ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΗΔΕΙΑ-ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥς ΝΕΚΡΟΥΣ

ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΧΘΕΙΝΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ 

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΤΟΥ ΚΥΠΑΡΙΣΣΕΩΣ

--Όσοι πάνε στις κηδείες πάνε κυρίως ‘από υποχρέωση’, επειδή ήρθαν και σε δικό τους συγγενή.  Μερικοί στεναχωριούνται που δεν ήρθαν επίσημοι στην κηδεία του συγγενή τους, ή που δεν πήγε πολύς κόσμος! Οι συγγενείς, δεν φτάνει που έχουν τον πόνο τους, είναι υποχρεωμένοι να στέκονται στο τέλος όρθιοι μέχρι να τους συλλυπηθούν όλοι.

-- Χαλούν πολλά λεφτά για πανάκριβους τάφους. Μια πολύ φτωχιά είπε: μπορεί να είμαι φτωχιά, αλλά έφτιαξα  τάφο καλύτερο κι απ του ‘τάδε’ πλούσιου!!!

  Μερικοί κάνουν οικογενειακό τάφο για να είναι δίπλα στο συγγενή τους , δίπλα  στον άντρα τους!... Αντί να κοιτάξουν να είναι αγαπημένοι όσο ζούν, τους πιάνουν τύψεις και θέλουν να είναι δίπλα και ‘αγαπημένοι’ ως πεθαμένοι!!! 

  Πολλοί μαρμαράδες κοροϊδεύουν και ληστεύουν τους φτωχούς, και μάλιστα τους βάζουν μεταχειρισμένα μάρμαρα από άλλο πεθαμένο. Οι δήμοι πουλούν τους ‘καλούς τάφους’, όταν είναι σε κεντρικό σημείο, και παίρνουν και μίζα οι υπάλληλοι.  Οι δήμοι ή και ιδιώτες ραντίζουν με χημικά καρκινογόνα ζιζανιοκτόνα, για να σκοτώσουν  τα χορταράκια ανάμεσα στους τσιμεντένιους τάφους!!!

 -- Τους δεσποτάδες, τους ταριχεύουν. Βάζουν φορμόλη στο νεκρό, ένα επικίνδυνο δηλητήριο, να μη λιώσει , να ‘αγιάσει’. Και τους θάβουν με τα γιορτινά άμφια (όπως και τους παπάδες) για να είναι έτοιμοι να ιερουργήσουν όταν γίνει η ανάσταση!!!. Δυστυχώς είναι τόσο αισχρή η διαδικασία της ταρίχευσης που δεν  λέγεται…

 Ταρίχευση έκαναν οι Αιγύπτιοι στους Φαραώ, οι Κινέζοι στον Μάο, οι Ρώσοι στον Λένιν !!! Φαίνεται καθαρά πως η έλλειψη δημοκρατίας φέρνει και έλλειψη μυαλού.

 --Όσοι τηρούν ακόμη τα χριστιανικά έθιμα, κλαίνε για μέρες τον νεκρό, από υπερσεβασμό και φόβο: τριήμερα, εννιάμερα, 40 ήμερα, τρίμηνα, εξάμηνα, έτος ψυχοσάββατα, ψυχοπαράσκευα, κλπ. ‘μια ζωή’ όλο θρήνοι και εκκλησία. Υπάρχει ένας διάχυτος φόβος του θανάτου, αλλά και μία κρυφή λαγνεία του θανάτου.

 Οι παπάδες τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιός θα ‘πάρει’ το νεκροταφείο διότι βγάζουν πάρα πολλά λεφτά μέσα σε λίγα λεπτά. Το ίδιο έκανε και η καθολική εκκλησία με τα συγχωροχάρτια: δώσε λεφτά για να μη βασανίζεται ο συγγενής σου… Δυστυχώς η ορθόδοξη εκκλησία βρίσκεται στο μεσαίωνα με όλα αυτά που κάνει.

---Λείψανα   αγίων, τα πουλούν και τα περιφέρουν για να πάρουν λεφτά. π.χ. το δεξί χέρι του τάδε άγιου, το πόδι, ή το κεφάλι!!!! Μπορούμε να σκεφτούμε τη στιγμή όπου έχουν το πεθαμένο σώμα του αγίου και το κόβουν κομματάκια και το πουλούν σε μητροπόλεις. Καθαρή τρέλα, ύψιστος βαθμός ειδωλολατρίας.

 --Μοναχοί του Αγίου Όρους  έχουν τα κρανία παλαιών μοναχών σε στίβα και καμαρώνουν στη φωτογραφία, λένε πως δεν φοβούνται τον θάνατο, μάλιστα τον θέλουν , τον περιμένουν ‘πώς και πώς’, αφού πρόκειται να πάνε να βρουν το ‘θεό’, τους αρχαίους προφήτες, ή έστω και τους παλαιούς συγγενείς τους.

--Η επίσημη εκκλησία αντιδρά για το κάψιμο των νεκρών, με το παιδαριώδες τρελό επιχείρημα: μα τότε, με τί σώμα θα αναστηθούν???

--Και τώρα τελευταία, μερικοί φιλόζωοι έχουν νεκροταφεία ζώων, για το γατάκι και το σκυλάκι τους. Ίσως άραγε περιμένουν να αναστηθούν και τα γατιά?

  Όλα αυτά συνιστούν το ηθικό και ποινικό αδίκημα της προσβολής νεκρού. Όπως προσβάλουμε τους ήδη νεκρούς, έτσι πρόκειται να εξευτελίσουν και εμάς μετά θάνατον, εάν δεν αντιδράσουμε από τώρα.

  Αλλά και η επίσημη άποψη της εκκλησίας για ανάσταση και κρίση συνιστά το μεγάλο αδίκημα του εκφοβισμού, της διασποράς ψευδών ειδήσεων, πρόκειται καθαρά για θρησκευτικό και ψυχολογικό bullying.  Αντισταθείτε με ευγενικό και νόμιμο τρόπο.

Πώς έκαναν τις κηδείες οι αρχαίοι Έλληνες ?

--Σχεδόν όπως και μείς, τους έβαζαν στο φέρετρο, τους έκλαιγαν, και τους έθαβαν με σεμνότητα και σεβασμό. Αλλά δεν είχαν παπά, δεν έλεγαν τις ψαλμωδίες και τα λόγια που λένε σήμερα.  Έβαζαν ένα κέρμα στον πεθαμένο για να ‘πληρώσει’ τον βαρκάρη που θα τους πάει στην ‘άλλη όχθη’. Ωστόσο οι αρχαίοι πλούσιοι και οι βασιλιάδες υπέπεσαν σε λάθη που κάνουν και οι σημερινοί, και έβαζαν στους  νεκρούς χρυσάφια,  δαχτυλίδια, κλπ.. π.χ. ο τάφος του Φίλιππου στη Μακεδονία.

   Επικήδειο έκαναν μόνο για ήρωες πολέμου, ( όπως ο γνωστός Επιτάφιος = επικήδειος λόγος του Περικλέους). Όχι για πολιτικούς , όχι για ιερείς ή για διάσημους καλλιτέχνες που τους θάβουν σήμερα με πολλές τιμές και λόγους.

    Στον τάφο του Σοφοκλή , στο μάρμαρο, ήταν γραμμένο πως ήταν ήρωας στον πόλεμο, δεν έγραψαν πως ήταν μεγάλος  τραγικός  ποιητής…

   Οι αρχαίοι επίσης έθαβαν τους νεκρούς , αλλά και τους έκαιγαν , ειδικά όταν βρίσκονταν σε πόλεμο, σε έκτακτες γενικά καταστάσεις…

Και πώς θα έπρεπε να γίνονται οι κηδείες σήμερα?

   Η λέξη ‘κ η δ ε ί α’ βγαίνει από το ελληνικό ρήμα ‘κ ή δ ο μ α ι’ που σημαίνει: ‘φροντίζω’, ‘έχω ευθύνη να γίνει κάτι σωστά’.   Από το ίδιο ρήμα βγαίνει και η λέξη κ η δ ε μ ό ν α ς,  αυτός που φροντίζει για την ανατροφή του παιδιού.

  Χρειάζεται ένας σεβασμός προς τον νεκρό, αλλά όχι παραπάνω απ’ το κανονικό. 

Οι κηδείες  πρέπει να γίνονται όσο πιο απλά και σεμνά. Και με το συναίσθημα της χαρμολύπης, μια λίγο ‘χαρούμενης’ λύπης…

  Δεν χρειάζονται παπάδες, ούτε λόγια πολλά, ούτε επικήδειοι.

 Το κάψιμο του πεθαμένου βοηθά στο να τον ξεχάσουμε πιο γρήγορα.  Το κάψιμο των οστών μετά την εκταφή, βοηθά επίσης , στην αποσυμφόρηση των κοιμητηρίων.

--η λύση όλων των ανωτέρω προβλημάτων, είναι να υποχρεώνεται να δηλώνει από πριν επισήμως ο καθένας στην πολιτεία πώς θέλει να γίνει η κηδεία του.

 Εδώ ταιριάζει να ακούσουμε την λαϊκή μούσα, τι λέει επί του θέματος. Πρόκειται για δύο αυθεντικά ‘αθάνατα’ ρεμπέτικα-‘χασικλίδικα’ τραγούδια, αριστουργήματα από πλευράς στίχων και μουσικής. Φτάνουν σε μια υπερβολή, για να μας ξυπνήσουν να αντισταθούμε στον λάθος τρόπο που κάνουν τις κηδείες έως σήμερα.

   Αποπνέουν , όμως, μιαν αρχαία ελληνικότητα, αλλά και μιάν πρωτογενή χριστιανικότητα, για όποιον μυημένο μπορεί να το αναγνωρίσει ...

                    --- Όταν πεθάνω βάλτε με, σε μια γωνιά μονάχο

 και δίπλα το μπουζούκι μου, παρηγοριά μου νάχω

 Κανείς δεν θέλω για να ‘ρθει, καντήλι να μ’ ανάψει

 ούτε κι αυτή που αγαπώ, για μένανε να κλάψει

Βάλτε μου δυό κανναβουριές, να κάνουν κανναβούρια

                   για νάρχονται οι φίλοι μου, να γίνονται μαστούρια…

---Σαν πεθάνω τί θα πούνε? Πέθαν’ ένας χασικλής

πέθανε ένας δερβίσης, κι ένας καραμπουζουκλής.

Σαν πεθάνω στο βαπόρι, ρίχτε με μες στο γιαλό

να με φαν’ τα μαύρα ψάρια, και το αλμυρό νερό…

            οι  καλλιτέχνες  και  οι  φιλόσοφοι   δείχνουν  το  δρόμο

  Μπορούμε πράγματι να δούμε  την ‘ψυχή’ και τον χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου ανάλογα με τη στάση του απέναντι στο θάνατο:  

--Ο ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος, λέει για τους Έλληνες πως: έκαναν οίστρο της ζωής, τον φόβο του θανάτου.

  Κάτι παρόμοιο έχει πει και ο Γάλλος Βίκτωρ Ουγκώ: δεν είναι τίποτα να πεθάνεις, είναι τρομακτικό να μη ‘ζεις’ ( εννοεί: είναι φρικτό να μην απολαμβάνεις τη ζωή σου)  

-Η παγκόσμια ντίβα Μαρία Κάλας ζήτησε να καεί και να ρίξουν τη στάχτη στο αιγαίο

--Ο Χατζιδάκης ζήτησε να ταφεί σεμνά, χωρίς πολιτικούς και χωρίς κανάλια, και όχι στο κεντρικό Πρώτο Νεκροταφείο, αλλά σε ένα μικρό απόμερο.

--Ο Jim Morisson, αν και αμερικάνος, διάλεξε να του βάλουν πάνω στον τάφο του μιά αρχαία ελληνική φράση: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ. Τι να σημαίνει άραγε? Πώς έζησε και πέθανε σύμφωνα με το χαρακτήρα του, το ‘δαίμονά ‘ του?

Αλλά ας δούμε τι άποψη έχει ο μέγας φιλόσοφος Ηράκλειτος για τους νεκρούς: τα λέει όλα σε 3 μόνον λέξεις : Νέκυες κοπρίων ἐκβλητότεροι…

 Οι νεκροί είναι πιο πολύ για πέταμα κι από την κοπριά.  Είναι απίστευτος! Το αναφέρει στο απόσπασμα 96.

Αυτό έκανε πράξη ένας μεγάλος έλληνας κυνικός συγγραφέας, ο Ηλίας Πετρόπουλος. Ζήτησε όταν πεθάνει να τον κάψουν, και τη στάχτη να την ρίξουν  στη λεκάνη της τουαλέττας και να τραβήξουν το καζανάκι……

                            

                                 antoniosantonopouloskyparissia.blogspot.gr

  Υστερόγραφο: Για να παρακινηθεί ο κόσμος να μετατρέψει τον φόβο του θανάτου σε οίστρο για ζωή, και να θεσμοθετηθεί η από πριν δήλωση πώς επιθυμεί κάποιος να γίνει η κηδεία του, δηλώνει και ο γράφων δημόσια, κάτι που κανονικά θα έπρεπε να γινόταν ιδιωτικά. Επιθυμεί να ταφεί χωρίς ιερέα, χωρίς λειτουργία, χωρίς πολύ κόσμο. Όσο πιο απλά.