ΕΝΘΥΜΗΜΑ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ

 Βασίλης Δρακόπουλος

   

   Κουβαλάω μέσα μου ένα θησαυρό από αναμνήσεις. Τις καταθέτω να παίρνουν μια άποψη τα παιδιά μας, για την περιπέτεια μας...

  Αρχίζω σύμφωνα με το Ιταλικό Υποβρύχιο Αxum που έδρασε στην Μεσόγειο στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αρχικά στο πλευρό των Γερμανών και στη συνέχεια άλλαξε στρατόπεδο και βρέθηκε στην υπηρεσία των συμμάχων. Ωστόσο το υποβρύχιο αυτό πριν τη λήξη του  πολέμου άραξε? παγιδεύτηκε?.... στην παραλία του Καϊάφα... ή ήταν το κατάλληλο σημείο διαφυγής του επανδρωμένου σκάφους μεταφέροντας το προσωπικό  κάποια μυστικά έγγραφα ή όπλα? (Ιδέα που κυριαρχούσε στα μυαλά των μεγάλων πριν φέρει στο φως η Μηχανή του Χρόνου την ιστορία του).                                           '                             

*Όντες πιτσιρικάδες: επηρεασμένοι την δεκαετία 60 -70 από το "ΣΙΝΕ" ΟΛΥΜΠΊΑ" Ζαχάρως που βρισκόταν απέναντι από το ΗΟΤΕL NΈΣΤΩΡ στη κεντρική λεωφόρο για την παραλία.. ( και που τώρα στη θέση του διαμορφώθηκε ένα μοντέρνο Εμπορικό Κέντρο και σε Κεντρική Πλατεία Ζαχάρως )... .. εκείνη την ανεπανάληπτη εποχή που αφήσαμε πίσω μας... Την εποχή της μεθυστικής ελευθερίας λοιπόν,... και με κοντά παντελονάκια...το παίζαμε Ροβινσώνες.... .    Πηγαίναμε κρυφά από τους γονείς τρέχοντας με λαχτάρα στο σιδηροδρομικό σταθμό Ζαχάρως... και όταν περνούσε η εμπορική αμαξοστοιχία... την ώρα της φόρτωσης αποσκευών που καθυστερούσε και ώσπου να τελειώσει ο αλειφαντής το λάδωμα της μηχανής, γινόμαστε λαθρεπιβάτες.  Κρεμαγόμαστε λοιπόν από την πλευρά που δεν κοιτούσε ο ελεγκτής να πάμε από ΖΑΧΑΡΩ - ΚΑΪΆΦΑ...  και όταν κοντοζυγώναμε στον ΚΑΪΆΦΑ που έκοβε κάπως την ταχύτητα...- αφού η εμπορική δεν έκανε κλασικά, στάση σε αυτό το σταθμό... - Ωστόσο πηδούσαμε λίγο πιο πριν και πολλές φορές πέφταμε σε βάτα να μη μας δουν. Το αίμα μας έβραζε δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Σηκωνόμαστε λοιπόν.. πετάγαμε τα ρούχα μας και πέφταμε στη θάλασσα με ορμή να ξεπλύνουμε τις πληγές. Το ταξίδι αυτό είχε προορισμό το υποβρύχιο που είχε προσαράξει από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο 200 μέτρα νοτιοδυτικά της μπούκας. Συνήθως πρώτη Στάση κάναμε κάτω από τις κουκουναριές πλάι στην *((Καζάρμα: Ένας Πυργίσκος, απομεινάρι ενός τοιχίου από τους 16 Πυργίσκους... φρούριο - Μεσαιωνικής Εποχής)).  Παίρναμε λοιπόν το γεύμα μας από την κουκουναριά όπως... όπως... σπάζοντας τα κουκουνάρια, ρίχναμε μια χούφτα στο στόμα  να στανιάρουμε λίγο από το σφίξιμο και την αγωνία μη μας ανακαλύψουν, αλλά και  μη συμβεί και κανένα ατύχημα.... . Τρέχαμε σφαίρα με ανυπομονησία μέσα στην έξαρση... προς το υποβρύχιο.   Στην προσπάθεια της ανέλκυσης του  υποβρυχίου είμαστε ενεργοί παρατηρητές όλοι οι πιτσιρικάδες της κλειστής παρέας. Κολυμπούσαμε 80 -100 μ. και πιανόμαστε από τη σχεδία της αεραντλίας να ξεκουραστούμε. Έτσι είχαμε την ευκαιρία να περιεργαστούμε τους δύτες που βοηθούσε ο ένας τον άλλον να φορέσουν τις ανάλογες στολές τους. Γουρλώναμε τα μάτια στην κυριολεξία με την εντυπωσιακή στολή και το σκάφανδρο. Μας θύμισαν τον Γιούρι Γκαγκάριν. Αρχίσαμε να εξοικειονόμαστε και ρωτήσαμε αν επιτρεπόταν να ανέβουμε πάνω. - Και το ρωτάτε ρε παιδιά?- Ικανοποιηθήκαμε... χαλαρώσαμε... αλλά χαθήκαμε για λίγες ημέρες για κάποιες δουλειές.   

 Μετά πολλών επισκέψεων.. και σε κάποια απρόσμενη στιγμή... σε έναν από τους πολλούς εργολάβους που είχαν αναλάβει κατά περιόδους την ανέλκυση μας φώναξαν να βοηθήσουμε. Τρελαθήκαμε από τη χαρά μας. Και αφού εξοικειωθήκαμε με το θέμα... Φούσκωσε με δύναμη το κορμί μας... και αποδίδαμε παραπάνω. Νιώσαμε πως παίζαμε ρόλο και γίναμε σπουδαίοι.     ΟΝΤΌΤΗΤΕΣ!!!. Στην επιχείρηση πήραν μέρος ονόματα γνωστά αλλά για λόγους δεοντολογίας θα αφήσω να αναφέρουν μόνοι τους τα ονόματά τους, αφού από την εξερευνητική ομάδα,    ο ένας προέκυψε Δήμαρχος Ζαχάρως, ο άλλος Υφυπουργός και ο 3ος Ιατρός.  ( Ήδη Ευθαρσώς και μετά μεγάλης συγκίνησης ομολόγησε στο σχόλιο του ο Κύριος Αριστοτέλης Κωτσέλης πως χαίρει της ίδιας αξέχαστης εμπειρίας και είναι λάτρης και νοσταλγός αυτής της ανάμνησης... αφού πήγαινε και αυτός κολυμπώντας στο υποβρύχιο με την ίδια λαχάρα...    Θα προσθετούν κι'άλλοι...

 Στο σημείο αυτό της παραλίας υπήρχαν σκόρπια αντικείμενα για κάποιες τεχνικές εγκαταστάσεις, προφανώς για τις ανάγκες της ανέλκυσης. Επίσης μία εξέδρα περίπου με επιφάνεια 5×6 τ.μ. μέσα στη θάλασσα δίπλα στο υποβρύχιο. Πάνω λοιπόν στην πλωτή πλατφόρμα ήταν τοποθετημένη μια περιστρεφόμενη  χειροκίνητη αντλία για να τροφοδοτούν με αέρα τους δύτες.  Στον πυργίσκο του υποβρυχίου είχαν τοποθετήσει μία μεταλλική χοάνη για να μπορούν να εισέρχονται με σχοίνινη σκάλα οι εργαζόμενοι εντός του υποβρυχίου και να αφαιρούν άμμο και νερό ώστε να ελαφρύνει το υποβρύχιο για την ανέλκυση, αφού πρωτίστως γύρω- γύρω του υποβρυχίου οι συγκολλητές ράβανε ό,τι μπορούσαν να μην εισέρχονται εντός του σκάφους άλλα ύδατα.  Επίσης υπήρχε και μία γεννήτρια που τροφοδοτούσε με ρεύμα την επιχείρηση και σε τακτά διαστήματα σημαδούρες θαλάσσης.        Σε κάποια στιγμή του χρόνου πάλι που κάναμε διάφορα... διαγωνιζόμαστε σε ακροβατικά, εξυπνάδες κ.λ. και ζούσαμε την περιπέτεια... μας ξαναφώναξαν να βοηθήσουμε.    *Πετάξαμε από τη χαρά μας... Ζαλιστήκαμε.. Τσιμπιόμαστε.. και κοιταζόμαστε... αν είμαστε καλά και αν αυτό ήταν πραγματικότητα. (Τι έγινε; Γίναμε μόνιμοι);...Επιπλέον μας δόθηκε η ευκαιρία να περιεργαστούμε τον εσωτερικό χώρο του υποβρυχίου. - Η δική μας δουλειά λοιπόν....  ήταν να κατεβαίνουμε με τους άλλους κάτω να γεμίζουμε ζεμπίλια με άμμο και με ένα αναβατόριο κάθετης ανύψωσης διώχναμε την άμμο από το βυθό του πλεούμενου. Κατά διαστήματα κάναμε διάλειμμα και περιεργαζόμαστε τους χώρους.  Θαυμάζαμε τα παράξενα μηχανήματα και χορταμό δεν είχαμε. Απορούσαμε με τα κρεμαστά κρεβάτια από αλυσίδες, φινιστρίνια, εστιατόριο, μηχανοστάσιο κ.λ. Το υποβρύχιο είχε μήκος 98 μέτρα. Το βάθος δεν μπορούσαμε να το προσδιορίσουμε γατί ήταν χωμένο. 

 Ένα επεισόδιο που μου έχει μείνει στο μυαλό και το λέμε μεγάλοι όταν σμίγουμε και γελάμε, είναι πως μια ημέρα που είχε τρικυμία και έκαναν τα κύματα στο πύργο δυνατό παφλασμό, πέφτοντας λίγο νερό μέσα έπεφτε στο κεφάλι του 5ου φίλου που είχε προσαρτηστεί προσφάτως στην παρέα και ήταν και ο πιο ψηλός....  έβαλε τα κλάματα και φώναζε με τρόμο, πάμε να φύγουμε... πάμε να φύγουμε θα πνιγούμε. Εμείς το είχαμε συνηθίσει και αφού οι έμπειροι δεν ανησυχούσαν δε δίναμε και τόση σημασία. Περιγελούσαμε συμπαθητικά το φίλο μας και ο περισπούδαστος της παρέας, ο εξυπνάκιας... του λέει με την ιδιάζουσα περιπαιχτική προφορά των Ζαχαρέων:

{Πανταζής, Σάσσαλος, Γ. Ζαφειρόπουλος και Μπίλης}

- τι να σου κάνουμ μωρ μαύρε ΠΦ, αν υπήρχε βραβείο της Άγνοιας!!!. Θα έπαιρνες το Νόμπελ...( Και καλά..... Εμείς οι έμπειροι)ςςςςςς... ... Και συνεχίζει.. 

-Μπάνια κάνεις καμιά φορά? Πας θάλασσα ρε? Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι ακόμη εν ζωή. Από τη συμβολή μας σε αυτή την επιχείρηση φεύγαμε με κάποια δώρα και ένα μικρό χαρτζιλίκι. Ήταν ο πρώτος μισθός της ζωής μου και άρχισα να νιώθω παράξενα, σοβαρός και υπεύθυνος.                                                                                            

  Αυτός ήταν ο ένας τρόπος που πηγαίναμε Καϊάφα.  Ο άλλος τρόπος ήταν πως περιμέναμε στη στροφή της Βαγγελιώς το λεωφορείο που έκανε δρομολόγια Ζαχάρω- Καϊάφα - Ιαματικά Λουτρά και καθώς το λεωφορείο καθυστερούσε να πάρει τη στροφή, (ποιος μπορούσε να συγκρατήσει τα αγρίμια που διψούσαν για δράση και περιπέτεια).  -Σαλτάραμε σαν τους γάτους στα κεραμίδια - και πιανόμαστε πίσω από τη σκάλα των παλιών οχημάτων που βάζανε τις αποσκευές στον ουρανό, ο ένας πάνω στον άλλον. 

    Έφτανε λοιπόν από τον πάνω δρόμο μέχρι τα Ιαματικά Λουτρά. Το δρομολόγιο που εκτελούσε αυτό το λεωφορείο, ήταν: Ζαχάρω Ιαματικά Λουτρά, δεν υπήρχε τότε ο δρόμος που έβγαινε Ιαματικά Λουτρά - Κλειδί. Αυτό το φρόντισε η Κρέστενα και άνοιξε μέχρι τον σημερινό Εθνικό Δρόμο ώστε δημιούργησε μια διασταύρωση.                                                     Αναγκαστικά λοιπόν παίρναμε το επιβατικό καΐκι που εκτελούσε το δρομολόγιο Λουτρά-Νησάκι Αγίας Αικατερίνης - αποβιβαζόμαστε και προχωράμε. Δεξιά μας συστεγάζονται τα Ξενοδοχεία ΓΕΡΆΝΙΟ, ΟΛΥΜΠΊΑ, ΑΡΉΝΗ, τα επικρατέστερα έργα του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ, για προσωπικότητες της Παγκόσμιας Ελίτ και όχι μόνο, αφού και  ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με την Αμαλία Μεγαπάνου συζυγό του έκαναν ομού τις διακοπές τους, απολαμβάνοντας την παραδεισένια γωνιά του Νομού Ηλείας.  Αριστερά μας τα Λαϊκά ξενοδοχεία και ο Ναΐσκος της Αγίας Αικατερίνης. 

 Όταν δεν ήταν εκεί ο Κώστας Σταυρόπουλος που μας άφηνε να περάσουμε απέναντι δωρεάν και ήταν στη βάρδια του ένας Καλαματιανός που δεν μας ήξερε και δεν τα καταφέρναμε να είμαστε λαθρεπιβάτες στο καϊκι, παίρναμε ένα μονόξυλο με κίνδυνο της ζωής μας - κάποιος από την παρέα που χειριζότανε καλά το σταλίκι μας περνούσε απέναντι και με αυτόν τον δύσκολο τρόπο. 

  Περνούσαμε λοιπόν απέναντι από το νησάκι μέσω της «ρομαντικής γεφυρούλας εποχής, με σανιδένιο πάτωμα και ξύλινη κουπαστή που έμοιαζε νάναι κρεμαστή¨»,... λάθος - λάθος.. αυτή ήταν τον καιρό του παππού μου. Στα δικά μου τα χρόνια ήταν με μπετόν και περνούσε αυτοκίνητο. Ακριβώς λοιπόν....και βγαίναμε στο καθημερινό παζάρι που στηνόταν στο χώρο μεταξύ γέφυρας και Σιδηροδρομικού σταθμού ΚΑΪΆΦΑ.. στη σκιά του πλούσιου πευκώνα.    Εκεί παίρναμε γεύση από χαιρετούρες... και προσπαθούσαμε με τρόπο να μη μας καθυστερούν, γιατί πάντα κάποιος φίλος δικός μας ή του πατέρα μας έπιανε την κουβέντα αλλά και λόγω κινητικότητας αφού είχε δημιουργηθεί το μεγαλύτερο παζάρι της περιοχής που θυμάται ποτέ η Ζαχάρω και οι πέριξ αυτής, λόγω Λουτρών, λίμνης, σιδηροδρομικού σταθμού και Τουριστικού Περιπτέρου - Εστιατορίου...Ένα αξιοπρεπές κτίριο κλασικιστικής εποχής. Εκείνο τον καιρό εδούλευε ο Αναστάσιος Ματράγκας..                                Τόσο σπουδαίο ήταν αυτό το παζάρι που μέχρι από τα Κύθηρα ερχόταν καράβι, έριχνε άγκυρα στα βαθιά και με βάρκα που πηγαινοερχότανε έβγαζε τα εμπορεύματα προς πώληση. Εκείνα που με είχαν εντυπωσιάσει και τα θυμάμαι ήταν κιούπια και στάμνες από άργιλο ζωγραφισμένες με εικόνες και μοτίβα αρχαϊκής και κλασικής εποχής κ.α.   

  Έτσι λοιπόν ζωγραφίζαμε τον 2ο τρόπο που φτάναμε στην Καζάρμα τρώγαμε τα κουκουνάρια μας και συνεχίζαμε για το υποβρύχιο της καρδιά μας που θυμόμαστε όλοι οι πιτσιρικάδες ο καθένας για τους δικούς του λόγους και έγινε σταθμός στη ζωή μας.  

 Ο Καϊάφας εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα προτεινόμενα μέρη και έπαιζε ρόλο Διαπρύσιου Κήρυκα μεταξύ Πύργου - Κρέστενας- Ζαχάρως - Κυπαρισσίας καθώς είχε όλο το πακέτο του τότε σύγχρονου κόσμου, συγκοινωνία υψηλών προδιαγραφών. Η σιδηροδρομική αμαξοστοιχία ήταν υπόθεση... που σε γέμιζε αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια. Τα Ιαματικά Λουτρά, η Λίμνη με τα Χέλια... την μοναδική παραλία που διαθέτει ο Κυπαρισσιακός Κόλπος με τις αμμοθίνες, το δάσος του Καϊάφα που το όνομα το πήρε από την νύμφη Καλλιάφια, μία από τις Ανιγρίδες - νύμφη των Λουτρών-.  (Δεν ισχύει ότι το δάσος πήρε το όνομα από τον Ιερέα Καϊάφα της Βίβλου). Αλλά υπάρχει και μια εκδοχή πως πήρε το όνομα από την φοινικική λέξη καϊάφα που σημαίνει κόκκινος βράχος. Ώστε μας φέρνει σε συγγένεια με τους Φοίνικες αφού το λίκνο τους είναι η Θεσσαλία.                                           '                                 Το σπουδαιότερο από τις μνήμες εκείνης της εποχής...της Χρυσής Ελευθερίας!!!... τότε που ο τόπος μας άνηκε στους κατοίκους του!!!!... είναι: πως δεξιά του δάσους και από το σημείο Καζάρμα όπως βλέπεις προς τη θάλασσα... επάνω στους αμμόλοφους οι κάτοικοι της περιοχής έφτιαχναν καλύβες από ράπι και παραθέριζαν. Λειτουργούσαν κοινοβιακά γιατί έδιναν το κλειδί ο ένας στον άλλον οικογενειακώς.... ενίοτε και σε φίλους. Πρόκειται για τις καλύβες που ενέπνευσαν τη Λιλή Ζωγράφου να γράψει το βιβλίο ΤΟ ΧΡΥΣΆΦΙ ΤΩΝ ΚΟΡΜΙΩΝ ΜΑΣ και δοθείσης ευκαιρίας θα αναφερθεί πολλές φορές *ΣΤΟ ΔΆΣΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΆΣ ΜΟΥ!!!!. Ναί. Περιφρόνησε το ξενοδοχείο ΓΕΡΆΝΙΟ και κλείστηκε μέσα σε μια καλύβα να υμνήσει την απλότητα... την αμεσότητα και την επαφή της με τη φύση που την μεθούσε. Την φύση της Ζαχάρως... και μας έδωσε ένα κείμενο που το ρουφάς.... και το τελειώνεις.... δεν θάλεγα χωρίς ανάσα, αλλά σίγουρα χωρίς τελεία. 

   Θα τελειώσω με ένα  προσωπικό μου εγχείρημα που έγινε αφορμή να λήξει η υπέροχη και σπάνια περιπέτειά μας.                                                                                                                  Μια από αυτές τις ημέρες τους λέω: τραβάτε εσείς γιατί εμένα με θέλει ο πατέρας μου για μια δουλειά και θα έρθω μετά με δικό μου μέσον. Απόρησαν λίγο αλλά φύγανε σαφώς πειραγμένοι. Ωστόσο ο πατέρας μου είχε ζέψει το άλογο και το είχε φορτώσει με καρπούζια από δικιά μας σοδιά να τα πάω στο Λούρο στο σόι της μάνας μου για να βγουν στο παζάρι. Τα ξεφορτώνω εγώ γρήγορα - γρήγορα και φεύγω με το άλογο να παρουσιαστώ στη δουλειά μου. Οι φίλοι μου τρελάθηκαν όταν με είδαν με το άλογο. Το δέσαμε σε ένα δέντρο και μόλις τελειώσαμε από το υποβρύχιο.... όλοι ήθελαν να κάνουν μια βόλτα. Μια βόλτα ο ένας.... μια βόλτα ο άλλος.... Μια βόλτα οι δυό μας να πάμε μέχρι εδώ να πάμε να δούμε και το άλλο. .. Πέρασε η ώρα και φτεράκισε ο πατέρας μου και όλοι οι γονείς. Περάσαμε από δικαστήριο, φάγαμε και με τη λούρα ξύλο και μας έφαγε η τιμωρία γιατί πες ο ένας πες ο άλλος βγήκανε όλα στη φόρα. Έτσι και αλλιώς όμως η εταιρεία είχε κλείσει αλλού δουλειά για ένα μικρό διάστημα. Ώσπου να γυρίσουν όμως στο υποβρύχιο μεσολάβησε τρικυμία και ξαναέχωσε το υποβρύχιο. Και.....Δυστυχώς έπεσε έξω και η Εταιρεία. Αν θυμάμαι καλά ήταν ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΛΑΓΆΝΗ. Να είμαστε καλά. Ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να συνταξιδέψουμε με την     ΜΗΧΑΝΉ του ΧΡΌΝΟΥ '                                           

   Υσ. Ένα αιχμηρό αντικείμενο του υποβρυχίου ήταν για χρόνια μπροστά στο Παλιό περίπτερο της Ζαχάρως προς το μπισχοινέικο ποτάμι.  Ήταν τη δεκαετία του 80 του περασμένου αιώνα. Από σύμπτωση ταυματίστηκε η πρώτη σύζυγος του αδερφού μου στο μηρό. Έμοιαζε σαν οξυδωμένο πτερίγιο φάλαινας και έγινε αφορμή να γίνει θέμα και να το αποσύρουν. Δεν ακούσαμε κάτι. Απλά δεν το βλέπαμε εκεί πια. Εκτός αν το τράβηξε πάλι μέσα η θάλασσα.                

   Αφήγηση: Βασίλειος Δρακόπουλος.               

   Επιμέλεια κειμένου: Γεωργία Δρακοπούλου.