Σε εκείνο το μέγιστο αφιέρωμα για τη Παναγιώτα, που όπως τόνιζα είναι το πιο ισχυρό μνημονικό μου αποτύπωμα, στην πρώτη σελίδα της μνήμης μου, μετά από τους γονείς μου - αχ ρε μάνα, και στον ξύπνιο μου και στον ύπνο μου έχεις την πρώτη θέση - έγραφα και τα εξής:
Τις ίδιες περίπου σκέψεις κάνω και με ένα άλλο συνταρακτικό ενθύμημα.
Ήταν 8 Μαρτίου του 2014, Σάββατο των αποκριών. Υπόψη εκείνη τη χρονιά συνέπεσαν τα γενέθλιά μου με την ονομαστική μου γιορτή, των Αγίων Θεοδώρων, του Τύρωνος και του Στρατηλάτη. Εγώ όπως έχω πάλι τονίσει είμαι με τον Τύρωνα. Λοιπόν εκείνη την ημέρα μερικά άτομα από τη θρυλική "Λέσχη Φιλίας & Πολιτισμού" που τότε είχαμε φτιάξει στην Πλατεία Βικτωρίας με πρωτεργάτη και ψυχή τον Στέλιο Ελληνιάδη, μαζί με ένα μπουζουξή και έναν κιθαρίστα πήγαμε επίσκεψη, εννοείται με τα σέα και τα μέα μας στο «Άσυλον Ανιάτων στην Κυψέλη».
Ανεπανάληπτη εμπειρία που είναι χαραγμένη ανεξίτηλα στα κιτάπια τη μνήμης μου. Εκείνο το ζεϊμπέκικο του Μιχάλη, που καθηλωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο, να χτυπά το παπούτσι του με το χέρι, με έχει κατακλύσει, με έχει συνεπάρει. Η ψυχή του ήταν λεύτερη και γελαστή στα ουράνια!
Ομολογώ ότι σε αδύνατες στιγμές μου – γαμώτο όσο πάνε και αυξάνουν - βλέπω τον χορό του Μιχάλη και παίρνω θάρρος, χαλυβδώνομαι.
Αποφάσισα και το αναρτώ σήμερα, πάλι την ίδια ημέρα αλλά 8 χρόνια μετά!
Παρακολουθείστε το λοιπόν και ανυψωθείτε στον ουρανό έχοντας αριστερά την υπομονή, δεξιά το θάρρος και μπροστά την αγάπη!!!
Καθημερινά είναι πολλά τα περιστατικά που μας γεννούν (ΠΡΕΠΕΙ) τέτοια αισθήματα.
Περνώντας κάθε τόσο από το στέκι-παγκάκι της κυρά-Μαρίας, στο Πεδίον του Άρεως, της άστεγης και της βασανισμένης μεν αλλά συνάμα υπερήφανης και γελαστής, από τη μια μεριά θλίβομαι, αλλά από την άλλη φορτίζω τη μπαταρία της ψυχής μου με δύναμη και θετική ενέργεια. Εδώ έχει τόσα και τόσα προβλήματα [δέστε τα πόδια της] και όταν με βλέπει θυμάται τι είμαι και με ρωτά για το σκυλάκι, τη Μαυρούλα της.
Αχ ρε κυρά Μαρία...........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου