ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΙΣΒΟΛΕΣ

        

  Το αισχρό και απαράδεχτο φαινόμενο των  ε π ε μ β ά σ ε ω ν  των ισχυρών στα ασθενέστερα κράτη έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση. Περιορίζοντας τα χρονικά όρια και την αναφορά μας στη νεότερη ιστορία, ξεκίνησε περίπου τον 18ον αιώνα,  και εργαλειοποιήθηκε βάναυσα ως αντεπανάσταση με κοινή συμφωνία και στάση από τις τότε κυρίαρχες δυνάμεις, της Αυστροουγγαρίας, της Ρωσίας και της Πρωσίας [1815 συνθήκη Παρισιού]  για την διαφύλαξη  της ειρήνης. Εποχή της τρομερής Ιεράς Συμμαχίας και Μέττερνιχ που στην αρχή είχε 

ιδεολογική βάση, τη χριστιανική θρησκεία, τη δικαιοσύνη, τη φιλανθρωπία και την ειρήνη που μετατράπηκε άρδην  με το πρωτόκολλο του Νοεμβρίου του 1820  το οποίο διακήρυττε το δικαίωμα τους να επεμβαίνουν στρατιωτικά σε τρίτες χώρες. Η Ιερά Συμμαχία λειτουργούσε πλέον ως μέσο επιβολής απολυταρχισμού και εξελίχθηκε στον πιο καταπιεστικό θεσμό με πλείστες επεμβάσεις υπέρ της καθεστηκυίας τάξης και ασφάλειας των μοναρχιών [Κατά των Ιταλών- Πεδεμόντιο, Σικελία, Νάπολη- και Ισπανών εξεγερμένων, Δεκεμβριστών στη Ρωσία,  στη Γαλλία το 1830, στο Βέλγιο το 1834 κι σε άλλες μικρότερες χώρες]. Στις μόνες εξεγέρσεις που δεν αντέδρασαν πρακτικά ήταν η Επανάσταση του 1821 και αυτή της Αμερικάνικης ηπείρου για ειδικούς λόγους στην καθεμιά και αφού αναγκάστηκαν από την όλη ροή των πραγμάτων.

     Στον επόμενο αιώνα συμβαίνουν ο 1ος και ο 2ος Παγκόσμιος  με τα γνωστά αποτελέσματα [ΝΑΤΟ, Σύμφωνο Βαρσοβίας, Ψυχρός πόλεμος και εγκαθίδρυση πλέον της Pax Americana ως παγκόσμιας κυρίαρχης ιμπεριαλιστικής δύναμης]. 

Πλέον λαμβάνει χώρα σειρά αμερικάνικων ιμπεριαλιστικών εισβολών, ψυχρών επεμβάσεων  αλλά και  «συγκεκαλυμμένων» επιχειρήσεων της CIA κατά «ανεπιθύμητων» κυβερνήσεων και λαϊκών επαναστατικών κινημάτων στην υφήλιο, με πρόσχημα την προστασία «εθνικών συμφερόντων», την ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία..

Πρέπει να τα θυμόμαστε και τα αναφέρω απλώς ονομαστικά:

    1950-1953 Κορέα, Σεπτέμβριος 1953, Ιράν,1954, Γουατεμάλα, 1958, Λίβανος,1960, Κογκό,Απρίλης 1961, Κούβα, 1964, Βιετνάμ, 1965, Αγιος Δομήνικος, 1965 έως τις αρχές '70,, Ινδονησίας, Γενάρης 1966, Παναμάς, 1966-67, Γουατεμάλα, 1969-75, Καμπότζη, Σεπτέμβρης 1973, Χιλή, Οκτώβρης 1973, Αίγυπτος - Συρία, Ιούλης 1974, Κύπρος, 1976-92, Αγκόλα, 1978, Λίβανος, 1981-90, Νικαράγουα, Αύγουστος 1981, Λιβύη, Αύγουστος 1982, Λίβανος, Οκτώβρης 1983, Γρενάδα, 1987-88, Ιράν, Δεκέμβρης 1989, Παναμάς, Γενάρης 1991, Ιράκ, Δεκέμβρης 1991, Οκτώβρης 1992-94, Σομαλία, 1994, Βοσνία, 1995, 

Κροατία, 1998, Σουδάν - Αφγανιστάν, Μάρτης 1999, ΟΔ Γιουγκοσλαβίας,
και 2001, ΠΓΔΜ, Οκτώβριος 2001, Αφγανιστάν,
Βεβαίως και από την άλλη μεριά της Σιοβιετικής Ένωσης και Ρωσίας: Ουγγαρία 56, Άνοιξη της Πάργας 1968 , Αφγανιστάν 79-89.  

Και ιδού εμείς οι Έλληνες: Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ,  όπως πολύ εύστοχα τονίζει προχτές από τούτο το βήμα ο Δημήτρης Ζεβόλης  

Τούτες τις μέρες βρισκόμαστε μπροστά σε ένα περίεργο, αλλά παρόλα αυτά εξηγήσιμο, φαινόμενο. Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι των δωσιλόγων, αυτών που δολοφονούσαν όποιον τολμούσε να μιλήσει για ειρήνη, κόπτονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ειρήνη στην Ουκρανία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ειρήνη είναι ένα αδιαπραγμάτευτο αγαθό που πρέπει να υπερασπίζουμε, οπουδήποτε και οποτεδήποτε χρειάζεται, χωρίς συμψηφισμούς, χωρίς ναι μεν αλλά. Αυτά αποτελούν αλλότριες πρακτικές. Δεν μπορούμε όμως να επιτρέψουμε στους λύκους να φορέσουν προβιά προβάτου και να αναμειχθούν στο κοπάδι. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε οι πολεμοκάπηλοι να εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της ειρήνης. Έχουμε πληρώσει βαρύτατο τίμημα, ως λαός, για να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι.

ΠΗΓΗ: ΜΑΖΑΟΥΕΡ