Τα Παρθενώνας. Το θαύμα των θαυμάτων και τα παράξενα μυστικά του

 Παρθενώνας. Το θαύμα των θαυμάτων και τα παράξενα μυστικά του Υπάρχει ένας λόφος πολύ χαμηλός στο λεκανοπέδιο της Αττικής, που δεν δείχνει και ιδιαίτερα σπουδαίος. Κάτι όμως τον κάνει και ξεχωρίζει: Πάνω του είναι χτισμένο το μεγαλύτερο αρχιτεκτονικό δημιούργημα, όχι μόνο ολόκληρης της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής, όχι μόνο ολόκληρου ίσως του αρχαίου κόσμου αλλά και του σύγχρονου. Η Ακρόπολη με τον Παρθενώνα. Ο Παρθενώνας είναι το

τελειότερο οικοδόμημα όλων των εποχών, όπως έχουν παραδεχτεί όλοι οι

αρχιτέκτονες παγκοσμίως. 

    Γιατί όμως και από τι ξεχωρίζει αυτό το οικοδόμημα; Οι λεπτομέρειες και τα μεγάλα μυστικά του, ήταν. γνωστά στον ευρύτερο κόσμο της αρχαιότητας. Θα μπορούσαν σήμερα να γίνουν γνωστά ώστε να κατασκευαστεί ένας πανομοιότυπος Παρθενώνας; Πώς οι άνθρωποι εκείνης της εποχής κατείχαν όλες αυτές τις γνώσεις και πώς μπόρεσαν να τις εφαρμόσουν; Υπάρχουν πάρα πολλά αινίγματα από τα οποία, ελάχιστα εξηγούνται. Σύγχρονοι επιστήμονες, έχουν παραδεχτεί πως ακόμα και με τα σύγχρονα μέσα και τα μηχανήματα που διαθέτουμε, είναι πρακτικά αδύνατον να μπορέσει να ξαναφτιαχτεί το ίδιο κτίσμα με τις ίδιες λεπτομέρειες! Ο Παρθενώνας οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 447-438 π.Χ. Ο αρχιτέκτονας ήταν ο Ικτίνος και ο βοηθός του ο Καλλικράτης. Ο ρυθμός του ναού είναι ο δωρικός. Περιβάλλεται από μία κιονοστοιχία με οκτώ κίονες κατά πλάτος και δεκαεπτά κατά μήκος, μετρώντας τους γωνιακούς δύο φορές.

ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

1. Η ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ 

     Ο ναός, με την κύρια είσοδο του, βλέπει ανατολικά. Το

εσωτερικό μήκος του είναι 100 αττικά πόδια, δηλαδή 30,80 μέτρα . Μέσα σε αυτά

τα νούμερα εκφράζονται καταπληκτικές αναλογίες! Ο αττικός πους (πόδι) είναι

0,30803 μέτρα ή αλλιώς 1/2Φ, όπου το Φ = 1,61803 εκφράζει την Χρυσή Τομή. Ο

Χρυσός Αριθμός Φ ή αλλιώς ο αριθμός 1,618 συναντάται συχνά στη φύση, στις

αναλογίες του προσώπου μας, του σώματός μας, στα λουλούδια και στα φυτά,

στην Τέχνη, στους ζωντανούς οργανισμούς, στα κοχύλια, στις κυψέλες των

μελισσών και σε πλήθος άλλα πολλά, ακόμα και στη δομή του σύμπαντος και στις

τροχιές των πλανητών. Η Χρυσή Τομή συνεπώς, είναι ένας από τους μέγιστους

κανόνες για να εκφραστεί το Ωραίο. Το Ωραίο υπόκειται πάντα σε αυτούς τους

κανόνες, γι' αυτό και η επιστήμη της Αισθητικής σαφώς και ορθότατα ορίζει

και διδάσκει πως υπάρχει αντικειμενικά Ωραίο, το οποίο τείνει πάντα στον

χρυσό αριθμό Φ, (1,618) και ξεχάστε την λαϊκίστικη και ανόητη φιλοσοφία πως

το Ωραίο είναι υποκειμενική υπόθεση και προσωπική αντίληψη του καθενός! Όσο

δε περισσότερο οι αναλογίες πλησιάζουν προς τον αριθμό 1,618 τόσο πιο ωραίο

είναι το δημιούργημα.

2. ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΣΥΜΜΕΤΡΙΕΣ 

    Η τελευταία αριστερή και δεξιά απόσταση μεταξύ των

κιόνων, (ανατολική πλευρά) είναι μικρότερη από τις άλλες που είναι μεταξύ

τους ίσες. Μέσα στον Παρθενώνα, όμως, στην κάθε αναλογία του, θα

συναντήσουμε και κάτι άλλο: Την ακολουθία Φιμπονάτσι (Fibonacci). Δηλαδή την

ακολουθία στην οποία ο κάθε αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο

προηγούμενων: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144, κ.λ.π. (κάθε

αριθμός είναι ίσος με το άθροισμα των δύο προηγούμενων). Επιπλέον, ο λόγος

δύο διαδοχικών αριθμών της ακολουθίας τείνει προς την αποκαλούμενη Χρυσή

Τομή, ή Χρυσή αναλογία, ή Αριθμό Φ. Αλλά επίσης, μέσα στον Παρθενώνα,

υπάρχει βέβαια και ο αριθμός π = 3,1416, ο οποίος εκφράζεται και αυτός με τη

σχέση 2Φ2/10 = 0,5236 μέτρα . Οι έξι πήχεις μας δίνουν π = 3,1416, Κι αν

υποθέσουμε ότι όλα αυτά ήταν γνωστά, τι θα λέγατε εάν πούμε ότι μέσα στο

τέλειο αυτό οικοδόμημα θα συναντήσουμε και το Νεπέριο αριθμό e = 2,72, που

είναι περίπου ίσος με Φ2 = 2,61802; Αυτοί οι τρεις αριθμοί, εμπεριέχονται σε

όλη τη φύση, υπάρχουν σε όλη τη Δημιουργία, και τίποτα δεν μπορεί να

λειτουργήσει χωρίς αυτά. Το αίνιγμα ωστόσο είναι μεγάλο: Γνώριζαν οι

δημιουργοί του ναού αυτούς τους αριθμούς και τις μεταξύ τους σχέσεις, και

πώς κατάφεραν να τους συμπεριλάβουν με τόση λεπτομέρεια και ακρίβεια σε ένα

κτίριο;

3. ΤΟ ΦΩΣ 

     Ο Παρθενώνας δεν έχει παράθυρα και αποτελεί αίνιγμα μεταξύ των

αρχαιολόγων το πώς φωτιζόταν το εσωτερικό του σηκού. Υποστηρίζεται η άποψη

ότι το φως έμπαινε από τη διάπλατα ανοιγμένη μεγάλη πόρτα, αν και αυτό είναι

μάλλον αμφίβολο, διότι όταν ήταν κλειστή, ο νεωκόρος και οι λοιποί υπάλληλοι

δεν θα μπορούσαν να κινηθούν μέσα σε αυτόν. Η άποψη ότι χρησιμοποιούσαν

πυρσούς δεν φαίνεται να ευσταθεί, καθώς δεν έχουν βρεθεί ανάλογα σημάδια

αιθάλης. Γενικά επικρατεί η άποψη ότι στη στέγη υπήρχε κάποιο άνοιγμα, το

οποίο ονομαζόταν «οπαίον», από όπου και εισερχόταν άπλετο φως. Αν δεν

καταστρεφόταν η οροφή από το βλήμα του Μοροζίνι το 1669, όλα αυτά τα

ερωτηματικά θα είχαν απαντηθεί.