Όταν τυχαίνει και συναντιόμαστε με φιλαράκια παλαιόθεν, από τα αλλοτινά χρόνια, αρχίζουμε το λακριντί για τα περασμένα, τα αξέχαστα που δεν μπορώ να καταλάβω με ποιες εγκεφαλικές διαδικασίες, όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο αυτά κατέχουν όλο και πιο περίλαμπρη θέση στη σφαίρα της μνήμης μας.
Σωτήρης με την αφεντιά μου....
Έτσι έγινε και με τον αγαπητό Σωτήρη Βλάμη, που ήταν ένας από του ...Μικρούς Ήρωες της γειτονιάς μας εκείνο τον καιρό. Τον έχω τιμήσει δεόντως, πολύ ορθά σε μια παλιά ανάρτηση, πριν πέντε χρόνια περίπου που αξίζει να τη θυμηθείτε. [κλικ ΕΔΩ].
Τον συνάντησα λοιπόν μια μέρα στην καντίνα της μαγευτικής μας παραλίας και πίνοντας το καφεδάκι μας δεν αργήσαμε να αρχίσουμε να αναπολούμε και να περιγράφουμε διάφορα περιστατικά εκείνης της αλλοτινής εποχής. Μαζί με άλλες ας πούμε ...ιστοριογραφίες των παλιών συμβάντων ήταν και η σημερινή που παρακάτω περιγράφεται.
Είμαστε στο τέλος της δεκαετίας του ΄50 που η χώρα τρεκλίζοντας προσπαθεί να ορθοποδήσει, κλείνοντας σιγά-σιγά και βασανιστικά τις πληγές του τραγικού Εμφυλίου.
Τότε υπήρχε μεγάλη φτώχεια και ανέχεια και λέγαμε το φράγκο φραγκάκι, τόσο περιζήτητο ήταν. Πολύ σπάνια λαδώναμε το εντεράκι μας με πρωτεΐνες ζωικής προέλευσης. Φασόλια, τραχανά με δυο σταγόνες λάδι και πιο πολύ αγριόχορτα και καμιά φορά κανά σκουράτζο, άντε στη χάση και στη φέξη από λίγο κρεατικό. Έχει μείνει αξέχαστη εκείνη η έντονη και εμβληματική ..αγανάκτηση του Γιάννου, που ...ζωγραφίζει ολόκληρη την αλλοτινή εποχή : "ρε μάνα ούλο γκολοκύθια θα τρώμε" . Εκείνα τα χρόνια άρχισε και η φυσούνα της μετανάστευσης, περισσότερο στην Αυστραλία και μετά στη Γερμανία που πήρε τα "καλύτερα παιδιά" όπως άδει ο Στελάρας με τη φωνάρα του.
Ο καλοκαιρινός σινεμάς στην ταράτσα
του Μανούσου όπως είναι τώρα!
Με γοργό ρυθμό άρχισε η ανάπτυξη με νέες καλλιέργειες (ντομάτες αραποσίτια κτ.λ.) που μαζί με την οικογενειακή κτηνοτροφία, μια δυο κατσίκες για γάλα και τυρί και η κατάσταση γοργά και σταθερά καλυτέρευε. Τέλος πάντων...
Παρόλα αυτά, συνάμα με την ανάπτυξη και το κοινωνικό ανακάτεμα, τα καλοκαίρια κάθε Σάββατο είχαμε και το σινεμά μας, σε ένα ειδικά επισκευασμένο χώρο στην ταράτσα του λιοτριβιού του Μανούσου (1) με εκείνα τα δακρύβρεχτα έργα του Ξανθόπουλου και της Βούρτση από μια κινητή κινηματογραφική μηχανή κάποιου με το όνομα Παναγόπουλος από την Κυπαρισσία. (2)
Απέναντι λοιπόν στην ταράτσα-σινεμά υπήρχε το μαγαζί του Κόλλια [κλικ ΕΔΩ] και μπροστά του ένας μεγάλος ευκάλυπτος, που όταν είχαμε σινεμά γινόταν η έδρα της εθνικής της "λετσαρίας" των παίδων του Χωριού. Πώς σκαρφάλωναν στα κλαριά του ευκάλυπτου ήταν άξιο απορίας των μεγάλων και μεγάλης αξιοσύνης των παίδων.
Μια τέτοια βραδιά, όπως περιέγραψε ο Σωτήρης, επάνω στο δένδρο είχαν πάρει θέση, και παρακολουθούσαν το έργο ένα μεγάλο παιδομάνι, καμιά δεκαριά παιδαρέλια. Να που σε λίγο πλακώνουν από κάτω οι δυο χωροφυλάκοι, ο Παύλος και ο Σταύρος, όπως έχουν μείνει στη μνήμη των συγχωριανών, μαζί με τον τότε ομαδάρχη των Τ.Ε.Α. , τον αξέχαστο Πέπο και αρχίζουν τις φωνές και τις φοβέρες. Αλλά ποιος τους άκουγε και ποιος τους υπολόγιζε από εκεί ψηλά που ήσαν τα παιδιά. Μάλιστα είχαν αγκαλιάσει τον κορμό και τις χοντρές κλάρες σαν φίδια για να μην τους βλέπουν από κάτω μέχρι που τους εντόπισαν με ένα φακό. Τελικά είδαν κι απόειδαν οι χωροφυλάκοι ότι δεν γίνεται τίποτα οπότε άρχισαν να πετροβολούν λες και τα παιδιά ήταν σπουργίτια. Πότε τα αλάνια πήδησαν από το δένδρο και έγιναν μπουχός μέσα στη νύχτα κανείς δεν πήρε χαμπάρι. Το συμβάν όμως που είχε μεγάλη πλάκα ήταν ότι μες την αναμπουμπούλα έπεσε το καπέλο ενός χωροφύλακα και το άρπαξε ένα παιδί. Έγινε το σώσε αλλά ευτυχώς που το..λάφυρο βρέθηκε μετά από δυο ώρες λίγο πιο πέρα και τα οξυμένα πνεύματα ηρέμησαν. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν το μάθαινε ο νωματάρχης, που ήταν ένας σκληρός υπερεθνικόφρων και τι βούρδουλας θα έπεφτε στα περισσότερα παιδιά του χωριού.
Μου είπε κι άλλα χαριτωμένα περιστατικά ο Σωτήρης μια και ήταν ένα από τα πρώτα αλάνια της εποχής, που θα τα εξιστορήσουμε σε άλλη μας ανάρτηση.
(1) Σε όλη την περιοχή ο πρώτος με επιχειρηματικό μυαλό ήταν ο Κώστας Μανουσόπουλος, που έκανε πρώτος στο χωριό Κυλινδρόμυλο, λιοτρίβι, καλοκαιρινό σινεμά, αλλά δυστυχώς έφυγε νωρίς από το τρακτέρ που τούμπαρε, κρίμα και πάλι κρίμα....
(2) Ρε παιδιά όλα αυτά τα θυμάμαι με το νι και με το σίγμα, από νεότερα και δη ονόματα άστα να πάνε....
(1) Σε όλη την περιοχή ο πρώτος με επιχειρηματικό μυαλό ήταν ο Κώστας Μανουσόπουλος, που έκανε πρώτος στο χωριό Κυλινδρόμυλο, λιοτρίβι, καλοκαιρινό σινεμά, αλλά δυστυχώς έφυγε νωρίς από το τρακτέρ που τούμπαρε, κρίμα και πάλι κρίμα....
(2) Ρε παιδιά όλα αυτά τα θυμάμαι με το νι και με το σίγμα, από νεότερα και δη ονόματα άστα να πάνε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου