Τις περισσότερες φορές με έπαιρναν οι ίδιοι οι κτηνοτρόφοι με τα αγροτικά τους αυτοκίνητα, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις έπαιρνα το δικό μου γιατί είχα μέσα όλα τα απαραίτητα υλικά και εφόδια.
Μη νομίσετε κανά κινητό γιατρείο, απλά μερικά εργαλεία και φάρμακα πρώτης ανάγκης (κορτιζόνη, τοπικό αναισθητικό, απομορφίνες και ατροπίνες για δηλητηριάσεις, οξυτοκίνη για να φέρνει τους πόνους του τοκετού, βελόνες , ράμματα, βελονοκράτη και μερικά άλλα πρώτης ανάγκης που λέμε.).
Ύστερα από καμιά δεκαριά χιλιόμετρα ντάκα-ντούκα στις λακκούβες με λασπόνερα, να ‘μαστε στο στάβλο. Με το κατέβασμα, δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα του αμαξιού, κι ακούω ένα μακρόσυρτο μούγκρισμα . Ήταν τόσο σπαρακτικό σαν τους θρήνους της χαροκαμένης μανιάτισας. Συνήθως τα ζώα του στάβλου όταν έρχεται το αφεντικό τους, το παίρνουν χαμπάρι και όλα μαζί φωνάζουν ζητώντας τροφή. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, θρηνούσε απεγνωσμένα η επίτοκος αγελάδα, η κυρά Μαριώ. Καλούσε σε βοήθεια. Είχε γυρίσει το κεφάλι και τα πελώρια της μάτια και πρόσμενε. Το βαθύ βλέμμα και η φωνή της, γεμάτη καημό και εγκαρτέρηση, σου κομμάτιαζαν την καρδιά.
- Έλα ρε γιατράκο, να σε φιλήσω. Άντε μου βιάσου και βάλε ένα χεράκι γιατί κάπου το μωρό έχει πιαστεί κι όσο να τανιέμαι δε γίνεται τίποτα, μου λέει η Μαριώ όταν με αντίκρισε.
Η ουρά ήταν ανασηκωμένη και τα χείλη του αιδοίου είχαν ανοίξει στα δύο όπως το γινωμένο ρόδι μετά από βροχή ή καλλίτερα, όπως το περιγράφει ο Εμπειρίκος στο «Μέγαλο Ανατολικό», χαίνον και απύθμενον.
Πρώτη δουλειά να ανασκουμπώσω το αριστερό μου χέρι μέχρι ψηλά τον ώμο, να φορέσω ένα μεγάλο γάντι και ΄΄επί τω έργω΄΄. Με το που έχωσα λίγο το χέρι, έτσι για να αποκτήσω μια άμεση και γρήγορη αντίληψη της όλης κατάστασης, πιάνω ένα σκληρό όγκο μεγέθους γροθιάς, διαιρεμένο στη μέση. Αμέσως εντοπίζω ότι πρόκειται για τη χηλή ενός μπροστινού ποδιού του μοσχαριού. Ψάχνω να βρω και το άλλο πόδι αλλά τίποτα . Σπρώχνω το χέρι πιο βαθιά, αλλά η πίεση από όλα τα παρακείμενα μόρια με εμποδίζει σφόδρα. Μετά από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες βγάζω το χέρι μου. Αμάν τώρα τι κάνουμε, σκέπτομαι. Από τη μια μεριά τα αίματα και τα άλλα υγρά μαζί με την βρώμικη ατμόσφαιρα και από την άλλη ο ιδρώτας από την αγωνία χειροτέρευαν την όλη κατάσταση.
-Μπάρμπα Κώστα τρέξε και φέρε μια μεγάλη μπουκάλα λάδι.
Μέχρι να έρθει το λάδι κάνω μερικές ενέσεις (οξυτοκίνη και διάλυμα ασβεστίου) για να τονώσω τον οργανισμό της αγελάδας, αν και η Μαριώ στεκόταν ζωηρή και αυτό βοηθούσε πολύ τα πράγματα. Φανταστείτε η επίτοκος να βρισκόταν σε αδύνατη κατάσταση τότε θα είχα να αντιμετωπίσω δυσκολότατες και οδυνηρότατες παραμέτρους.
Ανοίγω λοιπόν το μπουκάλι, τοποθετώ το στόμιο μέσα στο κόλπο και ρίχνω γύρω στα τρία λίτρα λάδι. Τοποθετώ το ένα μου χέρι βαθιά πάνω στο σώμα του μοσχαριού και με το άλλο στη χηλή του ποδιού και σπρώχνω με όλη μου τη δύναμη. Πράγματι σε λίγο, λόγω της λίπανσης και της ολισθηρότητας όλης της γεννητικής οδού (κόλπος και μήτρα) το μοσχαράκι άρχισε να κουνιέται και γλιστρά προς τα μέσα.
Έτσι μετά από επίμονους και ήπιους χειρισμούς , τα δυο πόδια μαζί πήραν την κατάλληλη φορά προς την έξοδο. Αμέσως μετά έδεσα τα δυο πόδια στις άκρες μ΄ ένα σχοινί και αρχίσαμε με τον μπάρμπα Κώστα να τραβάμε αργά και σταθερά με όλη μας τη δύναμη. Κι όμως το μοσχαράκι λόγω μεγάλου μεγέθους δεν έβγαινε, είχε σφηνώσει. Ήταν η στιγμή του μοχλού, που γι αυτές τις περιπτώσεις είναι εργαλείο πρώτης ανάγκης σε όλους τους στάβλους. Με το τρίτο γερό τράβηγμα, κρακ το μοσχαράκι επιτέλους ξεκόλλησε και με μιας βγήκε ολόκληρο. Ήταν ταλαιπωρημένο και μισολιπόθυμο. Αμέσως το σηκώνουμε από τα πίσω πόδια κι αφού καθάρισα όσο μπορούσα τους ρώθωνες από τα υγρά που είχαν εισχωρήσει, άρχισα να φυσώ όπως στο φιλί της ζωής και να κάνω μαλάξεις στην καρδιακή χώρα. Τι απεριόριστη χαρά ένοιωσα όταν άρχισε να σαλεύει και να βγάζει το πρώτο μου-ου. Ανακουφίσθηκα κι εγώ κι ο μπάρμπα Κώστας. Για άλλο λόγο ο καθένας νοιώσαμε μια γλυκιά ικανοποίηση.
Κατάκοπος πλέον, γεμάτος αίματα, υγρά, λάδια ανακατωμένα με άχυρα και σβουνιές, απόθησα επάνω σε μια μπάλα σανό κι άναψα ένα τσιγαράκι.
Η Μαριώ, γεμάτη μητρική στοργή, έγλειφε το νεογέννητο που σε λίγο κιόλας έπιασε τη ρώγα κι άρχισε να βυζαίνει. Χαράμι κι ο κόπος κι όπως έγινα. Όλα ξεχνιούνται και μηδενίζονται μπροστά στο αποτέλεσμα. Αλλιώς όλα φταίνε, άστα να πάνε.
Ύστερα από λίγη ώρα, ξανάβαλα το χέρι μου στη μήτρα για να ρίξω μερικές κάψουλες με αντιβιοτικό ( ΄΄πεσσοί μήτρας΄΄ είναι η ιατρική ορολογία) για να μην έχουμε καμιά μόλυνση, μητρίτιδα (φλεγμονή της μήτρας ) ή κατακράτηση του πλακούντα.
Δεν πρόλαβα να βάλω το χέρι μέσα και ξεφώνησα από την έκπληξη και τη χαρά που ένοιωσα. Με τη πρώτη είχα πιάσει δυο ποδαράκια κι ένα κεφαλάκι ενός άλλου μοσχαριού.
- Μπάρμπα Κώστα, φώναξα, τρέξε, έχουμε κι άλλα γεννητούρια και μ΄ ένα ελαφρό τράβηγμα βγαίνει και η δεύτερη δίδυμη.
Ήταν η πρώτη φορά που ξεγένναγα διπλάρια μοσχαράκια και τόσο πολύ το χάρηκα.
Εν τω μεταξύ, η ώρα είχε πάει δύο μετά τα μεσάνυχτα και με χίλια ευχαριστήρια επήρα το δρόμο για το γυρισμό με το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου να παίζει δυνατά «δυο πόρτες έχει η ζωή άνοιξα μια και μπήκα...».
Ο μπάρμπα Κώστας κράτησε για ζωή και τις δυο μοσχίδες μια και ήσαν από καλό σόι. Η μάνα τους έδινε τριάντα λίτρα γάλα στην κάθε αρμεξιά.
Όποτε περνούσα από το στάβλο, πήγαινα και χτύπαγα χαϊδευτικά το λαιμό της Ρούλας και της Κούλας κι αυτές μου έγλειφαν το χέρι λες και είχε καταγραφεί στο υποσυνείδητό τους ότι εγώ είχα βοηθήσει να έρθουν στη ζωή.
Τα ζώα πάντοτε ανταποδίδουν την ευγνωμοσύνη τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου