Μαγιό είναι το ένδυμα που έχει συνδεθεί περισσότερο με τη χαρά και την απόλαυση που μας προσφέρει η θάλασσα. Είναι ελαφρύ και εύχρηστο για να βοηθάει τον κολυμβητή στις κινήσεις του στο νερό.
Κατ’ αρχάς τι σημαίνει η λέξη μαγιό;
Κάνετε αυτήν την ερώτηση και δώστε μου τα ποσοστά θετικής απάντησης. Εσείς όμως το κατέχετε: προέρχεται από τη γαλλική λέξη maillot που δήλωνε αρχικά, στο 1530 , κομμάτι υφάσματος που τύλιγαν το σώμα του νεογέννητου.
Αργότερα, γύρω στο 1820,ήταν είδος καλσόν που φορούσαν οι χορευτές στη σκηνή του θεάτρου και περίπου στα 1900 καθιερώθηκε ως «costume de bain», δηλαδή μπανιερό.
Η ιστορία του μαγιό μέσα στους αιώνες
Η ιστορία των μαγιό χάνεται μέσα στους αιώνες, ενώ πάντα η εξέλιξή τους φανέρωνε την αλλαγή που συνέβαινε στον τρόπο έκφρασης και σκέψης των ανθρώπων.
Στην αρχαία εποχή που το μπάνιο στη θάλασσα ή σε κάποιο λουτρό είχε ένα είδος θρησκευτικού χαρακτήρα, εμφανίζονται και τα πρώτα δείγματα μαγιό. Άλλωστε, στην αρχαιότητα το μπάνιο ήταν μια από τις πρωταρχικές μορφές διασκέδασης.
Το μπικίνι όμως φαίνεται ότι ήταν ήδη γνωστό στα τολμηρά κορίτσια της ρωμαϊκής περιόδου. Η πλέον γνωστή απεικόνιση βρίσκεται σε ένα υστερορωμαϊκό ψηφιδωτό από τη Villa Romana del Casale που είναι γνωστό ως τα "Κορίτσια με μπικίνι".
H Villa Romana del Casale είναι μια έπαυλη που κτίστηκε το πρώτο τέταρτο του 4ου αι. και βρίσκεται 3 χλμ. έξω απο την πόλη Piazza Armerina στη Σικελία. Θεωρείται ότι αποτελεί το κορυφαίο δείγμα πολυτελούς ρωμαϊκής έπαυλης αφού διαθέτει την πλουσιότερη συλλογή ρωμαϊκών ψηφιδωτών στον κόσμο: 50 δωμάτια διακοσμούνται με ψηφοθετήματα σε συνολική έκταση 3500 μ2.
Τα δέκα κορίτσια στο διάσημο ψηφιδωτό επιδίδονται σε αθλοπαιδιές: τρέχουν, παίζουν παιχνίδια με μια πολύχρωμη σφαίρα (σαν τις φουσκωτές που και σήμερα χρησιμοποιούμε στην παραλία), πετούν δίσκο, σηκώνουν βαράκια.
Μία από τις κοπέλες φορά ποδήρες ένδυμα (toga) και κρατά φύλλο φοινικιάς και άνθινο στεφάνι, το οποίο μάλλον προοριζόταν για τη νικήτρια. Μια άλλη κοπέλα κρατά επίσης στεφάνι και φύλλο φοινικιάς. Ίσως είναι εκείνη η νικήτρια ενός αγωνίσματος.
Οι περισσότερες κοπέλες φορούν έναν ταινιωτό στηθόδεσμο και αντίστοιχα ένα περίζωμα που φαίνεται ότι τυλιγόταν στο κάτω μέρος του κορμού σαν την πάνα των μωρών. Ο στηθόδεσμος ονομαζόταν strophium, fascia ή mamillare και το περίζωμα subligaculum.
Έτσι, ενώ το σύγχρονο μπικίνι προορίζεται για το κολύμπι ή την ηλιοθεραπεία (γιατί αυτή ήταν η βασική ανάγκη που οδήγησε τον Reard στην επανεφεύρεσή του τον 20ο αιώνα), όπως φαίνεται εν προκειμένω το μπικίνι ήταν ένα ένδυμα που επέτρεπε την ελευθερία των κινήσεων στις αθλοπαιδιές και μάλλον το επέβαλλαν οι θερμές καιρικές συνθήκες το καλοκαίρι.
Στην Πομπηία, στη Via dell'Abbondanza, βρέθηκε φυλαγμένο μέσα σε ένα ντουλάπι στην νοτιοδυτική γωνία του tablinium της Οικίας της Julia Felix, ένα θαυμάσιο αγαλματίδιο που παριστάνει την Αφροδίτη να φορά πλούσια χρυσά κοσμήματα και χρυσό μπικίνι, στο οποίο μάλιστα ο στηθόδεσμος στερεώνεται με ράντες από τους ώμους, όπως στην εποχή μας.
Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα μικρό σύμπλεγμα: η Αφροδίτη σκύβει να λύσει το σανδάλι της που το στηρίζει καθισμένος από κάτω ένας μικρός Έρωτας, ενώ η θεά στηρίζεται με το αριστερό της χέρι επάνω στον Πρίαπο.
Εν προκειμένω το μπικίνι της θεάς δεν είναι παρά τα εσώρουχά της και η εμφάνιση ταιριάζει με τον ερωτικό της ρόλο. Υπάρχουν άλλωστε αρκετές ερωτικές σκηνές όπου οι γυναίκες εικονίζονται να φορούν το στηθόδεσμό τους.
Στην Αγγλία αλλά και τη Γερμανία έχουν έρθει στο φως δερμάτινα περιζώματα που χρονολογούνται στη ρωμαϊκή εποχή. Το καλύτερα διατηρημένο προέρχεται από ένα ρωμαϊκό πηγάδι στην οδό Queen του Λονδίνου. Το περίζωμα αυτό έδενε με κορδόνια στα πλευρά και ανήκε σε ένα νεαρό κορίτσι, μάλλον κάποια ακροβάτισσα.
Όμως μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι άνθρωποι αρκέστηκαν μόνο στις θεραπευτικές ιδιότητες του νερού και αμέλησαν την ψυχαγωγία που τους προσέφερε με αποτέλεσμα να μην ασχολούνται με τις δραστηριότητες που είχαν σχέση με τη θάλασσα.
Γύρω στα 1700, στην Αγγλία και τη Γαλλία, έκαναν την επανεμφάνισή τους τα δημόσια λουτρά και δειλά δειλά, οι άνθρωποι άρχισαν να επισκέπτονται τις παραλίες.
Το μπάνιο της εποχής δεν ήταν τίποτα παρά μια γρήγορη βουτιά στο νερό ενώ οι άντρες και οι γυναίκες για λόγους ηθικής βρίσκονταν και κολυμπούσαν σε διαφορετικά μέρη. Εκείνη την εποχή οι γυναίκες έπρεπε να είναι ντυμένες σεμνά σε όλες τους τις εμφανίσεις.
Γι' αυτό και το ένδυμα για μπάνιο που συνήθιζαν να φορούν δεν ήταν καθόλου άνετο και έμοιαζε περισσότερο με ένα είδος μακριού φορέματος. Οι γυναίκες της εποχής συνήθιζαν να ράβουν μεταλλικά βάρη στο στρίφωμα του φορέματος, έτσι ώστε το φόρεμα να μην επιπλέει και εκθέτει τα πόδια τους.
Στις πρώτες δεκαετίες του 1800, η τεχνολογική εξέλιξη που συντελέστηκε με τον σιδηρόδρομο αλλά και με τη βελτίωση των οδικών δικτύων είχε ως αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι άνθρωποι να έρθουν σε επαφή με τις ακτές και τη θάλασσα.
Ο άνθρωπος άρχισε σιγά-σιγά να γνωρίζει την ενασχόληση με τις ευχάριστες δραστηριότητες της παραλίας.
Η εποχή λοιπόν ήταν κατάλληλη για να αλλάξουν στυλ τα γυναικεία μαγιό, αφού οι ανάγκες της εποχής απαιτούσαν κάτι καινούργιο που θα συνδύαζε τη σεμνότητα με την άνεση.
Μέχρι το 1900 και σχεδόν μέχρι τη δεκαετία του ’20 οι άνδρες έκαναν μπάνιο ξεχωριστά από τις γυναίκες. Τα bains mixtes στις παραλίες σκανδάλιζαν τους πιο παραδοσιακούς.
Από το 1850 μέχρι τα τέλη του αιώνα τα "κοστούμια μπάνιου", όπως ονομάζονταν τότε τα γυναικεία μαγιό, ήταν μαύρα μακριά μάλλινα φορέματα με φουσκωμένα μανίκια.
Το κοστούμι μπάνιου πλαισιωνόταν από ένα είδος εσωρούχου φουφούλας, μαύρες κάλτσες και ειδικά παπούτσια για την παραλία που ήταν δεμένα με κορδόνια.
Απαραίτητο αξεσουάρ για τις κυρίες της εποχής που είχαν αριστοκρατική καταγωγή, ήταν τα καπέλα.
Τότε, το μαγιό κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του σώματος για να αποτρέπει τις γυναίκες από το να μαυρίσουν, γιατί σύμφωνα με τα "πιστεύω" της αριστοκρατικής κοινωνίας, το μαύρισμα ήταν σημάδι των "χαμηλότερων" τάξεων.
Τον 20ο αιώνα, τα μαγιό αλλάζουν ριζικά μορφή μέσα σε λίγες δεκαετίες. Αυτό συνέβη εξαιτίας των αλλαγών που συντελέστηκαν σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης κοινωνίας.
Το 1909 συλλαμβάνεται η Annette Kellerman κολυμβήτρια η οποία και επινόησε το άθλημα της συγχρονισμένης κολύμβησης ,επειδή φορούσε ένα ολόσωμο one-piece μαγιό .
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, το γυναικείο φεμινιστικό κίνημα επέδρασε και στη μορφή των μαγιό.
Τα μαγιό της δεκαετίας του 1920, ήταν δυο ειδών - ένα για τις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας που ήταν ένα είδος ριχτού φορέματος από σκληρό ύφασμα και ένα άλλο που το φορούσαν οι "τολμηρές" νεαρές κοπέλες της εποχής.
Το μαγιό που προτιμούσαν οι καλλίγραμμες κοπέλες ήταν χωρίς μανίκια και διέθετε μια φούστα όπου μέσα από αυτή, υπήρχε σορτς που έφτανε μέχρι τον μηρό.
Προς το τέλος της δεκαετίας, το θαλασσινό μπάνιο είχε γίνει πλέον συνήθεια και οι πρώτοι μεγάλοι Ευρωπαϊκοί οίκοι μόδας είχαν αρχίσει να εντάσσουν τη θαλάσσια ένδυση στις κολεξιόν τους.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 ο γάλλος Jean Patou σχεδίασε ρούχα για την πρωταθλήτρια του τένις Suzanne Len Glen και έτσι υπήρξε πρωτοπόρος στο τομέα των μοντέρνων αθλητικών ρούχων.
Συνεργάστηκε επίσης με τη γαλλική υφαντουργική εταιρεία Bianchini-Ferier για την παραγωγή νέων υφασμάτων για μαγιό και αθλητικά ρούχα.
Τα πλεκτά μαγιό είναι πλέον αποδεκτή περιβολή για την παραλία αν και πολλές αντιδράσεις παραμένουν, λογικό στο βαθμό που μόλις πριν μια εικοσαετία, η αποκάλυψη τμήματος της γυναικείας γάμπας ήταν ένα θέαμα απίστευτα προκλητικό.
Την δεκαετία του 1930, τα μαγιό εκσυγχρονίζονται, γίνονται λεία στην υφή και περισσότερο λειτουργικά.
Το θαλάσσιο ένδυμα της εποχής "αγκάλιαζε" ολόκληρο το σώμα, διακρινόταν για την ελαστικότητά του και ήταν κατασκευασμένο έτσι ώστε να κατεβαίνουν οι τιράντες του για να επιτυγχάνεται το επιθυμητό μαύρισμα.
Η Coco Channel σχεδιάζει αθλητικά γυναικεία μαγιό από τη δεκαετία του 1930 που αποκτούν λεία και πιο ελαστική υφή.
Ταυτόχρονα λανσάρει το μαύρισμα που γίνεται μανία και επιτρέπει να είναι γυμνά σημεία του σώματος όπως οι γάμπες,τα μπράτσα και οι ώμοι.( ça c’est incroyable mon vieux!!!).
Τα μαύρα μαγιό με τη βαθιά ανοιχτή πλάτη αποτελούν την καθιερωμένη γραμμή ενώ τα γυαλιά ηλίου και τα καπέλα είναι τα απόλυτα αξεσουάρ.
Η εμφάνιση κοριτσιών με ολόσωμα μαγιό, δε διαφέρει σημαντικά από τα σύγχρονα, παρά μόνο στο κάτω μέρος του μαγιό που θυμίζει σορτσάκι.
Πρέπει να πούμε, με αφορμή το μαγιό, ότι η περίοδος του μεσοπολέμου, δηλαδή οι δεκαετίες 1920 και 1930 υπήρξαν οι πιο δημιουργικές δεκαετίες όσο αναφορά στο επίπεδο της τέχνης, της λογοτεχνίας και γενικότερα της καλλιτεχνικής έκφρασης. 
Στην Δύση το κίνημα του Bauhaus και στην Ρωσία το κίνημα των κονστρουκτιβιστών αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης και κινητήρια δύναμη για την πρωτοπορία της τέχνης.
Μιας πολιτισμικής εξέλιξης σε όλα τα επίπεδα, διάστημα που δεν υπήρξε ξανά μέσα στην νεότερη ιστορία.
Η μέρα όμως που έμελλε να σημαδέψει τη μόδα της θαλάσσιας ένδυσης, ήταν στις 5 Ιουλίου του 1946, όταν ο Γάλλος σχεδιαστήςLouis Reard παρουσίασε σε μια επίδειξή του στο Παρίσι, το μαγιό σε δυο μέρη, το γνωστό σε όλους μας μπικίνι.
Ο Reard εμπνεύστηκε αυτή την ονομασία για το μαγιό που επινόησε, από τα νησιά Μπικίνι του Νοτίου Ειρηνικού, όπου οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν την ίδια χρονιά, αλλεπάλληλες πυρηνικές δοκιμές.
Όμως, για τα ήθη και τα δεδομένα της εποχής, η "έκρηξη" που προκάλεσε το μπικίνι ισοδυναμούσε με 100 ατομικές βόμβες!
Το "σκανδαλώδες" μπικίνι φορέθηκε από τις περισσότερες σταρ του κινηματογράφου ενώ θεωρήθηκε από πολλούς ως ανήθικο ένδυμα και γι' αυτό είχε απαγορευτεί από τις περισσότερες Ευρωπαϊκές παραλίες.
Μια παρατήρηση : Δεδομένου ότι –εκτός από τη Ρωμαϊκή ιστορία που το μπικίνι, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, ήταν πολύ διαδεδομένο- στο κάστρο Lengberg στο ανατολικό Τυρόλο ανακαλύφθηκε ένα λινό μπικίνι του 15ου αι. μ.Χ., θα έλεγε κανείς ότι τελικά η εφεύρεση του κ. Réard δεν ήταν και τόσο πρωτοποριακή.
Το μπικίνι κυριάρχησε στην δεκαετία του 1950 και του 1960 ενώ οι τολμηροί σχεδιαστές μόδας μείωναν όλο και περισσότερο το ύφασμα του μαγιό και αποκάλυπταν όλο και μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου σώματος.
Η Σεξουαλική απελευθέρωση της δεκαετίας του 1970 επηρεάζει κατά πολύ τον τρόπο ένδυσης στην παραλία. Τα μπικίνι εκείνη την εποχή γίνονται πιο μικρά από όσο μπορούν να γίνουν, ενώ εμφανίζεται και ένας νέος τύπος μαγιό που έμοιαζε περισσότερο με baby - doll, ο οποίος όμως δεν έχει μεγάλη διάρκεια ζωής. 
Το μπάνιο στην θάλασσα γίνεται πλέον συνώνυμο της απόλυτης απελευθέρωσης του ανθρωπίνου σώματος από τα ρούχα και το 1977 παρουσιάζονται στη Βραζιλία τα περιβόητα μαγιό -Τάνγκα που ακόμη και σήμερα είναι ικανά να σκανδαλίσουν.
Οι δεκαετίες του 1980 και του 1990 χαρακτηρίζονται από τη συνύπαρξη όλων των τύπων μαγιό είτε είναι ολόσωμα, μπικίνι ή ακόμη και τάνγκα.
Και έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που πλέον μπορεί κανείς να δει οποιοδήποτε χρώμα, σχήμα, μέγεθος, μπικίνι ή ολόσωμο, σε νέο στυλ αλλά και παλιότερο.
Κανείς δεν ξέρει πως θα είναι τα μαγιό σε 100 χρόνια γιατί η ανθρώπινη κοινωνία μπορεί να αλλάξει μέσα σε ελάχιστο χρόνο.
Παρ' όλα αυτά ελπίζουμε ότι σε 100 χρόνια από σήμερα να μπορεί ο άνθρωπος να απολαμβάνει το θαλασσινό μπάνιο όπως κάνει και σήμερα.
costume1960-90
LIFO
Μπέσσυ Γιοβρή / Theialab
Apolnarama
LIFO
Μπέσσυ Γιοβρή / Theialab
Apolnarama
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου