Οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες και η απώλεια "εθνικής κυριαρχίας"

από το ιστολόγιο alepoudrakoulas

           Μία από τις πολλές εκφράσεις-κλισέ που ακούμε συχνά στην μεταμνημονιακή Ελλάδα (όπως : “επαδιαπραγμάτευση”, “διαρθρωτικές αλλαγές”, “άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων”, “πάταξη φοροροδιαφυγής” και λοιπές καραμελίτσες που μας ταϊζουν νυχθημερόν τα εγχώρια ΜΜΕ) είναι και η περιβόητη “απώλεια εθνικής κυριαρχίας”.Όπως και όλες οι παραπάνω εκφράσεις, έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις από μερίδα του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου:   ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ   ΕΔΩ

Η απώλεια “εθνικής κυριαρχίας” βρίσκεται στον ιδεολογικό πυρήνα του λαϊκού δεξιού κόμματος του κ. Καμμένου. Ο κ. Καμμένος διατέλεσε επί χρόνια βουλευτής της ΝΔ (δεν αναφέρεται άλλο εργασιακό παρελθόν στο βιογραφικό του), υφυπουργός ναυτιλίας κατά την κυβέρνηση Καραμανλή (την κυβέρνηση που σχεδόν διπλασίασε το δημόσιο χρέος σε μόλις πέντε χρόνια), δύο φορές παντρεμένος, την πρώτη φορά με την κόρη του ιδιοκτήτη της ΦΑΓΕ κ. Φιλίππου.

 Ο «διεθνιστής» Σύριζα (ή έστω σημαντικό κομμάτι του) υπέκυψε και αυτός στην ευκολία της «πατριωτικής» δημαγωγίας, και η “απώλεια εθνικής κυριαρχίας” έγινε αντικείμενο αναφορών από στελέχη του. Ενδεικτικά σας παραπέμπω στη διαφήμιση του κόμματος πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, όπου ανάμεσα σε άλλα δεινά που επέφερε το μνημόνιο, αναφέρει και το «ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ»:

  Μια περίπτωση όπου έχουμε τομή του αριστερού λαϊκισμού με τον εθνοπατριωτικό λαϊκισμό είναι το “ΟΧΙ”, το κόμμα συνεργασίας του κ. Καζάκη με τον κ. Παπαθεμελή. Κατά αυτούς κρίνεται αναγκαία η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, και ο στόχος-όνειρο είναι η δημιουργία ενός κινήματος με αναφορές στο κατοχικό ΕΑΜ, που θα αγωνιστεί για την ανάκτηση της χαμένης «εθνικής κυριαρχίας» και θα αντισταθεί στα σχέδια των «διεθνών τοκογλύφων». Σε αυτό το χώρο κινείται και ο υπέργηρος Μίκης Θεοδωράκης.

Όμως, σε τι συνίσταται αυτή η τόσο ωραία και καλή «εθνική κυριαρχία», την οποία χάσαμε; Λογικά, κάθε λαός θέλει να αποφασίζει αυτός για την τύχη του, και όχι να του επιβάλλονται αποφάσεις από ξένες χώρες ή οργανισμούς. Πως όμως εκφράζεται η «εθνική κυριαρχία» στη χώρα μας και πόσο στα αλήθεια εκφράζει τα λαϊκά συμφέροντα;;

O Σκαρίμπας στο βιβλίο του «Το 1821 και η Αλήθεια» έγραφε:

«Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι… Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’ αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια. Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αντουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν παει ναπεί διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας. Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε… Η Επανάσταση απότυχε…»

Οι κοτζαμπάσηδες, δε χάσανε και πολύ από τα βόλια τους μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Ίσα ίσα στο νεότευκτο ελληνικό κράτος έμειναν εν πολλοίς ανέγγιχτες οι παρασιτικές δυνάμεις, που πλούτιζαν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Κλασική περίπτωση οι Μαυρομιχαλαίοι, που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, όταν ο τελευταίος επιχείρησε να βάλει τέλος στα προνόµια στους δασµούς και στη φο­ρολογία, που είχαν αποκτηθεί επί τουρκοκρατίας, και να απαλλάξει από τη ληστρική κατοχή της οι­κογένειας τα τελωνεία της νότιας Μεσσηνίας. Ένας ηγέτης που πάλεψε για τον εκσυγχρονισμό της χώρας χάθηκε. Οι κοτζαμπάσηδες, οι κομματάρχες και οι πάσης φύσεως καβατζωμένοι κέρδισαν.

Κοντά 200 χρόνια μετά, ο «κοτζαμπασισμός» δεν έχει νικηθεί. Οι κοτζαμπάσηδες ακόμα υπάρχουν και ευημερούν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου . Φυσικά η μορφή έχει αλλάξει, αλλά η ουσία δε διαφέρει και πολύ από τότε.

Στους «σύγχρονους κοτζαμπάσηδες» συγκαταλέγονται :

Πολιτικοί, που εκλέγονται χάρη στη ρουσφετολογική τους ικανότητα (βολεύοντας στρατιές στο δημόσιο, που μέχρι πριν τα μνημόνια αποτελούσε «τσιφλίκι» τους) και δύνανται μέσω της πολυνομίας και της γραφειοκρατίας να ελέγχουν την ιδιωτική οικονομία (αναθέτοντας με αδιαφανείς διαδικασίες έργα στα συμφέροντα που τους στηρίζουν, «διορίζοντας» δικούς τους όχι μόνο στο Δημόσιο, αλλά ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα κ.λπ. ).

Επιχειρηματίες που συναλλάσσονται με το κράτος-πιο συγκεκριμένα την εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα έχουμε έναν κλειστό «καπιταλισμό» που ελέγχεται από μικρό αριθμό οικογενειών. Οι ξένες επενδύσεις βρίσκουν πάντα εμπόδια (γραφειοκρατία, πολυνομία και νομοθετικές ασάφειες ώστε με παραθυράκια να ευνοούνται οι «εκλεκτοί»), εκτός αν «μάθουν» και αυτές τα κόλπα (π.χ. SIEMENS).

ΜΜΕ, κατά κανόνα ζημιογόνα για τους ιδιοκτήτες τους, τα οποία χρησιμοποιούνται ως μοχλός πίεσης προς την πολιτική εξουσία, με σκοπό την ευνοϊκή μεταχείριση των ιδιοκτητών τους σε άλλα πεδία (εξασφάλιση κρατικής διαφήμισης, ανάθεση δημοσίων έργων κ.λπ)

Μεσάζοντες – εισαγωγείς. Η έλλειψη-υπολειτουργία ελεγκτικών μηχανισμών τους επιτρέπει να αισχροκερδούν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Μεγάλοι φοροφυγάδες. Η «πάταξη της φοροδιαφυγής» ήταν πάντα στις προγραμματικές δηλώσεις κάθε κυβέρνησης που θυμάμαι. Φυσικά, ποτέ δεν έγινε καμία ουσιαστική προσπάθεια.

Υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στη δημόσια διοίκηση, που ανελίχθηκαν με την εύνοια των κομμάτων εξουσίας και, εκμεταλλευόμενοι το κλίμα ασυδοσίας, έβαλαν χοντρό χέρι σε δημόσιο χρήμα.

Συντεχνίες-κλειστά επαγγέλματα. Δικαστικοί, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, φαρμακοποιοί και λοιποί ευγενείς κλάδοι απολαμβάνουν εξοργιστικά προνόμια με τη βούλα του ελληνικού κράτους και σε βάρος του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας. Κατά τα άλλα τα «κλειστά επαγγέλματα» ακόμα ανοίγουν από το 2010…

Μεγαλοσυνδικαλιστές, που ζήτημα να έχουν δουλέψει έστω και λίγο, πριν χωθούν στον «αγώνα» για να βγάλουν τα προς το ζην με διάφορους τρόπους.

Πιθανώς και άλλες παρασιτικές ομάδες που ξέχασα να αναφέρω. Φυσικά και η Εκκλησία της Ελλάδος, που υπό κάθε καθεστώς (τουρκοκρατία, δικτατορίες, δημοκρατία με δεξιές ή “σοσιαλιστικές” κυβερνήσεις) καταφέρνει να διατηρεί τα προκλητικά της προνόμια.

Μην κοροϊδευόμαστε: οι παραπάνω αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της «εθνικής κυριαρχίας» για την οποία κόπτονται παιδιά του κομματικού σωλήνα όπως ο κ Καμμένος ή η εγχώρια «αριστερά» που «φλερτάρει» με τον πατριωτικό λαϊκισμό. Ποτέ δεν είχαμε στην Ελλάδα κράτος δικαίου, όπως απολαμβάνουν οι πολίτες στις ΗΠΑ (που τους θεωρούμε «χαζοαμερικανάκια», εμείς οι τρισμέγιστοι μάγκες των Βαλκανίων!), στην Μεγάλη Βρετανία, στη Γερμανία και σε λοιπές χώρες του αναπτυγμένου κόσμου.

