Επί της Πατησίων ο
φίλος μου, ο Πέτρος βάδιζε στο πεζοδρόμιο. Ο καιρός ήταν γλυκός, φθινοπωριάτικος
και μάλιστα Σάββατο, ό,τι πρέπει για σχετικό ράθυμο βάδισμα. Έπαιζε το κομπολόι του, αμέριμνος χαζεύοντας λίγο
τις βιτρίνες αλλά περισσότερο τις ωραίες
υπάρξεις. Ήταν κοντά στο μεσημέρι και το ωραίο μπερδευόταν με το ανέμελο. Με
αυτό το ρυθμό ερχόταν από τον ΟΤΕ. Αρκετά
πρόσωπα, πότε τα προσπερνούσε και πότε πέρναγαν μπροστά. Το σχετικό μπρος-πίσω.
Μάλιστα ένα ζευγάρι, κρατώντας το λουρί με δυο μεγαλόσωμα σκυλιά τραβούσαν την προσοχή. Έδειχναν αρκετά διαφορετικοί
σε όλα τους. Ντύσιμο ριχτό-ανέμελο φιρμάτο όμως και μαλλιά ανάλογα. Εκείνη τη
στιγμή, κάπου στην Πατησίων, στο ύψος της Αγγελοπούλου, πήγαιναν μπροστά μερικά
μέτρα. Ξάφνου το ένα σκυλί, το μαύρο, που ήταν και το μεγαλύτερο, σταματά επί
τόπου. Παίρνει τη χαρακτηριστική στάση και κάνει μια τεράστια κουράδα. Χα χα η
γυναίκα χου χου ο άνδρας περίμεναν χαριεντίζοντας την όλη κατάσταση. Μετά από
λίγο οι καλοί σου συνεχίζουν σεινάμενοι-κουνάμενοι μες τη χαρά και στα χαζοχαρούμενα
γέλια. 
Ο Πετράν λίγο πιο πέρα κοντοστάθηκε χαζεύοντας. Τους βλέπει που την
κάνουν και του ανάβουν χίλια λαμπάκια. Με γοργό βήμα τους προλαβαίνει και τους λέει:
- Συγνώμη έτσι θα αφήσετε τα σκατά; Στη μέση του πεζοδρομίου;
- Ναι γιατί; Απαντά η κυρία με ένα χαμόγελο γεμάτο δήθεν αφέλεια ή κοροϊδία…
- Μα δεν πρέπει να τα μαζέψετε; Μπράβο σας..
- Μα τι λες παιδί μου, εμείς καλλιτέχνες είμαστε, ζωγράφοι …του απαντά με ύφος λίγο μπλαζέ και πολύ εστέτ.
- Ε..τότε χίλιες φορές ντροπή σας. Το λέτε
κιόλας!!!
Πράγματι φίλοι μου ήταν
γνωστοί, πολύ γνωστοί ζωγράφοι. Δυστυχώς του Πέτρου και μένα μας την έσπασαν.
Πιστεύουμε όμως, ακράδαντα πως ήταν μια εξαίρεση. Οι καλλιτέχνες σε τέτοια
(ζωοφιλία, καθαριότητα, αισθητική) είναι μανούλες. Αν και πολλοί ισχυρίζονται
το αντίθετο.
Εσείς τι λέτε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου