ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ
Ο δρόμος ο πολύβουος τριγύρω μου ουρλιάζει,
Βαρυπενθούσα λυγερή, άλγος αρχοντικό,
Μία γυναίκα πέρασε, με χέρι ευγενικό
τον τσακιστό τον φραμπαλά λικνίζοντας με νάζι.
Αιθέρια και ευγενής πόδι αγαλμάτου απλώνει.
Εγώ, ρουφούσα, σαν τρελός που λαχταράει,
στο μάτι της, μουντό ουρανό που δρόλαπες γεννάει,
γλύκα που μαγνητίζει, και πόθο που σκοτώνει.
Μια λάμψη... κι ύστερα η νυχτιά!- Περαστικό μου κάλλος
που μια ματιά σου μ΄ έκανε να ξαναγεννηθώ,
κοντά σ΄ εμέ θα σ΄ έφερνε μόνο ένας κόσμος άλλος;
Ίσως ποτέ! Πολύ αργά! Αλλού! Μακριά από δω!
Δεν ένιωσα που χάθηκες , δεν ξέρεις πού τραβούσα,
Εσύ που ήσουν σίγουρη πόσο θα σ΄ αγαπούσα.
Charles
Baudelaire
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου