ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΖΑΧΑΡΩΣ
ΑΝΤΙ ΑΛΛΩΝ ΑΝΑΓΓΕΛΙΏΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ...ΤΑΡΑΤΑΖΟΥΜ, ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΓΡΗΓ. ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 5/9/2009 ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕ Η ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΦΙΛΗ ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ.
"Μέσα στο ατελείωτο πανηγύρι της μποστικής χώρας, όπου όλα μπερδεύονται γλυκά και γελαστικά συγχρόνως, εκείνο που μένει σταθερό είναι η σάτιρα ίσως, που κάνει τα πράγματα κάποτε μελαγχολικά, και το διδακτικό μέρος, που τα κάνει να προσγειώνονται στο έδαφος της διανόησης. Όλα τα άλλα -και είναι πολλά τα άλλα- χαίρονται με το να διαλύονται στο πουθενά. Ως γνωστόν ο Μποστ στηλίτευσε τα κακώς κείμενα της γλωσσικής μας ημιμάθειας, και σατίρισε την κακοδαιμονία μας από το γλωσσικό σκορποχώρι ενός αιώνα. Αν όμως έμενε σε αυτά, η περίπτωσή του θα εξεταζόταν σαν μια καθ’ όλα φιλολογική και καθόλου διασκεδαστική υπόθεση. Το ωραίο στον Μποστ είναι πως πείθει ότι υπάρχει μια ουτοπία της γλώσσας, όπου τα ψωμιά στέκονται όρθια και οι κανόνες σύνταξης και ορθογραφίας υποχωρούν μπροστά στην επέλαση του δεκαπεντασύλλαβου.
Και το πιο ωραίο σε αυτόν: η σύντηξη της φόρμας και του νοήματος σε ενιαία ποιητική οντότητα, λες και δεν θα μπορούσες να σκαρώσεις τέτοιες ρίμες παρά μόνο με τέτοια ρήματα. Αν δεν κινδυνεύαμε να γίνουμε υπερβολικά σχηματικοί, θα λέγαμε ότι ο Μποστ ζωγράφιζε τη γλώσσα και μιλούσε τις εικόνες. Φτάνουμε έτσι στη «Μήδεια», που σαν παρωδία της γνωστής μυθικής ιστορίας συμμετέχει και αυτή με την ενδυμασία του μπρεχτικού κομπέρ στην αποδόμηση της νεοελληνικής ημιτέλειας. Κάπου στο μεταξύ σοβαρού και γελοίου, του σχολικού κανόνα ή του εθνικού παραληρήματος, η Μήδεια σατιρίζει την εικόνα της.
Η ιστορία της εκτρέπεται και ακτινώνεται σε άλλες υποϊστορίες, το σήμερα γίνεται χθες και το χθες ηρωικό παρελθόν ή φαιδρό παρόν. Δωδεκάθεο και καλόγεροι, Αντιγόνη και Σκόπια. Ο Μποστ έχει μπροστά του τον κουβά της ελληνικότητας και τραβάει από εκεί μέσα λαγούς".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου