Η ιστορία λοιπόν αυτής της Ελένης έχει ως εξής:
Το 1920 ζούσε ΣΕ ΕΝΑ Χωριό ΕΞΩ ΤΗΝ Από Τραπεζούντα Ο μεταλλουργός Χαράλαμπος Χρυσοστομιδης ΜΕ ΤΟ παρατσούκλι, LAMPO Ουστά , (δηλαδή Μάστορα Λάμπη), ΜΕ ΤΗΝ Γυναίκα ΤΟΥ Αναστασία ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ τους Μικρή ΤΗΝ Ελένη. Η ζωή τους κυλούσε ήρεμα και ο μάστορας κέρδιζε αρκετά για να ζει η οικογένεια του χωρίς στερήσεις. Όλα αυτά όμως άλλαξαν με βίαιο τρόπο το 1923, (εδώ βέβαια οι Τούρκοι δεν κάνουν καμία αναφορά για την φρικτή γενοκτονία των Ποντίων που τότε έχει αποκορυφωθεί), καθώς είχε έλθει η ώρα της αναγκαστικής προσφυγιάς. Το ζευγάρι με την 13 χρονών κόρη τους Ελένη πήραν ότι μπορούσαν μαζί τους και κατευθύνθηκαν μαζί με πολλούς άλλους Ελληνοπόντιους προς την Τραπεζούντα για να επιβιβαστούν στο πλοίο που θα τους έφερνε στην Ελλάδα. Στο δρόμο όμως τους σταμάτησε ένα ένοπλο τμήμα. Οι Τσέτες (άτακτοι Τούρκοι στρατιώτες) συγκέντρωσαν κάποια κορίτσια μαζί και την Ελένη που διακρίνονταν για την ομορφιά τους και τα απήγαγαν. Ο καημένος ο Χαράλαμπος χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι έστειλε την σύζυγο του προς το λιμάνι της Τραπεζούντιας, ενώ εκείνος έμεινε πίσω για να ψάξει για την κόρη του. Πέρασαν τέσσερις μήνες όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα και η Ελένη δεν είχε βρεθεί. Εντωμεταξύ η γυναίκα του η Αναστασία έφυγε με το πλοίο της προσφυγιάς και έφτασε στην Καβάλα.
Στον Πόντο ο Χαραλάμπης συνέχιζε
να ψάχνει παντού για την κόρη του. Στο χωριό του, όπου ξαναπήγε του είπαν πως δεν έμεινε κανένας Έλληνας, καθώς όλοι είχαν φύγει και μάλιστα τον προειδοποίησαν ότι το αν παραμείνει εκεί υπήρχε μεγάλος κίνδυνος για την ζωή του. Τότε ήλθαν κάποιοι και του είπαν πως η Ελένη σκοτώθηκε από τους άτακτους και ότι είχαν δει το πτώμα της μαζί με άλλα πτώματα σε κάποιο ρέμα κοντά στην Τραπεζούντα. Ο καημένος ο Χαραλάμπης χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του αποφάσισε τελικά να φύγει από τον Πόντο. Μετά από περιπλανήσεις τριών μηνών έφτασε στο Καντήκιοΐ (Χαλκηδόνα) της Κωνσταντινούπολης.
Εκεί απελπισμένος χωρίς την γυναίκα του που είχε φτάσει στην Ελλάδα και την κόρη του χαμένη, ο Χαράλαμπος γνωρίζεται με ένα επιφανή Τούρκο, τον S ü reyya Pa s ένας , ο όποιος τον εκτίμησε και θαύμασε την επιδεξιότητα του στην τέχνη του. Ο Τούρκος τότε του άνοιξε ένα μαγαζί στο Καντήκιοϊ και ο Χαράλαμπος με την μεγάλη του εργατικότητα απέκτησε πολλούς πελάτες και άρχισε να βγάζει πολλά χρήματα. Ο Λάμπης τότε εγκατέλειψε την ιδέα να φύγει στην Ελλάδα και, αφού γνωρίστηκε με μια κοντοχωριανή του, την Antusa , που είχε μείνει ΚΑΙ ΣΤΗΝ αυτή Πόλη ΤΗΝ παντρεύεται ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΡΗ κανει ΤΗΝ Σοφία . Η Σοφία αφού μεγάλωσε παντρεύτηκε και έκανε ένα γιο. Ο γιός της αγάπησε πολύ τον παπού του τον Λάμπη ο όποιος συνεχώς του μιλούσε για την χαμένη του θεια την Ελένη, γιατί ποτέ δεν πίστεψε ότι είχε σκοτωθεί αλλά ότι ζούσε χαμένη κάπου στον Πόντο. Ο γιός Της Σοφίας μεγάλωσε έγινε χρυσοχόος ΚΑΙ ΕΝΑ άνοιξε μαγαζί ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ Καπαλί Τσαρσί ΑΛΛΑ συνεχώς σκεφτόταν ΤΗΝ Ελένη που είχε χαθεί. Απευθύνθηκε τότε σε ένα δικηγόρο και του ανέθεσε να ψάξει για την χαμένη του θεια. Πριν περάσει πολύς καιρός, ένα τηλεφώνημα έκπληξη ήλθε από την Τραπεζούντα. Αυτοί που τηλεφωνούσαν τον ρώτησαν ότι «εσείς δεν είστε που ψάχνετε για την Εμινέ ? », (δηλαδή την Ελένη). Ο γιος της Σοφίας σάστισε και τότε έμαθε ότι η Ελένη είχε βρεθεί από την οικογένεια του Abd ü lkadir S ü mer που την είχαν υιοθετήσει και την ονόμασαν Εμινέ.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ όμως καθώς έψαχνε ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ χαμένη ΠΑΠΠΟΥ ΤΟΥ ρωτούσε ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ χαμένη ΤΟΥ ΤΗΝ γιαγιά Αναστασία. Τότε μαθαίνει ότι η Αναστασία που βρισκόταν στην Ελλάδα είχε παντρευτεί και αυτή και είχε κάνει δυο παιδιά. Τα παιδιά της Αναστασίας ήθελαν πολύ να έλθουν στην Τουρκία για να ψάξουν για τον Χαραλάμπη και την χαμένη κόρη της Αναστασίας και τελικά κατάφεραν να έλθουν σε επαφή με το γιο της Σοφίας. Εντωμεταξύ, από την Τραπεζούντα, ο S ü Mer , δηλαδή ο θετός πατέρας της Ελενης, μόλις έμαθε για όλη αυτή την ιστορία της υιοθετημένης του κόρης ήλθε στην Κωνσταντινούπολη και προσκάλεσε όλους τους συγγενείς της Εμινέ στην Τραπεζούντα. Εδώ αντιλαμβάνεται κανείς τα συναισθήματα όλων αυτών καθώς μετά από πολλά χρόνια τα παιδιά της Αναστασίας και ο γιος της Σοφίας συναντήθηκαν στην Τραπεζούντα και βρήκαν την χαμένη κόρη του Χαραλάμπη, την Ελένη, που τώρα ήταν η Εμινέ. Αλλά το πιο ίσως εντυπωσιακό σε όλη αυτή την συγκλονιστική ιστορία είναι ότι όλοι μαζί πήγαν και προσκύνησαν το μοναστήρι της Βαζελώνας ένα από τα πιο ιερά μέρη του ελληνορθόδοξου Πόντου.
Η συγκλονιστική αυτή ιστορία, (την οποία όταν διαβάσει κανείς στα τουρκικά πραγματικά συγκινείται), δείχνει ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Άλλη ΤΟ Μεγάλο Δράμα Των Ελληνορθόδοξων Ποντίων. Αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι αποφασίστηκε να την κάνουν ταινία μια ομάδα «Τούρκων» οι οποίοι, όταν την έμαθαν , είχαν συγκλονιστεί, καθώς είχαν γίνει μάρτυρες της συνάντησης μετά από τόσα χρόνια όλων αυτών των χαμένων συγγενών από τη φρίκη ενός πολέμου και μιας γενοκτονίας. Βέβαια το ποιοι είναι αυτοί οι «Τούρκοι» που θα γυρίσουν την ταινία δεν μας γίνεται γνωστό, ίσως για ευνόητους λόγους. Όμως και μόνο που στην σημερινή Τουρκία ένα τέτοιο μεγάλο δράμα των Ελληνοποντίων θα γίνει φιλμ είναι άλλο ένα δείγμα και σημείο των καιρών και φανερή ένδειξη ότι η πανάρχαια φλόγα της ελληνοορθοδοξίας δεν έχει σβήσει ποτέ σε αυτή την ιστορική γωνιά του ελληνισμού.
1. ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
2.
Η Μονή του Αγίου Ιωάννου Βαζελώνος έχει ανιστορηθεί (ανιδρυθεί) στο χωριό Άγιος Δημήτριος, του Δήμου Ελλησπόντου Κοζάνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου