ΑΡΦΑΝΗΔΕΣ: ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΛΑΠΙΘΕΣ

     Εκτός από πρόσωπα αγαπητά και οικεία η μνήμη δένεται και με υλικά αντικείμενα, τόπους και πράγματα από όλη την προηγούμενη ζωή μας. Κυρίως από κείνα τα χρόνια, τα αλλοτινά της πρώιμης νιότης. Τα πρώτα συναισθήματα φιλίας, τα  πρώτα ερωτικά σκιρτήματα στο Σχολείο. Άλλα από αυτά, τα άσβηστα, έρχονται στην επιφάνεια της μνήμης και άλλα παίζουν κρυφτούλι μαζί της. 
   H πανελεύθερη μνήμη ως αχειραγώγητη από οτιδήποτε μαζί με την ανεξέλεγκτη φαντασία που κι αυτή το ίδιο δεν πιέζεται και δεν αστυνομοκρατείται  δημιουργούν τις   αφηγήσεις   που είναι βασικό και αλληλένδετο στοιχείο τους. Κι όταν οi αφηγήσεις είναι αυθόρμητες μέσα από της ψυχής τα κατάβαθα τότε σκορπούν τρυφερές αναμνήσεις, συγκινήσεις και νοσταλγίες. Ακούστε και εσείς τον φίλο και δάσκαλο Θοδωρή Γιαννόπουλο να αφηγείται για εκείνα τα χρόνια που έζησε επάνω στο Λαπίθα και θα επικροτήσετε τα γραφόμενά μου.

     Υπόψη η οικογένεια του Θοδωρή έχει μεγάλη, δική της ιστορία. Πραγματικά είναι οι τελευταίοι Λαπίθες. Μέχρι τον πόλεμο αντί Γιαννόπουλος, είχαν το όνομα Αρφάνης και τόπο καταγωγής του Σκληρού (1)  Ένα μικρό χωριουδάκι στην ορεινή, παλιά Ολυμπία και νυν Μεσσηνία. Ήταν οικογένεια πολυάριθμη, ούτε τρία, ούτε πέντε, εννιά αδέλφια, ο πατέρας του ήταν ο Παναγιώτης. Από το μικρό χωριό τους σιγά-σιγά ροβόλησαν προς τα κάτω τα πεδινά. Άλλη παντρεύτηκε στο Ρίσοβο, άλλος στις Ράχες και ο κυρ Παναγιώτης με πέντε παιδιά έριξε άγκυρα και εγκαταστάθηκε ψηλά στην πλαγιά του Λαπίθα, στο φρύδι του Καγιάφα που λένε, σε ένα μικρό σπιτάκι.  (2)  Σε μια καμαρούλα μια σταλιά οκτώ νομάτοι! Το ανδρόγυνο, τα πέντε παιδιά και ο παππούς. Παραδίπλα ο στάβλος για τα μεγάλα ζώα με πρώτο το μουλάρι, και λίγο πιο πάνω η στάνη με τα 150 γιδοπρόβατα. Συνάμα με την κτηνοτροφία ο κυρ-Παναγιώτης ήταν και φύλακας στην Αρχαία Σαμία και στα υπόλοιπα αρχαία στο γύρω χώρο. Τότε στο Λαπίθα εκτρέφονταν 2.500 γιδοπρόβατα. Λοιπόν οι Αρφάνηδες ξαπλώθηκαν σε όλο το βουνό και όλα τα οροπέδια, οι πεζούλες και όλα τα κατσάβραχα έγιναν κτήμα τους, βασίλειό τους. Δεν ήσαν οι τελευταίοι Λαπίθες;

      Καλύτερα όμως την όλη πορεία της οικογένειας και την ανάβαση στο Λαπίθα να την παρακολουθήσετε μέσα από τα αφηγήματα του ίδιου του Θοδωρή  (3) στην ακόλουθη ταινία. 

   

(1)  Ο Σκληρός, παλαιότερα του Σκληρού, είναι χωριό της Μεσσηνίας της πρώην επαρχίας Ολυμπίας χτισμένο στα βόρεια του νομού στους πρόποδες του Λύκαιου όρους στα 899 μέτρα υψόμετρο. Απέχει 12 χιλιόμετρα από την Ανδρίτσαινα κι ένα χιλιόμετρο από τον ναό του Επικούρειου Απόλλωνος. Στην περιφέρεια του περνά ο ποταμός Νέδα που αποτελεί το φυσικό σύνορο της Ηλείας με τη Μεσσηνία, και εκεί βρίσκεται και ο αρχαίος ναός του Επικούρειου Απόλλωνος. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 36 κατοίκους. (Βικιπαιδεια)

(2)  Από εδώ ο Θοδωρής πήγαινε στο δημοτικό στο Κάτω Σαμικό με τα πόδια και Γυμνάσιο στη Ζαχάρω με το ποδήλατο.

(3) Τώρα εξηγείται πώς ο Θοδωρής συγκέντρωσε τόσες πολλές ψήφους, ως υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ στις προ προηγούμενες εκλογές. Έχει αφήσει ίχνη στα περισσότερα χωριά της Ολυμπίας, είτε ως μαθητής είτε ως δάσκαλος, οπότε όλοι συμπεραίνουμε την αδικία που του έγινε, να μην πω το ... άλλο, που δεν ήταν πάλι υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές.