Ο Βασιλης Μπούρης και το ανιψούδι του.....

           Τώρα που τελείωσα την εξιστόρηση όλων περίπου των ωραίων γραφικών τύπων της Ζαχάρως κατά τις αλλοτινές εποχές θα ήθελα να προσθέσω δυο λόγια. 

    Λοιπόν κανείς δεν μπορεί να μας κατηγορήσει, ούτε για λίγο, ότι στην αναφορά για όλους αυτούς τους αξιαγάπητους τύπους μέσα στην αφόρητη αλλά μεγαλοπρεπέστατη μοναξιά τους, επιβαρυμένη στα μέγιστα από την κοινωνική ρατσιστική μικροπρέπεια και απαξίωση της διαφορετικότητας, δεν επιδείξαμε την δέοντα προσοχή αλλά και τον σεβασμό σε όλες αυτές τις περιπτώσεις. Τα   θύματα της ζωής, τις κοινωνικές ερινύες μας!

     Αλήθεια δεν αναρωτιέστε γιατί τότε παντού σε όλες τις κοινωνίες, αστικές και μη, είχαμε πληθώρα τέτοιων φαινομένων  ενώ στα σημερινά χρόνια έχουν ελλείψει παντελώς ή σπανίως  εμφανίζονται (1), αν και η κοινωνία μας έχει γίνει πολύ περισσότερο απάνθρωπη, κρύα  και εντελώς ανάλγητη μια και αναγκαστικά έχει επικρατήσει η έντονη ανταγωνιστικότητα της υλιστική αγοράς με όλα της!  

      Νομίζω ότι ο κύριος λόγος, ίσως και ο μοναδικός, είναι η τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης και δη των ιατρικών εφοδίων (φάρμακα, εμβόλια κτ.λ.) με αποτέλεσμα την άμεση αντιμετώπιση των παραμικρών σωματικών  αλλά και ψυχικών διαταραχών της ισορροπίας.

       Δεν το κρύβω ότι στην αναφορά μου για τον Βασ. Μπούρη, σε πολλές συνέχειες μάλιστα, με έτρωγε μια παράξενη σκέψη πως θα το πάρει ο φίλος Κώστας Αλεξανδρόπουλος, ψυχίατρος δε, μια και συνειδητοποίησα  ότι είναι το ίδιο σόι.

Ακούτε όμως τι μου είπε ο Κώστας::

   -  Μπράβο πολύ τρυφερά θύμισες τον μπάρμπα μου το Βασίλη,.  περισσότερο σε μας του Αλεξανδρόπουλουςς Να σου πω κι εγώ κάτι που δεν ξέρεις, εμείς οι Αλεξανδροπουλοι είμαστε  δυο φύτρες που μεταξύ μας δεν έχουμε καμία συγγένεια. Εμείς εδώ στη Ζαχάρω είμαστε οι γνωστοί Μπούρηδες (2) και στο Ξηροχώροι είναι οι....άλλοι (3) Τότε που λες θυμάμαι κάποτε στα μικρά μας ρώτησα τον πατέρα μου τι συγγένεια έχουμε με τον Βασίλη τον Μπούρη και μου είπε ότι ήταν εξάδελφος και να τον λες μπάρμπα. Οπότε όταν τον συναντούσα του έλεγα δυνατά "γειάσου Μπάρμπα" και να δεις πόσο πολύ το χαιρόταν και με τι καμάρι το έλεγε.

(1) Τούτα  τα χρόνια το μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα με πολύ εξάπλωση σε όλο τον κόσμο είναι τα ναρκωτικά. Κλαίει η καρδιά σου να θωρείς νέα κορίτσια και αγόρια να σβήνουν σαν το κεράκι!

(2)  Στη Θεσσαλονίκη τότε στα φοιτητικά μας χρόνια, δυο χρόνια μείναμε με τα φιλαράκια το Γιώργο Ασημακόπουλο (Κορέλα)- πολλά φιλιά Γιωργάκη- και το Μέλιο Γκουβάτσο από τη Φιγαλία κοντά στο μηχανουργείο του δήμου απέναντι από το Καυταντζόγλειο και πιο πάνω στις 40 Εκκλησιές έμενε ο Κώστας ο Μπούρης με τον Χρήστο Κανάκη. Ο Κώστας είναι ο γυναικολόγος ο Αλεξανδρόπουλος που τότε τον ξέραμε ως Μπούρη και δεινό κυνηγό μια και πολλάκις μας έφερνε μπάλτζες και παρέα στήναμε ...τσιμπούσι. Πάντως όλοι μας είμαστε γνωστοί.και μη εξαιρετέοι με τις ίδιες διαδρομές και ο καθένας τον δικό του απόηχο, όπως κι αν είναι...... 

(3) Μου είπε το δικό τους παρατσούκλι, αλλά δεν το συγκράτησα. 

.