Τα μνημόνια και οι αντίστοιχες δανειακές συμβάσεις υποσκάπτουν σαφώς την «εθνική κυριαρχία». Αναμφίβολα αποτελεί εθνική ξεφτίλα το ότι φτάσαμε ως εδώ. Όμως, τα «επαχθή μνημόνια» προδιαγράφουν με σαφήνεια αυτά που οι εγχώριες ελίτ ποτέ δεν άφησαν να γίνουν : διαφάνεια και εξυγίανση στη δημόσια διοίκηση, έλεγχος φοροδιαφυγής – κρατικών δαπανών μέσω πληροφοριακών συστημάτων ώστε να πάψει η ασυδοσία και η λοβιτούρα που επικρατούσε τόσα χρόνια, άνοιγμα αγορών και κλειστών επαγγελμάτων, δημιουργία κτηματολογίου, μείωση γραφειοκρατίας-διευκόλυνση επιχειρηματικότητας ώστε να σπάσει το «αλισβερίσι» ιδιωτών με υπηρεσίες του δημοσίου, που γεννάει διαφθορά και διώχνει επενδύσεις από τη χώρα, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, έλεγχος φαρμακευτικής δαπάνης (που στα καλά χρόνια της εθνικής κυριαρχίας – από το 2004 έως το 2009- υπερδιπλασιάστηκε!), – αυτές και άλλες μεταρρυθμίσεις που αδυνατώ να θυμηθώ την παρούσα στιγμή.

Βέβαια, η γνωστή αντιμνημνονιακή ρητορική, που έχει επικρατήσει στο δημόσιο λόγο, θεωρεί πως τα μνημόνια έφεραν την ύφεση (το γεγονός πως υπήρχε ύφεση και πριν τα μνημόνια, αλλά κρύβονταν κάτω από τη φορεσιά των φτηνών δανεικών, δεν το αναφέρουν βέβαια). Δύο και κάτι χρόνια μετά, η ύφεση συνεχίζεται, η ανεργία όλο και αυξάνεται, η ανάπτυξη αποτελεί μακρινό όνειρο. Εϊναι αποτέλεσμα των μνημονίων και μόνο αυτό; Μια σύγκριση των στόχων και των γραμμών πλέυσης που προδιαγράφουν ανά τομέα τα μνημόνια με τα έργα των αντίστοιχων υπουργείων , στις περισσότερες περιπτώσεις μαρτυρά μεγάλες αποκλίσεις και μη συμμόρφωση. Μήπως για τα σημερινά χάλια ευθύνονται πρωτίστως οι εφαρμοστές των μνημονίων και δευτερευόντως τα ίδια τα μνημόνια ;

Το πολιτικό σύστημα, στη μεγάλη του πλειοψηφία, στέκεται απέναντι στην προσπάθεια αλλαγής του κράτους μας. Οι «αντιμνημονιακοί» γιατί βρήκαν μία εύκολη αντιπολιτευτική «καραμέλα», που όπως έδειξαν οι εκλογές του 2012 φέρνει ψήφους. Οι «μνημονιακοί» καθεστωτικοί από την άλλη, άλλα λένε στην Ευρώπη και άλλα κάνουν εδώ, χρονοτριβόντας και βάζοντας εμπόδια στο ισχνό μεταρρυθμιστικό έργο. Και οι δυό μαζί, «μνημονιακοί» και αντιμνημονιακοί, γνωρίζουν καλά πως αν υλοποιηθούν αυτά που ζητούνται από τα μνημόνια θα χάσουν μεγάλο μέρος της εξουσίας που απολάμβαναν με την ως τώρα κατάσταση.

Δε θέλουν την ουσιαστική αλλαγή, παρά μόνο νοιάζονται για την εκλογική τους ενίσχυση και την διατήρηση των προνομίων τους (όπως και τη διατήρηση των προνομίων κοινωνικών & επαγγελματικών ομάδων, από τις οποίες αλιεύουν ψήφους) και αντιμάχονται έμμεσα ή άμεσα την προσπάθεια μετατροπής της χώρας σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Έτσι, στην ουσια η “εφαρμογή” των μνημονίων στην Ελλάδα στις περισσότερες περιπτώσεις επικεντρώθηκε, με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων, σε φορομπηξία στα συνήθη φορολογικά υποζύγια -μισθωτούς και συνταξιούχους-(εξαίρεση το “χαράτσι” ακινήτων που κτύπησε και τους υπόλοιπους) και σε οριζόντιες περικοπές στο δημόσιο τομέα και σε κρατικές δαπάνες, ενώ οι μεταρρυθμίσεις προχωρούσαν με ρυθμό κάβουρα. Οι λίγοι υπουργοί που τόλμησαν μεταρρυθμίσεις, συνάντησαν την ισχυρότατη αντίσταση συντεχνιών (πανεπιστημιακοί, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες κ.λπ), οι οποίες στηρίχθηκαν από τα κόμματα της “αριστερής” αντιπολίτευσης.

Θα έλπιζε κάποιος ότι στην αδράνεια των πολιτικών μας θα αντιπαραθέτονταν πρωτοβουλίες από τον επιχειρηματικό κόσμο. Δυστυχώς, ο επιχειρηματικός κόσμος της Ελλάδος ήταν θλιβερά απών κατά τη διάρκεια της κρίσης. Αν η πιο σοβαρή επιχειρηματική πρωτοβουλία ήταν αυτή: http://www.greecedebtfree.org/, καταλαβαίνετε πως η πλουτοκρατία της Ελλάδος χέστηκε για την κρίση και προφανώς είχε προετοιμαστεί ώστε να επωφεληθεί σε κάθε σενάριο (π.χ. χρεοκοπία και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα). Αντίθετα στα αναπτυγμένα δυτικά κράτη μέρος της πλουτοκρατίας ζητά να επωμιστεί μεγαλύτερο μέρος του βάρους της κρίσης (για να μη καταρρεύσει το σύστημα που τους συντηρεί, όχι γιατί τους έπιασε αμόκ αλτρουισμού ξαφνικά) : Tax us more say healthy Europeans

Σε εμάς η εγχώρια πλουτοκρατία τηρεί σιγή ιχθύος…γιατί; Μια καλή εξήγηση παρακάτω :

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=419750&h1=true

Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2012 δεν υπάρχει ισχυρός πολιτικός πόλος που να διατυπώνει σαφές μεταρρυθμιστικό αίτημα, με στόχο τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της δημόσιας διοίκησης και το σπάσιμο των παρασιτικών δομών που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση .

Συνεπώς, η απώλεια «εθνικής κυριαρχίας» προς Βρυξέλλες μεριά, φαντάζει προς το παρόν η μόνη μας ελπίδα. Πως θα γίνει όμως όταν οι εγχώριοι «φιλομνημονιακοί» τορπιλίζουν σε μεγάλο βαθμό την προσπάθεια μεταρρύθμισης του σάπιου ελληνικού κράτους;

Δεν είναι καθόλου εύκολη η απάντηση. Στην Τουρκία π.χ. το ΔΝΤ επέβαλλε επί της ουσίας στην εθνική κυβέρνηση τον Κεμάλ Ντερβίς σαν υπουργό Οικονομικών με εξουσίες που υπερτερούσαν του πρωθυπουργού. Αυτός μπόρεσε έτσι να πάρει μέτρα που δεν θα τον άφηναν ποτέ να λάβει τα κόμματα εξουσίας (π.χ. ιδιωτικοποίησε τις 3 κρατικές τράπεζες-χορηγούς των τριών κεμαλικών κομμάτων) και οδήγησε την εθνική οικονομία σε ανοδική τροχιά, η οποία επιταχύνθηκε με την άνοδο του ικανού ηγέτη Ερντογάν.

Αντίστοιχα και σε μας, θα ήταν εξαιρετικά ευεργετικό αν το εγχώριο πολιτικό σύστημα πιεστεί να αφήσει ικανούς τεχνοκράτες (ο κ. Στουρνάρας είναι μια εξαιρετική περίπτωση θεωρώ) να κάνουν τη δουλειά τους.

Όπως και να έχει οι όποιες ελπίδες μας να σπάσουν τα αποστήματα που αναφέρω παραπάνω έιναι μόνο εντός Ευρωζώνης- χωρίς να παραβλέπω τα δομικά της προβλήματα και τις συνεχιζόμενες προβλέψεις “ειδικών” για τη διάλυση της (ο κ. Krugman την οριοθετεί για το Σεπτέμβριο του 2012, μετράω ημέρες!).

Αν από την άλλη εξαναγκαστούμε σε αποχώρηση από την Ευρωζώνη , είμαι βέβαιος πως οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες θα συνεχίσουν να ηγεμονεύουν, σε μια χώρα όπου η οικονομική διάλυση θα αποχαλινώσει την ήδη μεγάλη ανομία και παραβατικότητα…Θέλουμε μια τέτοια «εθνική κυριαρχία» για εμάς , και πολύ περισσότερο για τα παιδιά μας;