ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Το κείμενο γράφτηκε το 1991 και περιλαμβάνεται στο 

βιβλίο μου "ΑΝΑΛΟΓΙΟ ΕΝΘΥΜΗΜΑΤΩΝ" που 

εκδόθηκε το 1998. Όπως θα εξακριβώσετε και σεις, 

αποτελεί έναν προφητικό λόγο είκοσι (20) χρόνια 

περίπου πριν την ΚΡΙΣΗ!!! 

Τι σου είναι ο άνθρωπος! Τι η ζωή και τι η κοινωνία!

Το βάθος της καρδιάς του ανθρώπου πιο μεγάλο και από εκείνον του ωκεανού. Ο ιστός της κοινωνίας πιο δαιδαλώδης και απ’ αυτόν της αράχνης!

Αμ η ζωή; Και τα τρία μαζί. Πυρ γυνή και θάλασσα.

Όσα είναι  τα χρώματα της ίριδος, τόσες και οι φάσεις της ψυχής του ανθρώπου. Και οι αντιφάσεις; Άλλες τόσες. Οι επιθυμίες; Οι απολαύσεις; Οι ορέξεις; Οι ορμές και οι παρορμήσεις; Βάθος αμέτρητο, απύθμενο και αβυσσαλέο. Όλα αποκυήματα της σκέψης και της φαντασίας του. Όλα δημιουργήματα του ανθρώπου. Στον άνθρωπο ο Θεός, στον άνθρωπο και ο διάβολος.

Και η κοινωνία; Μόνο κατ΄ όνομα και φωτογραφία. Από την οικογένεια μέχρι το κράτος. Της φύσης άρχουσα δύναμη η βαρύτητα. Της κοινωνίας μήπως τα συντάγματα; Οι νόμοι; Οι αρχές; Ίσως κάπου υπάρχουν. Εδώ, αν μη τι άλλο, κυριαρχούν σαν σφιγκτήρες της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Και όχι μόνο.

Αλλά και της αλλοτρίωσής του.

Από κοντά και οι άλλοι κοινωνικοί συνδετήρες.

Τα ήθη, τα έθιμα αντάμα με τον ηθικό και θρησκευτικό ορθολογισμό.

Τα κόμματα συνημμένα δήθεν με το δημοκρατικό ορθολογισμό.

Το απόλυτο και ο δογματισμός όλων αυτών νομοτελειακά και ανεπιστρεπτί οδηγούν τον άνθρωπο στην ισοπέδωση και την πλήρη παθητικότητα.

Όμοια και όλες οι κοινωνικές συνιστώσες στο ίδιο καζάνι βράζουν.

Πάρε τη μια και βάρε την άλλη.

Η δικαιοσύνη, η παιδεία, η οικονομία, ο πολιτισμός, η περίθαλψη κλπ.

Ας δούμε μία έτσι τυχαία,  την οικονομία.

Η οικονομία και από κοντά η δίδυμη καρτεσίνα της, η τοκογλυφία.

Τράπεζες και παρατράπεζες προσφέρουν δάνεια με τόκους και επιτόκια.

Θύρα εξόδου η ακάλυπτη επιταγή.

Οι εφορίες και οι αγορανομίες με αρειμάνιο τρόπο αρέσκονται στα ΦΠΑ και στις αποδείξεις. Τα καπέλα, τα φακελάκια, τις υπερτιμολογήσεις – τους πραγματικούς οφθαλμούς της παραοικονομίας- προκλητικά τους αγνοούν.

Αποτέλεσμα; Λήθαργος και κώμα όλης της κοινωνίας. Τα εγκεφαλικά επεισόδια της απανωτά και αδιάλειπτα.

Κι έρχεται η κλοπή, η παράνομη, η μη κίβδηλη όμως, σαν αντισφραγίδα της ιδιοκτησίας, σαν έξοδος ανάγκης και επιβίωσης πλέον.

Και να ‘μαστε, στην ερώτηση, που ανελέητα σφυροκοπά (πρέπει να) κάθε μέλος αυτής της κοινωνίας, κάθε πολίτη.

-Τι φταίει;

-Ποιοι μας οδηγούν,επιδιώκουν αυτή την κατάσταση;

Μήπως η αντίληψη, η κουλτούρα αυτού του λαού;

Μήπως η πλήρης παθητική στάση του πολίτη και η αποφυγή κάθε πρωτοβουλίας, έστω και ελάχιστης φαντασίας;

Μήπως η ανευθυνότητα, ακρογωνιαίος λίθος της εαυτούλικης αναφοράς και της ιδιοτέλειας του πιο φτηνού συμφέροντος;

Μήπως μωρέ η ανικανότητα;

Ο τρόπος διοίκησης;

Ποιας διοίκησης; Εκείνης των δημοσίων υπηρεσιών ή της άλλης, εκείνης των προϊσταμένων του κρατικού μηχανισμού; (λέγε τους Υπουργικό Συμβούλιο και Σια).

Πλέον δεν χωρά καμιά αμφιβολία.

Και του ηλίου φαεινότερο.

Τούτη η χώρα, η ωραία μας Ελλαδίτσα, πάει από το κακό στο χειρότερο.

Μη γελιόμαστε, το κάθε πέρυσι και καλύτερα είναι ρεφρέν στου καθενός τα χείλη. Νομοτελειακά βαδίζουμε στο άγνωστο.

Τα γραφτά μου αυτά δεν έχουν ούτε κόκκο απόλυτης και δογματικής αναφοράς. Πράγμα που είναι βασικό σύμπτωμα του άκαμπτου νεοέλληνα, μέχρι γαϊδουρινής μωρίας.

Ούτε καν ίχνος από κασσανδρισμό και οιοδήποτε –ισμό.

Απλώς είναι μια κραυγή αγωνίας και απόγνωσης, ανάμεσα στις τόσες άλλες.

Ω παίδες Ελλήνων, ας σταματήσουμε να προσποιούμεθα πως δεν καταλαβαίνουμε.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Μη χάνουμε το δάσος κοιτώντας ένα δένδρο.

ΟΛΟΙ μας, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι και ακραίοι, βασιλικοί και αβασίλευτοι (τι μωρία και τούτη. Εδώ ο κόσμος χάνεται και το ….παιδί χτενίζεται) ας αναλογισθούμε τις ευθύνες μας μόνο και μόνο απέναντι στα παιδιά μας και ας πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.

Τις αξίες και τις αστείρευτες δυνάμεις του πολίτη τις έχουν κάνει αφίσες πάνω στους τοίχους και χειροπέδες στους καρπούς της ψυχής μας. Φθάνει πια.

Μη περιμένετε από ηγέτη και ηγετίσκο, πολιτικό ή πολιτικάντη.

Μπορούμε όλοι.

Οι περισσότεροι είναι ΄΄βολεψάκηδες΄΄ και ΄΄πολιτικοί καριέρας΄΄ . Πολιτικοί άνδρες λίγοι.

Είναι μουρχώτες, που έχουν πέσει με τα μούτρα και καταβροχθίζουν μετά βουλιμίας και περισσής βδελυγμίας την κακόμοιρη την Ελλαδίτσα μας. Απολαμβάνουν τον Μεγάλο Δείπνο, το ξέφρενο φαγοπότι.

Μόνο κοιτάτε τι ψηφίζουν οι αθεόφοφοβοι με ελαφρά την καρδία, στη Βουλή, το ανώτερο βάθρο της Δημοκρατίας, ομοφώνως και εν μια νυκτί, με την μορφή τροπολογιών;

-Αυτοκίνητο 2.000 cc και μάλιστα κάθε δύο χρόνια.

-Διορισμός ενός ατόμου ετησίως, ανεξαρτήτως βαθμού συγγενείας, για την ανύψωση – λένε -  του επιπέδου της δημόσιας διοίκησης. Περί αυτού ρωτήστε τα ίδια τα πρόσωπα του στενού τους περιβάλλοντος, (συμβούλους και γραμματείς) που είναι και οι άμεσοι ενδιαφερόμενοι.

Δένουνε πισθάγκωνα το γάιδαρό τους κι έχουν αφήσει το λαό να αναμασά ξηρό χόρτο λειμώνα, μηρυκάζοντας όνειρα οράματα μέχρι φρούδες ιδεολογίες και απατηλές υποσχέσεις.

Πώς είναι δυνατόν να μην κατανοούν το μέγεθος του προβλήματος, να μην συνειδητοποιούν την τραγωδία της χώρας;

Δεν βλέπουν τα χάλια μας;

Τι περιμένετε από αυτές τις καρικατούρες της πραγματικότητας, τις θλιβερές μαριονέτες της κοινωνίας και τις φανταχτερές πριμαντόνες του γελοίου και του ψεύδους;

Ο λόγος, ο μοναδικός – πάει και τελείωσε – αυτής της κατάστασης είναι η πελατειακή σχέση βουλευτή με τους πολίτες. Σε τελευταία ανάλυση, η ψήφος, το πολιτικό κόστος[1].

Όλα τα άλλα είναι η κορυφή του παγόβουνου.

Ακριβώς αυτή η σχέση είναι ο καρκίνος και δη η πρωτογενής εστία. Οι μεταστάσεις του έχουν δημιουργήσει το παγόβουνο με τερατογένεση. Η μόλυνση έχει εξαπλωθεί σε όλη την κοινωνία.

Οι συνέπειες τρομερές και φοβερές. Από παραπληγία των στηριγμάτων του οικοδομήματος μέχρι ολική παραλυσία όλου του οργανισμού του εποικοδομήματος. Ουδεμία ενέργεια και προσπάθεια προς την πρόοδο και την ανάπτυξη. Πλήρης νηνεμία με οσμή θανάτου.

Οι εξαιρέσεις βεβαιώνουν τους κανόνες.

Δεν υπάρχει ιερό και όσιο.

Ας πιάσουμε λοιπόν τη Δημόσια Διοίκηση που αναδίδει τέτοια οσμή, ώστε να επικαλύπτει όλες τις άλλες.

Όλα της στραβά. Ίσια τίποτα.

Γνωστή σε όλους η παραγωγικότητα και η απόδοση.

Γνωστή σε όλους η ανευθυνότητα, η αδιαφορία και η έλλειψη κάθε πρωτοβουλίας.

Η εξυπηρέτηση του πολίτη ελάχιστη και η προσφορά μηδαμινή.

Και αν προσθέσετε το τέρας που λέγεται γραφειοκρατία, μαζί τη ρεμούλα, τις μίζες και όλες τις άλλες ζημίες, αφανείς λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης, τότε μεγαλοπρεπώς εν μέσω πολλών μηδενικών αναδύεται το θρυλικό Δημόσιο.

Τα τυχερά του επαγγέλματος πολλοί τα ύμνησαν και άλλοι τόσοι τα ζήλεψαν. Βελονάκι πίσω απ΄ το γραφείο, ακατάσχετες περιπλανήσεις και ¨διαδρομισμοί¨, αναζητήσεις ανά τους γεωγραφικούς χάρτες (πού είναι η Ταϊτή; και ψάξε και δώσε να περνά η ώρα). Γνωστές οι κοπάνες και οι τσάρκες στις βιτρίνες και τις λαϊκές. Ο κ. Δ/ντής πηγαίνει σε σύσκεψη, τρομάρα μας. Ο κ. τμηματάρχης πιθανώς θα υπάγει να κανονίσει περί του ανεγειρομένου εξοχικού του. Αυθαίρετο μεν αλλά το τρέξιμο δεν λείπει. Και οι υπόλοιποι υπάλληλοι κάπως ανάλογα θα πράξουν. Εξάλλου έχουν και τις κανονικές εξόδους.

Οι υποτακτικοί πάντα τέχνες κατεργάζονται. Μια με τις κάρτες μια με τις εξόδους, καταλαβαίνετε τι γίνεται.

Και ο μισθός να τρέχει, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, όπως λένε και με ζέστη και με κρύο.

Και άμα τύχει κι ένας καλός, πνίγεται από τη μπόχα της συνήθειας και της ρουτίνας.

Πώς όμως επιδρά ο ΄΄καρκίνος΄΄ και γίνεται αιτία γι΄ αυτά τα στραβά και ανάποδα; Λοιπόν, μα είναι δυνατό να αποδώσει ένας Δ/ντής όταν για να πάρει αυτή τη θεσούλα (συν το σχετικό επίδομα) έχει φιλήσει κατουρημένες ποδιές και έχει γλείψει μέχρι τον απόπατο του κ. Υπουργού;

Ποια κριτήρια ελήφθησαν υπόψη γι΄ αυτή τη θέση; Εκτός βέβαια από τα δεδουλευμένα και τις υποκλίσεις;

Γίνονται αυτά τα πράγματα;

Με ποιο τρόπο θα απαιτήσει; Θα χαράξει πορεία διάφορη των βουλών των αρχόντων, όταν αυτοί έχουν ταυτίσει την πολιτική τους ανέλιξη και την επαγγελματική, πολιτική τους σταδιοδρομία με τα συμφέροντα του τόπου;

Ο δημόσιος υπάλληλος όχι μόνο θα υπακούσει εις τα άνωθεν κελεύσματα αλλά και προσοχή θα χτυπήσει ακόμη και στον πολιτευτή, τον κομματάρχη, γιατί αλλιώς τον περιμένει το Σουφλί[2].

Λίγο το κακό εάν δεν έχει οικογένεια. Εάν όμως έχει και παιδάκια, ή και ένα σπίτι στην έδρα της εργασίας του, τότε, πιάσε τ΄ αυγό και κούρευτο. ΄Η εάν η δουλειά του δυστυχή είναι πολλά μίλια μακριά από την οικογένειά του και το σπίτι του και αυτό το πήγαινε-έλα εβδομαδιαίως για καιρό, 6-7 χρόνια και βάλε, τι γίνεται; Σπίτι εδώ, σπίτι εκεί, έξοδα στα έξοδα και θυσίες πάνω στις θυσίες. Κάνεις αιτήσεις στην υπηρεσία και η απάντηση ίδια και απαράλλαχτη: Οι ανάγκες της υπηρεσίας και οι ανάγκες της υπηρεσίας...

Άντε να αντέξεις 3-4 χρόνια, μετά τι γίνεται; Δεν θα κατεβάσεις το βρακί σου;

Τις πιο πολλές φορές δε, συμβαίνει το εξής:

Ο θιγόμενος έχει κάποιο μπάρμπα στην Κορώνη και τότε γίνεται της πατριντής. Μπάτε σκύλοι αλέστε.

Να συνέβαιναν αυτά μόνο στο Δημόσιο, λίγο το κακό.

Εντώ είναι Ελλάντα.

Κάθε ιδιωτική επιχείρηση, φορολογικό, τεχνικό γραφείο και οτιδήποτε που σχετίζεται, νταραβερίζεται με το Δημόσιο, μαζί με τα άλλα σχετικά, έχει και τον πάτρωνά του. Αυτός θα φέρει σε πέρας τις διάφορες υποθέσεις που κολλάνε, άντε και λίγο παράνομες, ή ας πούμε δύσκολες στον τρόπο και στο χρόνο.

Βεβαίως ουχί αφιλοκερδώς.  Πολιτικός ανήρ γαρ εστί.

Μ΄ ένα λόγο, φαύλος κύκλος. Δυστυχισμένος ο ερχόμενος.

Και έτσι λοιπόν φθάσαμε στο τελευταίο άκρο. Πιο κάτω ο πάτος και η αποσύνθεση.

Δεν υπάρχει κράτος, η μόνιμη επωδός του πολίτη.

Τ΄ ακούτε ρε εσείς;

Εσείς, ω πολίτες, ας ακούσετε όμως και την άλλη πλευρά, την κατηγορούμενη σε τέτοιο βαθμό που ο δημόσιος υπάλληλος ψιλοντρέπεται, που λέει ο λόγος, το επάγγελμά του. Πάνε τα χρόνια εκείνα που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα και ο δημόσιος υπάλληλος ήταν περιζήτητος γαμπρός.

Σε κανέναν τομέα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σύγκριση του Έλληνα υπάλληλου με τον αντίστοιχο ευρωπαίο.

Από την πλευρά του μισθού, ούτε κατά διάνοια.

Συνθήκες εργασίας και περιβάλλον; Αν είναι δυνατόν. Μόνον ένα μέτρο ας συγκρίνουμε: Τη σχέση ατόμου και χώρου. Στις χώρες της ΕΟΚ σε κάθε υπάλληλο αναλογούν 15 τετραγωνικά μέτρα χώρου. Εδώ; Ο ένας επάνω στον άλλον, γραφεία κολλητά, έτσι για να γεμίζει ο χώρος. Κοινωνική πολιτική λέγεται, άσχετα αν έχουμε φθάσει εδώ που είμαστε. Η αναλογία δημοσίων υπαλλήλων και πολιτών είναι από τις υψηλότερες στον κόσμο, η δε αποδοτικότητα, παραγωγικότητα από τις πιο χαμηλές. Πλήρης τραγέλαφος.

Πολλοί ισχυρίζονται, και τέτοιες φωνές συνεχώς πληθαίνουν, ότι η μόνη λύση και η μοναδική διέξοδος είναι η άρση της μονιμότητας του δημοσίου υπαλλήλου. Φαντάζεστε τι έχει να γίνει τότε με τον ΄΄καρκίνο΄΄;

Οι μισοί Έλληνες εναντίον των άλλων μισών. Η κάθε κυβέρνηση θα επαναφέρει τους δικούς της και θα απολύει τους αντίθετους. Επαναπρόσληψη, επανεκτίμηση, δικαίωση, κάτι θα βρουν να την ονομάσουν. Τότε είναι που η επάρατη θα θερίσει όλο τον πληθυσμό. Εμφύλιος πόλεμος!!!

Μα εάν δεν συνέβαιναν όλα αυτά τα φαινόμενα ρεβανσισμού και όλα γίνονταν με αξιοκρατία, τότε; Μα αυτό είναι το ζητούμενο, η αξιοκρατία. Αυτήν να είχαμε και όλα θα πήγαιναν ρολόι.

Μη γελιόμαστε, η μοναδική λύση είναι η αποδέσμευση, ο διαχωρισμός δημόσιας διοίκησης και πολιτικής εξουσίας. Ουσιαστικής όμως, σε όλους τους τομείς και κρίκους της κοινωνίας. Και όχι στους νόμους απλά γραμμένη όπως γίνεται με όλα τα πράγματα σε τούτη τη χώρα. Να το δω και να μη το πιστέψω.

Στα χαρτιά και στην εφημερίδα της κυβέρνησης ΟΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ η πράξη όμως μετράει, και αυτή είναι σε όλους γνωστή.

Μια τέτοια αποδέσμευση μόνο θετικές επιπτώσεις θα έχει στο εποικοδόμημα. Από την κορφή μέχρι τη βάση. Θα απελευθερώσει τον πολίτη και μαζί τις τεράστιες δυνάμεις της κοινωνίας. Η αξιοκρατία και η ικανότητα θα είναι τα μόνα κριτήρια αξιολόγησης και εξέλιξης.

Και έτσι από μόνοι τους θα έρθουν και οι άλλοι διαχωρισμοί που έχει ανάγκη η κοινωνία.  Δ ι κ α ι ο σ ύ ν η ,   θ ρ η σ κ ε ί α,  π α ι δ ε ί α,  σ υ ν δ ι κ α λ ι σ μ ό ς. Θα ωριμάσουν στη συνείδηση του πολίτη και θα ξεμπλέξουν χωρίς καμιά αντίσταση από το μοιραίο εναγκαλισμό του κράτους που ξεπερνά κατά πολύ και τον ασπασμό του Ιούδα του Ισκαριώτη.

Η αυτονομία και η αυτοδυναμία όλων αυτών έχουν προϋπόθεση την απελευθέρωση του πολίτη και μόνον. Αλλιώς είναι κούφια λόγια κι ιδεολογήματα. Πίσω απ΄ όλα ο ‘’καρκίνος’’,  αυτή η επάρατη.

Πώς να μη το λέμε πάλι και πάλι αφού μόνο η ριζική του εξόντωση αποτελεί τη λύση.

Ο πολίτης έτσι μόνο θα μείνει απερίσπαστος στο στίβο της κοινωνίας και της ζωής.

Μόνος του θα βρει τον τρόπο να οργανώσει τα συμφέροντά του μαζί με άλλους, όπως αυτός θα κρίνει (στη Γερμανία ένα τρακτέρ αντιστοιχεί σε 426 στρέμματα και στην Ελλάδα η σχέση είναι 1:6).

Έτσι η αποκέντρωση θα γίνει πραγματικότητα και αποτελεσματική για τον πολίτη και το κράτος ( Η Ελβετία έχει μόνον 9 υπουργεία και η Ελλάδα ας μην γίνεται λόγος).

Πλέον μέχρι εδώ και μη παρέκει.

Τ΄ ακούτε συμ-ΠΟΛΙΤΕΣ μου;

Ο έχων νούν νοείτω και ώτα ακουέτω.

                                          20-6-91*

---

* Τι λέτε; Άλλαξαν από τότε πολλά;

---

[1] Πόσο μάλλον τώρα όπου σε κάθε νομαρχιακή αυτοδιοίκηση δρουν και βασιλεύουν καμιά τριανταριά υπουργίσκοι.

[2] Τώρα με το Σουφλί εννοείται καραντίνα, όχι Βρυξέλες και τέτοια.