Δημ.Ζεβόλης
Πέντε χρόνια πριν, στις 5 Μαρτίου 2017, Κυριακή βράδυ με την Τόνια, βρεθήκαμε στο σπίτι της Ντόρας, για μία πρώτη επαφή και αφήγηση των τραγικών γεγονότων που σημάδεψαν την ίδια και την οικογένειά της.
Η Ντόρα, εκείνο το βράδυ μίλησε πολλές ώρες, για τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και τον βαρύ φόρο που πλήρωσε (και) η δική της οικογένεια, με δύο νεκρούς, εξορίες και φυλακίσεις των υπολοίπων.
Μίλησε και για την εκτέλεση επτά νεαρών ( 19 έως 23 ετών) παλληκαριών, αξημέρωτα (4,20 το πρωί) στον συνήθη χώρο των εκτελέσεων, πίσω από το κολαστήριο του Γεντί Κουλέ.
Ένας από τους εκτελεσμένους, ο αδελφός της Ρήγας, καθώς και η ομάδα των συναγωνιστών του.
Μαζί τους εκτελέστηκε και ένα ακόμη παλληκάρι, που δεν είχε άμεση σχέση με την ομάδα.
Ήταν ο 23χρονος Νίκος Νικηφορίδης, του οποίου το έγκλημα συνίστατο στο ότι αγωνιζόταν για την παγκόσμια ειρήνη.
Μετά την καταδίκη του, οι δικοί του αποδύθηκαν σε έναν μάταιο (όπως αποδείχθηκε) αγώνα να του δοθεί χάρη. Πολλές οι υποσχέσεις, δεν τηρήθηκε καμία.
Η απελπισμένη μάνα έφθασε μέχρι την Φρειδερίκη.
Εκεί ο αγώνας της είχε αποτέλεσμα.
Η Βασίλισσα έδωσε «χάρη» …. δύο μήνες μετά την εκτέλεση (κατά την συνήθη της πρακτική)!
Τα γράφει, αναλυτικά και ο Σπύρος Κουζινόπουλος στο εξαίρετο βιβλίο του, από όπου κλέβω και τον τίτλο.
Τα είχα ακούσει, κάποιες δεκαετίες πριν, και από την μικρότερη αδελφή του Νικηφορίδη.
Μέρες ύστερα από την επίσκεψή μας στην Ντόρα, διασταυρώνοντας την αφήγηση με τα ιστορικά γεγονότα, συνειδητοποιήσαμε ότι την βραδιά της συζήτησης συμπληρώνονταν 66 χρόνια από την εκτέλεση.
Κατά έναν περίεργο, μεταφυσικό τρόπο, είχε τελεσθεί ακούσια ένα μνημόσυνο για εκείνα τα δολοφονημένα παιδιά.
Όπως προανέφερα, μοναδικό του έγκλημα ήταν ότι αγωνιζόταν για την παγκόσμια ειρήνη. Γιαυτό βασανίσθηκε απάνθρωπα στην Μακρόνησο, γιαυτό δολοφονήθηκε με δικαστική απόφαση.
Δεν ξεχνούμε άλλωστε την δολοφονία, λίγα χρόνια μετά, και του άλλου αγωνιστή της Ειρήνης του Γρηγόρη Λαμπράκη, ούτε το αφιονισμένο πλήθος των παρακρατικών, που «αυθόρμητα συγκεντρωμένο» λίγο πριν την δολοφονία, κραύγαζε, έξω από την αίθουσα, «ζήτω η μπόμπα», «ζήτω ο πόλεμος».
Ο υπέρ της ειρήνης αγώνας αποτελούσε, για το εγχώριο μεταπολεμικό δωσιλογικό κατεστημένο, έγκλημα καθοσιώσεως.
Τούτες τις μέρες βρισκόμαστε μπροστά σε ένα περίεργο, αλλά παρόλα αυτά εξηγήσιμο, φαινόμενο.
Οι πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι των δωσιλόγων, αυτών που δολοφονούσαν όποιον τολμούσε να μιλήσει για ειρήνη, κόπτονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την ειρήνη στην Ουκρανία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ειρήνη είναι ένα αδιαπραγμάτευτο αγαθό που πρέπει να υπερασπίζουμε, οπουδήποτε και οποτεδήποτε χρειάζεται, χωρίς συμψηφισμούς, χωρίς ναι μεν αλλά. Αυτά αποτελούν αλλότριες πρακτικές.
Δεν μπορούμε όμως να επιτρέψουμε στους λύκους να φορέσουν προβιά προβάτου και να αναμειχθούν στο κοπάδι. Δεν μπορούμε να ανεχθούμε οι πολεμοκάπηλοι να εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της ειρήνης.
Έχουμε πληρώσει βαρύτατο τίμημα, ως λαός, για να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου