Δύο ωραία κειμενάκια!!!

Zorzet Drakopoulou ·

Περνάμε ημέρες βαρύ πένθους!!!.. Όλα όσα έγιναν... και δεν τελείωσαν ακόμα με έφεραν αντιμέτωπη με τις αναμνήσεις μου σε ότι αφορά τις φωτιές της Ζαχάρως!!!!... αλλά και τις διηγήσεις και της εμπειρίες της μητέρας μου σε ό,τι αφορά το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων!!!. Πως να το αναλογιστεί κανείς ---- 13 Δεκεμβρίου 1943. Τα γυναικόπαιδα κλειδωμένα στο Δημοτικό Σχολείο και οι φίλοι Γερμανοί τους βάζουν φωτιά να τους κάψουν. Ενας Ιταλός φωνάζει: (φώκο γυναίκες φώκο). Οι γυναίκες σπάζουν τα παράθυρα και άλλες με σπασμένα πόδια...

(Κάποιες γριούλες καταπατήθηκαν και έγιναν σκαλοπάτια που πατούδαν τα παιδιά να πηδήξουν μπας και γλυτώσουν). Βγαίνοντας βλέπουν τα σπίτια τους να καίγονται.Της μητέρας μου το σπίτι ήταν σχεδόν εφαπτόμενο του σχολείου και μόλις που πρόλαβε να γλυτώσει μία μάλλινη κουβέρτα, (μου είπαν να την πάω μουσείο και δεν το έχω κάνει ακόμα). Στο τρεχαλητό ακούνε τη νόνα Βγένο(Ευγενία) να ουρλιάζει και να τραβάει τα μαλλιά της. ΜΟΡΗΗΗΗΗΗ!!! Που πάτε. Τους άντρες τους σκοτώσαν Όλους. --- Επί ένα μήνα... τα γυναικόπαιδα κρυμμένα στις σπηλιές... γιατί οι Γερμανοί τους κυνηγούσαν να σκοτώσουν όσους απέμειναν.Και χωρίς υπερβολές το χιόνι ένα μέτρο. Πως επιβίωσαν Αυτοί οι άνθρωποι??? Αυτά τα αγρίμια???.. και η Ελλάδα μέσα στη σκλαβιά των Γερμανών??? Ποιά βοήθεια???.. Η μητέρα πολλές φορές παραμιλούσε (Μορ' τι τσουπάρα ήμουν εγώ... που έφευγα νύχτα από τη σπηλιά...κατέβαινα στη Ροδιά Αιγίου, στην αδερφή μου παπαδιά την Παλαιολόγου, ζαλωνόμουν έναν τενεκέ λάδι, και σκαπέταγα στη σπηλιά πριν ξημερώσει και με πιάσουν οι Γερμανοί... να φάει μια κουταλιά λάδι ο καθένας για να μην πρηστούμε. Ωωωω!!!.. Θεέ μου!!! Ποιά ιστορία θα τα γράψει αυτά??????? ---- Οι τάφοι με σκοτώνουν... και η λαμπρίτσα θα μου δώσει θάρρος να συνεχίσω να ζω για να τους μνημονεύω. ΣΥΓΝΏΜΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΟΥΡΆΖΩ... μα κάπως πρέπει να τα πω. ' 1) Στον τάφο που κάθεται η ανηψιά μου.... Η μητέρα μου και εγώ κάναμε την εκταφή του Γεωργίου Αγγελόπουλου. Πρώην συζύγου της. Ημουν κάπου 8χρ. παιδάκι. Ήταν τόσο ψύχραιμη... και έπιανε το κρανίο περίτεχνα λες ότι ήταν λουλούδι με τα υπέροχα μακρυά της δάχτυλα και μου έλεγε: Βλέπεις Γιωργούλα??? Να οι τρύπες της χαριστικής βολής. Του τη δώσανε από εδώ και βγήκε από εκεί. 2) Για πολλά χρόνια γνωρίζαμε πως Αυτός που τους έσωσε ήταν ο Ιταλός που φώναζε ( φώκο γυναίκες φώκο). Πως μετετράπη και στήσαμε άγαλμα Αυστριακού????????? Ουδείς γνωρίζει. Έπρεπε να ρπιχρυσώσουμε το χάπι, αφού πήρανε οι Γερμανοί 50 πσιδιά να τα σπουδάσουν, προς αποζημίωση της ορφάνιας φαντάζομαι. --- Έτσι για την ιστορία ---

Eurydice Vlassi · 

Πάνω σ ένα παχύ υπέροχο στρώμα παχιάς ντόπιας και μεταναστευμένης σκόνης, με κοιτούν παιχνιδιάρικα μικρόβια καθώς ετοιμάζονται για διαιώνιση του είδους κι ο Μικρόβιος κοιτά με νόημα την δεσποσύνη Βακτηρία “ωραίο κρεββάτι μωρό μου, είσαι να φτιάξουμε πάνω του ένα πρωτόζωο; να την κάνουμε την τεμπέλα που κοιτά να βογγήξει;”

Η σκόνη κι οι υπήκοοι της, έχουν αρχίσει να νικούν στον οικιακό πόλεμο˙ δύο τινά λοιπόν: η κάθομαι να καθαρίσω, η, τους αφήνω να συνευρεθούν με την ησυχία τους. Η γκρίνια από μόνη της, δεν βοηθά το καθάρισμα, ούτε τούς έρωτες…

Στα μισά του έτους -πως περνάνε έτσι αεράτα οι καιροί, αχ και να μάθαινα επιτέλους τον τρόπο τους- καλοκαίρινη ισημερία ήτανε και πάει. Και του χρόνου…

Με στραβοθωρεί απ τον καναπέ και το υφος του σα να γράφει “δε βαριέσαι…” σοφό πλάσμα… 😏

☛ https://www.youtube.com/watch?v=W-9jbBNiTDs