ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΈΝΑ ΣΥΜΒΟΛΟ

  Συμπληρώνονται  72  χρόνια  από  την  θυσία  του  φάρου  της  Εθνικής  μας   Αντίστασης , της  Ηλέκτρας  Αποστόλου. Πρόσφερε  όσο  λίγοι  στον  συνδικαλισμό  της  δεκαετίας  του  '30. Γιά  την  συνδικαλιστική  της  δράση  εξορίστηκε  στην  Ανάφη  κατά  τα  χρόνια  της  μεταξικής  δικτατορίας. Συμμετείχε  στο  Παγκόσμιο  Συνέδριο  για  την  Ειρήνη  που  έλαβε  χώρα  στο  Παρίσι  το  1935. 

Μολονότι  προερχόταν  από  εύπορη  οικογένεια  αφιέρωσε  την  ζωή  της  στην  προάσπιση  των  δικαίων  του  εργαζόμενου  λαού. Υπήρξε  οργανώτρια  κομματικών  οργανώσεων  τόσο  στο  κέντρο  όσο  και  στην  περιφέρεια , όπως  στην  Μακεδονία  και  Θράκη.Κατά  την  ναζιστική  κατοχή    ήταν  η  ψυχή  του  Τύπου  της  Αντίστασης. Με  ασίγαστο  πάθος  διέτρεχε  τις  γειτονιές  της  Αθήνας  και  συντόνιζε  την  αντιστασιακή  δράση  της   ΟΚΝΕ. Συνελήφθη  στα  τέλη  Ιουλίου  του  '44  και  υπέστη  ανείπωτα  βασανιστήρια  από  τα  ανθρωποειδή  της  Ειδικής  Ασφάλειας  Λάμπου  και  Καθρέφτη. Στις  επανειλημμένες  ερωτήσεις  των  δημίων  της  απαντούσε  μόνο  " Είμαι  ελληνίδα", "Είμαι  από  την  Ελλάδα" "Καταγωγή  μου  έχω  την  Ελλάδα". Τα  κτήνη  της  Ειδικής  Ασφάλειας  αφού  δεν  μπόρεσαν  να  αποσπάσουν  τίποτε  από  την  ηρωϊδα  την  πέταξαν  από  την  ταράτσα  του  κτιρίου   της  οδού  Ελπίδος ,---δίπλα  στην  Πλατεία  Κυριακού  και    μετέπειτα  Βικτωρίας--- για  να  την  αποτελειώσουν. Οι  δήμιοί  της   μετά  την  Κατοχή, όχι  μόνο  δεν  τιμωρήθηκαν  αλλά  έλαβαν  και  προαγωγή. Τί  θα  μπορούσε  να  περιμένει  κανείς  από  τους  συνεργάτες  των  κατακτητών  που  στελέχωσαν  το  μετακατοχικό  μοναρχοφασιστικό  κράτος ;

  Στη  μνήμη  της  Ηλέκτρας  αφιερώνονται  λίγοι  στίχοι :

"Δεν  σου  πρέπουν  δάκρυα

μόνο  της  μνήμης  στιγμές  στοχασμών

αδούλωτη  Ηλέκτρα, φώς  ιλαρόν

παγκόσμιο  σύμβολο  αδούλωτων  νεκρών!

Λάμπεις  και  σήμερα  στο  δρόμο  τον  δικό  μας

 Την  καταχνιά  διαλύεις  και  μας  οδηγείς

 σε  νέους  αγώνες  φεγγοβολείς !"

Ιωάννης Ζήβας

Μερικά, μικρά, αποσπάσματα από το ομότιτλο

 βιβλίο για την Ηλεκτρα της Διδώς Σωτηρίου.

Οι κατακτητές και οι πουλημένοι κυβερνήτες τα χάνουν. Πως ζωντάνεψαν οι νεκροί; Πού βρήκαν αυτό το σθένος; Πώς ενώθηκαν έτσι σαν ένας άνθρωπος; «Την ενότητα χτυπήστε, την ενότητα», διατάζει ο κατακτητής. Προσπαθούν οι κουίσλινγκς. Φτάνουν να υποσχεθούν ογδόντα δράμια ψωμί σε ορισμένους κλάδους. Αποτυχαίνουν. «Ή όλοι ψωμί ή κανείς!». Αρχίζει η τρομοκρατία. Πιάνουν υπαλλήλους και τους παραπέμπουν σε στρατοδικεία. Ψηφίζουν νόμο που προβλέπει ποινή θανάτου για τους απεργούς. Αποτυχαίνουν πάλι. Οι υπάλληλοι απαντούν σαν ένας άνθρωπος «Σκοτώστε μας!». Οκτώ μέρες χαλάει ο κόσμος με τις κλαδικές απεργίες. Προετοιμάζεται η μεγάλη μάχη που θα παραλύσει ολόκληρη την κρατική μηχανή: Η παν-υπαλληλική απεργία του 1942. 

………..

 Η Ηλέκτρα λάμπει, είναι βαθιά συγκινημένη, ώρα πολλή σκέπτεται, δίχως να μπορεί να αρθρώσει λέξη. Ο Σολωμός τραγουδούσε τον Απρίλη με τον Έρωτα….

 Η Ηλέκτρα μιλάει με τις φίλες της για τις προοπτικές που ξανοίγονται. Ανασκοπούν την πορεία των αγώνων από το 1933, όταν άρχισαν να προειδοποιούν τον ελληνικό λαό για τον κίνδυνο του φασισμού. Κανείς σχεδόν δεν ήθελε να το πιστέψει. «Προπαγάνδες» έλεγαν. «Η Ελλάδα δεν τα γουστάρει τέτοια σκέρτσα»… «Άι παράτα μας μ’ αυτόν τον φασισμό» είπε μια μέρα στην Ηλέκτρα μια φτωχιά, αγράμματη νοικοκυρά. «Πες μας καλύτερα τί να μαγειρέψουμε, να γεμίσουμε τα στομάχια των παιδιών μας που πεινούνε».

 ………….

 Το καλαντάρι γράφει 8 Σεπτεμβρίου του 1942. Σωθήκανε τα ψέματα. Σήμερα η Ηλέκτρα πρέπει να δώσει το παιδί της, για να ‘ ναι ελεύθερη να δραπετέψει. Το παιδί ξέρει πως θ’ αποχωριστεί τη μάνα του κι είναι ανήσυχο. Στριφογυρνά στην αγκαλιά της, τη φιλάει, αποζητά το χάδι της. Η Ηλέκτρα προσπαθεί να το προετοιμάσει ψυχολογικά. Μα κείνο είναι νευρικό, νιώθει σα να ‘χασε τη σκεπή πάνω απ’ το κεφάλι του. Όλο μουρμουρίζει «Μαμά!» κι ύστερα βουρκώνουν τα ματάκια του και σωπαίνει.

 Έλα, μπρος να παίξουμε, Αγνή. Όμως θα τα φυλάξεις εσύ τώρα, να το ξέρεις. Ζαβολιές δε θέλω…

 Δεν πρόλαβε ν’ αρχίσει το παιχνίδι. Τη φωνάζουν για επισκεπτήριο. Ένας κόμπος δένεται στο λαιμό της Ηλέκτρας και δεν την αφήνει ν’ ανασάνει. Σφίγγει θερμά το παιδί της, το φιλάει στα μάτια, στα μαλλιά , στα χέρια. Ύστερα σηκώνεται αποφασιστικά. Είναι σαστισμένη μα δεν το δείχνει.

 Πάμε Αγνούλα αγάπη μου. Ήρθαν να σε πάρουν καλοί φίλοι. Κοντά τους θα τρως ψωμάκι. Θα σ’ αγοράσουν και την κουκλίτσα που θέλεις….

 ……….

 «Δεν παίζουμε τις κουμπάρες» έλεγε. «Γράφουμε την ιστορία του τόπου μας, πασχίζουμε να χαρίσουμε καλύτερη ζωή στο λαό μας. Αν μπρος σ’ αυτόν τον σκοπό η ζωή και η ευτυχία η δική μας δε λογαριάζονται , η ζωή και η προκοπή του λαού και των οργανωτών του είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε».

Γι ‘αυτόν τον λόγο ήταν αμείλικτη, πρώτα με τον εαυτό της. Τα λάθη της ήθελε να τα συζητάει, ήταν η πρώτη που τα ‘βλεπε και τα φανέρωνε, ακόμα κι όταν δεν τα είχαν αντιληφθεί οι άλλοι. Πίστευε στην αυτοκριτική, δεν τη θεωρούσε θεατρική παράσταση για τη δημιουργία εντυπώσεων. Αυτό το ήθος το διατηρεί και προς τα πάνω και προς τα κάτω.

 ………..

 Η πόρτα ανοίγει ξανά. Δυο άντρες κουβαλούν συρματόσχοινα, φάλαγγες, τροχαλίες, μαστίγια, βούνευρα, κεριά κι έναν κουβά με νερό.

 Ετοιμάσου, κοντοζυγώνει η ανάκριση! της λέει ο ένας. Ξαναφεύγουν. Η Ηλέκτρα κοιτάζει τα σύνεργα. Τούτη τη σαδιστική γκάμα του τρόμου την ξέρει. Έκαναν λάθος όμως στην πόρτα. Για τη δική της δεν πρόκειται ν ‘ ανακαλύψουνε κλειδί. Θα παραδώσει στα χέρια τους ένα άδειο κορμί να το βασανίζουν. Εκείνη θα στέκει πλάι, απτόητη, αγέρωχη, ατσαλένια. Όταν την καίνε, δεν θα καίγεται, όταν την τρυπούν δεν θα τρυπιέται, όταν τη μαστιγώνουν, όταν της ξεριζώνουν τα νύχια και τα μαλλιά, εκείνης η καρδιά θα τραγουδάει, η σκέψη της θα’ ναι στη νίκη, στις γενιές που θα ζήσουνε ξέγνοιαστα σ’ έναν κόσμο δίχως βαρβαρότητα….

 …………..

 Λέγε πώς σε λένε;

 Ελληνίδα.

 Το στόμα δέχεται μια σιδερένια γροθιά, που την ακολουθεί δεύτερη και τρίτη….

 Όταν πέθανε ήταν μόλις 32 χρονών.

Από τον Δημήτρη Ζευγόλη