και τσίπουρο Παπατζίμ στο Ζυγό με θέα τον Λευκό ήταν μαγεία-
απόλαυση. Σίγουρα εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου