ΤΑ ΜΕΘΕΌΡΤΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

ΕΝΑΣ ΥΜΝΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΝΙΑΤΑ
Από τον Θανάση Παπαθεοδώρου

To Σάββατο 10 Αυγούστου ο ¨Αλέξης¨(η ταβέρνα στο Γιαννιτσοχώρι) διοργάνωσε ένα ¨Live¨ ή όπως θα λέγαμε στα ελληνικά μια βραδυά με ζωντανή μουσική.

Λόγω άλλης ανηλειμμένης υποχρέωσης έφθασα στο χώρο της εκδήλωσης αρκετά καθυστερημένος, περίπου στις 0.30 , όταν κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να αποχωρούν.

Ο χώρος γύρω από την ταβέρνα εδονείτο, από ώρα, από τους ήχους της ορχήστρας και τις φωνές των τραγουδιστών, στις οποίες κυριαρχούσε η ¨δουλεμένη¨ χρόνια τώρα από ανάλογες εκδηλώσεις, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα, φωνή του τροβαδούρου της περιοχής ¨Γκόγκα¨.  Μια φωνή που έδινε τόνο και χρώμα στη μάλλον υποτονική βραδυά.

Το ρεπερτόριο ευρύτατο εκάλυπτε σχεδόν όλα τα γούστα, όπως συνηθίζεται άλλωστε σε τέτοιες εκδηλώσεις. Δημοτικά, ρεμπέτικα, λαϊκά, νησιώτικα κ.λ.π. με τη φωνή του Γκόγκα να κυριαρχεί.

Στα αξιοσημείωτα της βραδυάς (στο διάστημα που ήμουν παρών) θα αναφέρω τα δύο ζεϊμπέκικα που χόρεψε ο φίλος μου Γρηγόρης Παπαλεξόπουλος (του Δημητράκη), εμφανίζοντας έτσι μία ακόμα πτυχή της πολύπλευρης προσωπικότητάς του, που τον έχει κάνει ιδιαίτερα συμπαθή και αγαπητό ακόμα και στη νεολαία της μικρής μας κοινωνίας, από την οποία απέσπασε άλλωστε ένα πολύ θερμό χειροκρότημα. Ωραίο και το ζεϊμπέκικο της Τζένης (Πέτση) αλλά και το ¨βαρύ¨ του Γιάννη Παπαλεξόπουλου, όπως και του Θοδωρή (Λάκη) Κόλλια, ο οποίος κάλυψε ¨δημοσιογραφικά¨ τη βραδυά απαθανατίζοντας με την κάμερά του πρόσωπα και στιγμιότυπα.

Αυτό όμως που ιδιαίτερα με εντυπωσίασε ήταν η παρουσία και η συμμετοχή της νεολαίας στην εκδήλωση. Παιδιά του χωριού, της Αθήνας αλλά και από άλλα μέρη, ηλικίας  από 15-25 χρονών, κορίτσια και αγόρια, όλα μαζί μια όμορφη παρέα γεμάτη κέφι και δραστηριότητα, που έκλεψε ομολογουμένως την παράσταση.

Τα θαύμασα αυτά τα παιδάκια που , ενώ βρίσκονται μαζί λίγες μέρες το χρόνο, συμπεριφέρονταν σαν να είναι κάθε μέρα μαζί. Σηκώνονταν, κάθονταν, γυρόφερναν ανάμεσα στα τραπέζια, χόρευαν και τραγουδούσαν, δίνοντας στη βραδυά αυτό ακριβώς που της έλειπε δηλ. παλμό και χρώμα. Γεμάτα συναισθήματα, αποτυπωμένα έντονα στα πρόσωπά τους ,συμμετείχαν από την αρχή μέχρι το τέλος στην εκδήλωση, δίνοντας κέφι και ζωντάνια και σε μας τους υπόλοιπους.

Αποκορύφωμα ήταν οι τελευταίες ¨νότες¨ της βραδυάς, όπου όλα μαζί μια αγκαλιά με τους τραγουδιστές στην πίστα τραγούδησαν μερικά νεανικά τραγούδια, κουνώντας ρυθμικά τα φωτισμένα κινητά τους και  δημιουργώντας έτσι μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα κάτω από το φως του φεγγαριού.

Η βραδυά έκλεισε με ένα γύρο του χωριού πάνω σε ένα ταλαίπωρο αγροτικό, που κουβάλαγε στην καρότσα του καμιά δεκαπενταριά από τα αξιοθαύμαστα αυτά παιδιά.

Γυρίζοντας στο σπίτι μου και προσπαθώντας ¨για να κοιμηθώ¨ σκεφτόμουν αυτή την ωραία παρέα. Τους παραδοσιακούς χορούς που χόρεψαν, τα τραγούδια που τραγούδησαν, το κέφι τους, το πάθος και την όρεξή τους για ζωή, μια ζωή που γι’ αυτά τώρα αρχίζει, ενώ για μας αρχίζει να τελειώνει. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Ομολογώ ότι ένοιωσα αισιόδοξος και περήφανος γι’ αυτή τη γενιά που ¨πληρώνει αμαρτίες αλλονών¨. Και του χρόνου παιδιά και κάθε χρόνο. Να είστε πάντα καλά που μας χαρίσατε τόσο ωραίες στιγμές.
Και με αυτές τις σκέψεις ¨αποκοιμήθηκα¨.