ΤΑΣΟΣ ΓΕΩΡΓΟΥΛΙΑΣ: Αναμνήσεις από τον εμφύλιο πόλεμο και τον Δημοκρατικό Στρατό [2]

ΕΤΟΣ 1945 

Μετά την συμφωνία της Βάρκιζας στις 12  Φλεβάρη 1945 και την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, που η συμφωνία εκείνη ήταν μια συμφωνία νικητών προς ηττημένους, όχι στο στρατιωτικό πεδίο διότι ο ΕΛΑΣ ήταν παντοδύναμος, αλλά στο πολιτικό και διπλωματικό. Από εδώ αρχίζει μια νέα σκληρή και αιματηρή δοκιμασία για τον δημοκρατικό και Ελληνικό λαό γενικότερα με το γνωστό αποτέλεσμα να μετατραπεί η χώρα μας σε στάχτες και ερείπια.

      Το τι έγινε τότε και τι δεν έγινε δεν είναι του παρόντος. Εγώ απλώς θα αφηγηθώ τα γεγονότα που είναι στενά συνδεδεμένα με την ανάπτυξη και δράση του Δ.Σ Πελοποννήσου μέχρι την κατάρρευση του. Δεν αντέχω όμως στον πειρασμό να μην σταθώ για λίγο στο 1945 που ήταν ο προθάλαμος του εμφύλιου πολέμου έτσι ώστε να μπω ευκολότερα στην αφήγηση και την εξιστόρηση των γεγονότων και περιστατικών.

     Οι κυβερνήσεις μετά την Βάρκιζα, ήταν κυβερνήσεις με αντικομουνιστική βάση και χαρακτήρα. Με την βοήθεια των Άγγλων τότε και αργότερα των Αμερικανών, στα γρήγορα αρχίζουν να αναδιοργανώνουν και να μοντάρουν τον κρατικό μηχανισμό που ήταν καταστραμένος από τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες  του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και να τον πλαισιώνουν με τα δοσιλογιτικά και ταγματασφαλίτικα στοιχεία που είχαν οργιάσει σε βάρος του λαού μας κατά την διάρκεια της ξενικής κατοχής.

Σαν χθες πριν 34 χρόνια πέθανε ο Τάσος Γεωργούλιας.

Το σημερινό κείμενο αποτελεί στεφάνι απότισης και 

χρέους τιμής, μνημοσύνης και δόξας!!!

    Την επομένη κιόλας μέρα της συμφωνίας και αμέσως μετά την παράδοση του ΕΛΑΣ αρχίζει μια μεθοδευμένη εξόρμηση πολιτικής τρομοκρατίας σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος.

Συγκροτούν ένοπλες συμμορίες από κάθε λογής λογής στοιχεία: κλέπτες μαυραγορίτες, εκμεταλλευτές, αιμομίκτες, τεμπέληδες, κατεργαραίους, εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και κάθε κοινωνικό κατακάθι, που τους βάπτισαν ‘αγανακτισμένους εθνικόφρονες’ και αρχίζουν μια άνευ προηγουμένου πολιτική τρομοκρατία σε πανελλαδική κλίμακα. Άνθρωποι εβασανίζοντο στους δρόμους, στα   σπίτια, στα χωράφια, όπου και να τους έβρισκαν αδιακρίτως.

      Το ΕΑΜικό κίνημα, που αντιπροσώπευε την μαχητική δύναμη της χώρας, έμπαινε σε μια καινούργια σκληρή δοκιμασία. Τα κρατητήρια άρχιζαν να γεμίζουν, τα συνεργεία μηνύσεων εργάζοντο αδιάκοπα με σκηνοθετημένες κατηγορίες σε βάρος των αγωνιστών της ΕΑΜικής αντίστασης. Οι κυνηγημένοι κατέφευγαν στα βουνά και στις ρεματιές κυνηγημένοι από το μαχαίρι του χίτη.

    Αυτό συνεχιζόταν χωρίς διακοπή με αποκορύφωμα τις πολιτικές δολοφονίες. Αυτές ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο. Χιλιάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν μετά την παράδοση του ΕΛΑΣ (1945-1946).  Όσοι δεν πιάστηκαν κατέφυγαν στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Πειραιά) και σε μεγάλες άλλες πόλεις για να σωθούν και που σε τελευταία ανάλυση αυτό επιδίωκαν οι οργανωτές της πολιτικής τρομοκρατίας.

     Πολλοί πιστεύουν ότι ο εμφύλιος πόλεμος άρχισε το 1946-1949. Όχι. Ο εμφύλιος άρχισε την επόμενη της Βάρκιζας. Με την βασική διαφορά ότι ήταν μονόπλευρος σε βάρος της αριστεράς. Ο κόσμος της αριστεράς βρισκόταν μπροστά σε ένα  φοβερό δίλημμα. Αντίσταση ή υποταγή και εξόντωση. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε.

    Η ηγεσία μας κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια να τηρηθούν οι στοιχειώδεις όροι εκείνης της περιβόητης  συμφωνίας της Βάρκιζας και ενός πολιτικού συμβιβασμού, ώστε να αποφύγουμε την ακραία λύση της ένοπλης αναμέτρησης, συναισθανόμενοι προφανώς την αιματοχυσία και τις καταστροφές από μια τέτοια αναμέτρηση. Εδώ υπήρξε το μοιραίο πολιτικό λάθος, πιστεύοντας μέχρι τελευταία ότι θα αποφύγουμε τις ακραίες λύσεις και ας αιμορραγούσε η αριστερά.

   Εμείς πειθαρχούσαμε και δεχόμαστε τους προπηλακισμούς και εξευτελισμούς  χωρίς καμία αντίδραση. Ίσως πολλοί από αυτούς το εξελάμβαναν σαν αδυναμία. Όλο και πιο πολύ αποθρασύνοντο. Μερικοί από τους αγωνιστές της αντίστασης πέρασαν στην παρανομία μη αντέχοντας αυτή την κατάσταση.

   Το τι τράβηξαν αυτοί οι άνθρωποι είναι εκτός πάσης περιγραφής. Και τούτο περισσότερο διότι δεν πειθάρχησαν στην συμφωνία, με αποτέλεσμα να τους γυρίσουν τις πλάτες και οι δικοί μας άνθρωποι, να μην τους δίνουν λίγο ψωμί ή μια πληροφορία. Ενδεικτικά αναφέρω ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο που συνέβη στην Μεσσηνία το οποίο έχει κωμικοτραγικό χαρακτήρα.

    Παράνομος ο Κώστας Σταυρόπουλος (Καλαμάτας) με 4-5 άλλους πάει σε έναν δικό μας άνθρωπο που είχε λίγα τρόφιμα από την Ε.Τ.Α (Επιμελητεία Του Αντάρτη). Του ζήτησαν να τους δώσει. Αυτός αρνήθηκε. Τους είπε ότι είναι παράνομοι και ότι πρέπει να λάβει εντολή από το Κόμμα. Ας σκεφτεί ο καθένας που ζούσε αυτός ο άνθρωπος. Οι άνθρωποι κυνηγημένοι και κατατρεγμένοι που δεν μπορούσαν να σταθούν πουθενά από τα αποσπάσματα και αυτός ήθελε εντολή. Τότε δεν χάνει καιρό ο Σταυρόπουλος και του κόβει δύο σκαμπίλια για να συνέλθει από τον λήθαργο που βρισκόταν. Και θα τον σκότωνε αν αμέσως δεν επενέβαιναν άλλα παιδιά να τον σώσουν. Αυτό μας το εξιστορούσε αργότερα ο Σταυρόπουλος με τα άλλα παιδιά και γελούσαμε.

    Αυτό το αναφέρω για να καταδείξω στον αναγνώστη τι σύγχυση επικράτησε μετά την συμφωνία της περιλάλητης Βάρκιζας. Ο άνθρωπος αυτός που αναφέρω ζει σήμερα και έχει και το θράσος να το λέει και να παραπονείται που τον σκαμπίλισε ο Σταυρόπουλος. Ας σημειωθεί ότι αυτός αργότερα πήγε στον κυβερνητικό στρατό και πολέμησε κατά του Δ.Σ.

 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1945 - ΜΙΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

    Η κατάσταση το καλοκαίρι του 1945 είχε φτάσει σε απελπιστικό σημείο. Οι επιδρομές των συμμοριών διαδέχονταν η μια την άλλη χωρίς ανάπαυλα και διακοπή σε όλη την ύπαιθρο. Το χωριό το δικό μας, δημοκρατικό, κράταγε κάπως ακόμη. Πολλοί κυνηγημένοι πέρασαν από εκεί για να βρουν προστασία και κανένα κομμάτι ψωμί. Την εποχή εκείνη έφτασε σε εμάς ένας παράνομος κυνηγημένος. Ήταν παλιός κομμουνιστής,  πίσω από το 1930. Λεγόταν Μπρούμας Λεωνίδας.

    Ο Μπρούμας ήταν καταρτισμένος με πολύ μεγάλη πολιτική και κομματική εμπειρία όπως και μεγάλη πολιτική διαίσθηση. Αν έπεφτε τότε στα χέρια της αντίδρασης δεν επρόκειτο σε καμία περίπτωση να γλιτώσει. Τον άνθρωπο αυτό τον συμπαθήσαμε ιδιαιτέρως και τον προστατεύσαμε όσο μπορέσαμε. Ο Μπρούμας, πνεύμα ανήσυχο και ζωντανό, ανησυχούσε πολύ για την τροπή που έπαιρναν τα πολιτικά πράγματα σε βάρος μας.

    Από τις πρώτες μέρες κιόλας άρχισαν οι πολιτικές συζητήσεις και τελειωμό δεν είχαν. Εμείς παιδιά, τότε άπειρα και ακατατόπιστα, λίγο πολύ παίρναμε και μαθαίναμε ένα σωρό πράγματα και προπαντός ο μακαρίτης ο αδελφός Φώτης που ήταν πάντα μαζί του. Επέμενε πολύ να βρούμε ορισμένα στελέχη της περιοχής που εκρύβοντο εδώ και εκεί να τον συνδέσουμε μαζί τους.

    Εμείς τις νύχτες πηγαίναμε σε ορισμένα γειτονικά χωριά μήπως και πάρουμε επαφή. Ηταν όμως πολύ δύσκολο διότι είχαν εξαφανισθεί από την τρομοκρατία και τα κυνηγητά. Ο γέρος, έτσι τον προσφωνούσαμε τότε, φώναζε και επέμενε ότι έπρεπε πάση θυσία να τους βρούμε και να τους φέρουμε σ’επαφή. Έπειτα από πολλές ταλαιπωρίες κατορθώσαμε να πάρουμε την επαφή. Ο ένας με τον άλλο ειδοποιήθηκαν και έφθασαν στο χωριό νύχτα.

   Ήλθε  ο αντιπρόσωπος της περιφερειακής Πύργου και ορισμένα άλλα κατώτερα στελέχη. Ο γέρος εχάρηκε για την συνάντηση αυτή. Τους εγνώριζε όλους από πριν. Η συγκέντρωση έγινε σε επίπεδο τοπικών στελεχών. Συγκεντρώθηκαν σε μια σπηλιά που εμείς υποδείξαμε και άρχισαν οι συζητήσεις.

   Πρώτος πήρε το λόγο ο γέρος. Μιλούσε με μεγάλη άνεση και χάρη. Ηταν τόσο ευχάριστος που έλεγες να μην σταματήσει. Κάθε του λέξη και ένα νόημα. Έχουν περάσει 36 χρόνια από τότε και ηχούν ακόμα στα αυτιά μου οι προφητείες του.

   Όλοι τον άκουγαν βουβοί και αμίλητοι. Τους είχε συνεπάρει κυριολεκτικά με αυτά που έλεγε. Μίλησε κάπου δύο ώρες χωρίς διακοπή, αναλύοντας την πολιτική κατάσταση εσωτερική και εξωτερική με κάθε λεπτομέρεια. Ο γέρος τους τόνισε ότι τον εμφύλιο δεν θα τον αποφύγουμε και ότι τραβάμε ολοταχώς προς την σύγκρουση. Πρέπει πάση θυσία να κρατήσουμε τις οργανώσεις, ότι απόμεινε από αυτές, γιατί η βασική δύναμη του κινήματος είναι οι οργανώσεις. Και για να γίνει αυτό πρέπει από τώρα, αμέσως, πριν μας φύγει το τραίνο να οργανώσουμε αντιτρομοκρατικές ομάδες που σκοπό θα έχουν να διαλύσουν τα αποσπάσματα των χιτών από την μια μεριά και από την άλλη να περισώσουμε ότι απόμεινε από τις οργανώσεις μας για να στηριχθεί το καινούργιο ένοπλο κίνημα που θα γίνει οπωσδήποτε όπως διαμορφώνεται η πολιτική κατάσταση στην χώρα μας τελευταία. Διατήρηση, όσο μπορούμε, των ανθρώπων μας που καταφεύγουν στις πόλεις για να σωθούν. Οι άνθρωποι που θα καταφύγουν στις πόλεις θα εγκλωβισθούν και θα εκτελεστούν.

   Μίλησε για υπερσυγκεντρωτική πολιτική των αντιδραστικών κυβερνήσεων με μακροπρόθεσμα σχέδια. Αυτός είναι ο σκοπός τους άλλωστε σε τελευταία ανάλυση που σπρώχνουν τον κόσμο προς τις πόλεις. Θα στερηθούμε του ανθρώπινου υλικού που με τόσους κόπους και βάσανα φτιάξαμε κατά την διάρκεια της αντίστασης.

Επέμενε δε πολύ στην διατήρηση των παρανόμων διότι θα είναι το σκαρί και ο άξονας του καινούργιου ένοπλου αγώνα. Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα πολιτικού συμβιβασμού. Τώρα πριν είναι πολύ αργά. Τους ρώτησε ποια είναι η γνώμη τους.

    Ο αντιπρόσωπος της περιφερειακής συμφώνησε απόλυτα με όσα είπε ο γέρος αλλά είπε ότι αυτά πρέπει να έχουν γενικό και καθολικό χαρακτήρα και όχι μεμονωμένα. Ο γέρος απάντησε ‘‘ναι αλλά εμείς πρέπει να ξεκινήσουμε από τώρα’’. Το πράγμα εδώ δύσκολο και μπερδεμένο. Οι άλλοι δεν μίλησαν και άφησαν την υπόθεση να την χειριστεί ο αντιπρόσωπος της περιφερειακής.

    Ετοιμάστηκαν να φύγουν αφού ο αντιπρόσωπος υποσχέθηκε ότι θα κατέβει στον Πύργο να συνεννοηθεί με την περιφερειακή και θα απαντήσει. Ο γέρος τον ρώτησε πόσες ημέρες υπολογίζει για να απαντήσει. Του απάντησε σε 15-20 ημέρες. Είναι πολύ του είπε ο γέρος, τα γεγονότα εξελίσσονται με μεγάλη ταχύτητα και κάθε μέρα που περνά είναι σε βάρος μας. Εν πάση περιπτώσει ελπίζω να είναι θετική  γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα έλθει ο καιρός και θα με θυμηθείτε .

    Η απάντηση δεν ήλθε ποτέ. Δεν ξέρω αν τον θυμήθηκαν τον γέρο αργότερα γιατί όλοι αυτοί δεν υπάρχουν, εκτός από δύο. Όλοι τους κατέληξαν στην στις φυλακές και στις εξορίες εκτός από έναν που σκοτώθηκε στον Δ.Σ. Ετσι η πρώτη προσπάθεια για ένοπλο ξεκίνημα εκεί στην περιοχή απότυχε. Ο γέρος μετά την αποτυχία αυτή ετοιμάστηκε να φύγει, προφανώς για να μην μας επιβαρύνει. Και έφυγε απογοητευμένος. Με τον γέρο συναντηθήκαμε μετά τον εμφύλιο. Πέθανε το 1958.