Τότε στα χωριά υπήρχαν οι "πρακτικοί" που με διάφορα μαντζούνια και γιατροσόφια επιτελούσαν σπουδαίο έργο και απολάμβαναν μεγάλου σεβασμού και εκτίμησης από τους χωριάτες. Ήρθε λοιπόν κι ο γερο-Παύλος, τον πότισε με το ζόρι λίγο χαμομήλι, του έβαλε κατάπλασμα διάφορα βότανα αλλά ο Μάρκος δεν σταμάταγε με τίποτα τα βογκητά και τους λυγμούς, δάκρυζαν και οι πέτρες. Ήρθε και η γρια-Σπυρούλα και τον ξεμάτιασε αλλά τα ίδια και χειρότερα. Ήρθε κι ο παππάς από το διπλανό χωριό, τον διάβασε, τίποτα. Οι χωριανοί πρώτοι φορά έβλεπαν την αλλόκοτη θωριά του Μάρκου να χτυπιέται σαν θεριό ανήμερο κι όλοι σταυροκοπιούνταν. Ένα άλλο πρωτόφαντο γεγονός, που όλοι γούρλωναν τα μάτια ήταν το μεγάλο μαυρόασπρο τσοπανόσκυλο, ο Δίας, έτσι τον είχε βγάλει ο ίδιος ο Μάρκος, που όλη την ώρα στεκόταν παραδίπλα και γρύλιζε λες και υπέφερε το ίδιο. Ήταν ο καλύτερος φίλος του Μάρκου και ο πιο πιστός. Πάντοτε πίσω από το Μάρκο κι έφτανε μόνο ένα νόημα του αφεντικού να τρέξει να γυρίσει τα γίδια από τη ζημιά ή να φέρει το παγούρι από την καλύβα ή να ξεχωρίσει τα τραγιά όταν κουντριόσαντε λυσσασμένα. Μεγάλη αφοσίωση και αγάπη είχαν οι δυο τους από τότε που ήταν μικρό κουτάβι.
Είχε επέλθει μεγάλη αναστάτωση και κανείς δεν ήξερε τι να κάνουν, οπότε ακούστηκε η δυνατή φωνή του γερο-Μερτύκα. Ήταν ο ψάλτης του χωριού κι όλοι τον άκουγαν:
Είχε επέλθει μεγάλη αναστάτωση και κανείς δεν ήξερε τι να κάνουν, οπότε ακούστηκε η δυνατή φωνή του γερο-Μερτύκα. Ήταν ο ψάλτης του χωριού κι όλοι τον άκουγαν:
"Χωριανοί προς Θεού μην καθυστερείτε, είναι σκουληκοδίτης και κάνετε γρήγορα να πάει στο γιατρό, δε βγάζει το βράδυ".
Και πράγματι σε λίγο δυο-τρεις νεότεροι που κατέφθασαν στο χωριό, φόρτωσαν το Μάρκο σε ένα μουλάρι και μετά τρεις ώρες δρόμο έφθασαν στο μεγάλο χωριό, που ήταν ο γιατρός. Από κει αμέσως τον οδήγησαν στο νοσοκομείο γιατί πράγματι ήταν οξεία μορφή σκωληκοειδίτιδας. Αμέσως έγινε εγχείρηση αλλά η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή. Φαίνεται είχαν περάσει πολλές μέρες που πονούσε ο Μάρκος και η σκωληκοειδής απόφυση είχε σπάσει και προκάλεσε διευρυμένη περιτονίτιδα.
Όταν που λέτε ξεκίνησαν με το μουλάρι, ο Δίας ο σκύλος από κοντά, αφηνιασμένος. Και τι μέσο δεν χρησιμοποίησαν για να γυρίσει πίσω αλλά τίποτα, έτσι στο τέλος τον άφησαν να τους ακολουθεί. Έφτασε μέχρι το δασύλλιο του νοσοκομείου όπου σε λίγες μέρες που μαθεύτηκε όλοι οι επισκέπτες, γνωστοί και ξένοι, έτρεχαν να τον δουν και να τον θαυμάσουν! Εκείνο το καλοκαίρι είχε γίνει το μέγα γεγονός, η ατραξιόν.
Δύσκολα τα πράγματα τότε στα νοσοκομεία. Με τις σουλφοναμίδες και την πενικιλλίνη στην πρώτη γραμμή οι γιατροί προσπαθούσαν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά αλλά αλίμονο στον ασθενή με τις μεγάλες φλεγμονές και τις εγχειρήσεις. Έτσι και ο Μάρκος αντί να καλυτερεύει χειροτέρευε και τα άσχημα μαντάτα έφταναν κάθε μέρα στο χωριό αφού οι χωριανοί έκαναν τακτικές επισκέψεις.
Επί ένα μήνα που χαροπάλευε ο Μάρκος στο νοσοκομείο ο γερο-Πανάγος δεν κίνησε ρούπι από το προσκεφάλι του. Αυτός κι ο Δίας. Είχαν μείνει οι μισοί. Τα δε γίδια του τα φρόντιζαν οι χωριανοί μια και του είχαν μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί όλους τους είχε παντρέψει με το βιολί του και δεν είχε καταδεχθεί το παραμικρό.
Ξαφνικά εκεί που όλοι είχαν ξεγράψει το Μάρκο λες και έγινε κάποιο θαύμα και όλα άλλαξαν! Ήταν παραμονή του Δεκαπενταύγουστου κι ο Μάρκος πρωί - πρωί άνοιξε τα μάτια του κι άρχισε να αναγωγιέται. Του έβαλαν θερμόμετρο κι ο πυρετός είχε πέσει. Από εκείνο το πρωινό όλα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα. Η γερή κράση του βγήκε νικητής κι ο Μάρκος σιγά και σταθερά άρχισε να συνέρχεται. Το άλλο βράδυ στο χωριό ήταν το πανηγύρι αλλά το είχαν ματαιώσει, έμαθαν όμως τα καλά νέα και στο άψε-σβήσε το ξανάστησαν και έγινε ένα τρικούβερτο γλέντι. Ο γερο-Πανάγος στο τέλος έσπασε το δοξάρι αλλά ευτυχώς που σφεντάμια ήταν γεμάτος ο λόγγος. Οι χωριανοί μπορεί να έβγαζαν τα μάτια για μια αγριλιά αλλά στις λύπες γίνονταν ένα κουβάρι και στις χαρές λιγότερο. Τους είχε στοιχίσει πολύ η ιστορία με τον Μάρκο.
Το άλλο που έγινε ήταν μεγαλύτερο θαύμα. Το πρόσωπο του Μάρκου άρχισε να γλυκαίνει και το χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του. Όταν μάλιστα ένας μπαρμπέρης του έκοψε την αφάνα και τα γένια έγινε άλλος άνθρωπος, εντελώς αγνώριστος. Γαλήνεψε η ψυχή του κι αυτό φάνηκε στο αλαφιασμένο του πρόσωπο. Όταν δε επέστρεψε στο χωριό με άλλα ρούχα που του χάρισαν κάτι "ευγενείς" κυρίες στο νοσοκομείο όλοι έκαναν το σταυρό τους. Πρώτος λεβεντονιός!
Και έτσι για την ιστορία μας ο Μάρκος σε λίγα χρόνια έγινε ο καλύτερος τσοπάνης του χωριού. Πρώτος με τα γίδια και πρώτος και με τους συγχωριανούς. Πήρε και μια φτωχούλα αλλά νταρντάνα γυναίκα, έφτιαξε και μια χαμοκέλα στο χωριό και έτσι έγινε στο τάκα-τάκα πολυφαμελίτης, πολύτεκνος. Δυο κορίτσια και τρία αγόρια!!! Το πρώτο αγόρι το έβαλε Πανάγο και το δεύτερο Δία.
Μετά, μόνο εκείνη η βελανιδιά θύμιζε εκείνα τα χρόνια.
Όταν που λέτε ξεκίνησαν με το μουλάρι, ο Δίας ο σκύλος από κοντά, αφηνιασμένος. Και τι μέσο δεν χρησιμοποίησαν για να γυρίσει πίσω αλλά τίποτα, έτσι στο τέλος τον άφησαν να τους ακολουθεί. Έφτασε μέχρι το δασύλλιο του νοσοκομείου όπου σε λίγες μέρες που μαθεύτηκε όλοι οι επισκέπτες, γνωστοί και ξένοι, έτρεχαν να τον δουν και να τον θαυμάσουν! Εκείνο το καλοκαίρι είχε γίνει το μέγα γεγονός, η ατραξιόν.
Δύσκολα τα πράγματα τότε στα νοσοκομεία. Με τις σουλφοναμίδες και την πενικιλλίνη στην πρώτη γραμμή οι γιατροί προσπαθούσαν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά αλλά αλίμονο στον ασθενή με τις μεγάλες φλεγμονές και τις εγχειρήσεις. Έτσι και ο Μάρκος αντί να καλυτερεύει χειροτέρευε και τα άσχημα μαντάτα έφταναν κάθε μέρα στο χωριό αφού οι χωριανοί έκαναν τακτικές επισκέψεις.
Επί ένα μήνα που χαροπάλευε ο Μάρκος στο νοσοκομείο ο γερο-Πανάγος δεν κίνησε ρούπι από το προσκεφάλι του. Αυτός κι ο Δίας. Είχαν μείνει οι μισοί. Τα δε γίδια του τα φρόντιζαν οι χωριανοί μια και του είχαν μεγάλη ευγνωμοσύνη γιατί όλους τους είχε παντρέψει με το βιολί του και δεν είχε καταδεχθεί το παραμικρό.
Ξαφνικά εκεί που όλοι είχαν ξεγράψει το Μάρκο λες και έγινε κάποιο θαύμα και όλα άλλαξαν! Ήταν παραμονή του Δεκαπενταύγουστου κι ο Μάρκος πρωί - πρωί άνοιξε τα μάτια του κι άρχισε να αναγωγιέται. Του έβαλαν θερμόμετρο κι ο πυρετός είχε πέσει. Από εκείνο το πρωινό όλα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα. Η γερή κράση του βγήκε νικητής κι ο Μάρκος σιγά και σταθερά άρχισε να συνέρχεται. Το άλλο βράδυ στο χωριό ήταν το πανηγύρι αλλά το είχαν ματαιώσει, έμαθαν όμως τα καλά νέα και στο άψε-σβήσε το ξανάστησαν και έγινε ένα τρικούβερτο γλέντι. Ο γερο-Πανάγος στο τέλος έσπασε το δοξάρι αλλά ευτυχώς που σφεντάμια ήταν γεμάτος ο λόγγος. Οι χωριανοί μπορεί να έβγαζαν τα μάτια για μια αγριλιά αλλά στις λύπες γίνονταν ένα κουβάρι και στις χαρές λιγότερο. Τους είχε στοιχίσει πολύ η ιστορία με τον Μάρκο.
Το άλλο που έγινε ήταν μεγαλύτερο θαύμα. Το πρόσωπο του Μάρκου άρχισε να γλυκαίνει και το χαμόγελο έκανε την εμφάνισή του. Όταν μάλιστα ένας μπαρμπέρης του έκοψε την αφάνα και τα γένια έγινε άλλος άνθρωπος, εντελώς αγνώριστος. Γαλήνεψε η ψυχή του κι αυτό φάνηκε στο αλαφιασμένο του πρόσωπο. Όταν δε επέστρεψε στο χωριό με άλλα ρούχα που του χάρισαν κάτι "ευγενείς" κυρίες στο νοσοκομείο όλοι έκαναν το σταυρό τους. Πρώτος λεβεντονιός!
Και έτσι για την ιστορία μας ο Μάρκος σε λίγα χρόνια έγινε ο καλύτερος τσοπάνης του χωριού. Πρώτος με τα γίδια και πρώτος και με τους συγχωριανούς. Πήρε και μια φτωχούλα αλλά νταρντάνα γυναίκα, έφτιαξε και μια χαμοκέλα στο χωριό και έτσι έγινε στο τάκα-τάκα πολυφαμελίτης, πολύτεκνος. Δυο κορίτσια και τρία αγόρια!!! Το πρώτο αγόρι το έβαλε Πανάγο και το δεύτερο Δία.
Μετά, μόνο εκείνη η βελανιδιά θύμιζε εκείνα τα χρόνια.
Με την ευκαιρία διαβάστε και
τον Πατούχα του Κονδυλάκη
{κλικΕΔΩ] και δείτε και την
πετυχημένη (;) τανία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου