Παλιότερα, πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, η λειτουργία των ανεμόμυλων στο Λασίθι απαιτούσε αρκετούς κόπους μαζί με τη σχετική επιδεξιότητα. Για κάθε χρήση, προκειμένου να γεμίσει η τσιμεντένια στέρνα με αρδευόμενο νερό, έπρεπε να απλώσουν τα πανιά δένοντάς τα στα φτερά της φτερωτής και μετά να τα μαζέψουν. Έπρεπε να αναρριχηθούν στο σιδερένιο σκελετό και να φθάσουν τη φτερωτή εκεί ψηλά στα 4-5 μέτρα. Όποιος ήταν νέος τα κατάφερνε μια χαρά, οι γέροντες όμως;
Μια φορά λοιπόν ένας ηλικιωμένος παπάς του Οροπεδίου, συνετός και σώφρων με μια εύθυμη και εύστοχη, χωρατατζίδικη διάθεση του χαρακτήρα ήθελε να δέσει τα πανιά, αλλά του ήταν πολύ δύσκολο. Καλεί λοιπόν τη 17χρονη Μαριώ που πότιζε στο διπλανό χωράφι. Λέγοντας:
- Ε. βρε Μαριώ δεν έρχεσαι να ανέβεις και στο δικό μου ανεμόμυλο, να δέσεις τα πανιά;
- Τι λες παπά; Είσαι πολύ πονηρούλης. Για να δεις τη βράκα μου;
- Ε….τότενε βγάλτη.
( Να το ακούσετε να το λέει ο φίλος και συνάδελφος Ζαχάρης Σωμαράς από το Μέσα Λασιθάκι του Οροπεδίου και δεν θα σας μείνει άντερο!!! Κρητίκαρος με όλα του.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου