Γ ι α τ ί έχει σημασία αν έχουμε μία ζωή ή π ο λ λ έ ς !?

   Γράφειο Αντνώνης Αντωνόπουλος Ο Κυπαρισσεύς

         Υπάρχουν τουλάχιστον 4  απόψεις για το θέμα αυτό. Ας τις  αναλύσουμε…

1.   --  Μία μόνον ζωή !-

Αρκετοί άνθρωποι  πιστεύουν σε μία μόνο ζωή, στην παρούσα. Είναι ρεαλιστές, δεν έχουν μεταφυσικές ανησυχίες. Γι αυτούς δεν υπάρχει κάν ψυχή, ή αν υπάρχει είναι απλώς η ‘ζωή’. Μόλις πεθάνουμε, πεθαίνει και η ‘ψυχή’.  Συχνά λένε τη φράση: εδώ είναι ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση. Δεν πιστεύουν σε θρησκείες οι οποίες λένε πως ‘θα μας κρίνει ο θεός’, κλπ. Κάνουν όσο μπορούν το καλό, επειδή έτσι λέει η ηθική τους, χωρίς  ‘φόβο  θεού, χωρίς το ‘φόβο’ του θανάτου, χωρίς ‘ελπίδα’ για αμοιβή σε άλλες ζωές... Μας θυμίζει τη γνωστή φράση του –αφορισμένου από την εκκλησία- Καζαντζάκη: δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος…

     Είναι πολύ καλύτεροι από τους άλλους που πιστεύουν σε θρησκείες και σε θεούς, οι οποίοι μοιάζουν με τα μικρά παιδάκια που τα μαλώνουμε , και τα απειλούμε με τιμωρία αν κάνουν λάθος, ή τα ανταμείβουμε με ένα δώρο αν κάνουν κάτι καλό. 

   -------------Η μόνη κριτική που μπορούμε να τους κάνουμε είναι:  πώς είναι σίγουροι πως δεν υπάρχουν ψυχές, και πως δεν υπάρχει θεός? Και  πώς δεν βλέπουν την ανταπόδοση που υπάρχει ούτως ή άλλως σε ό,τι κάνουμε στη ζωή?

2.   --Τι πίστευαν  οι αρχαίοι Έλληνες?

-- Βασική αντίληψη των αρχαίων –και των νέων Ελλήνων- είναι η ύπαρξη και η αθανασία της ψυχής. Όταν πεθαίνει το σώμα, η ψυχή φεύγει και πάει στον ‘Άδη’.

Τα Τάρταρα ( = η ‘κόλαση’) βρίσκονται στα βάθη της γης, στην είσοδο είναι ένας άγριος σκύλος ο Κέρβερος, άγρυπνος φύλακας να μην διαφύγουν οι πεθαμένοι…  Τα Τάρταρα είναι τόπος αιώνιας τιμωρίας για όσους κάνουν αποτρόπαια εγκλήματα: (πατροκτόνοι, μητροκτόνοι, παιδοκτόνοι, προδότες)

 Αξίζει να προσέξουμε στην αρχαία ‘κόλαση’ πήγαιναν μόνον ελάχιστοι, και όχι ‘όλοι μας’  όπως πρόκειται να γίνει σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη και το Κοράνι. Για παράδειγμα, η ωραία Ελένη που παράτησε τον άντρα της, είναι στον Παράδεισο σύμφωνα με την Μυθολογία, αλλά σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο όλοι οι μοιχοί θα πάνε στην κόλαση…

 Τα Ηλύσια πεδία και στα νησιά των μακάρων είναι ο ‘παράδεισος’ όπου περνούν αιωνίως ωραία οι ήρωες και οι ενάρετοι άνθρωποι.

Τα Ηλύσια είναι πεδιάδες με λουλούδια, με ποτάμια, έχουν συνεχώς ήλιο, μουσικές, νέκταρ, έρωτες, κλπ.  Οι Γάλλοι ‘έκλεψαν’ την ελληνική Μυθολογία και έχουν το προεδρικό τους Μέγαρο στους ‘Ηλύσιους κάμπους’, στα champs Elysees.  

Οι Νήσοι των Μακάρων, είναι παραδεισένια νησιά. Βλέπουμε, πως κατά τούς αρχαίους οι πεθαμένοι έχουν να διαλέξουν - για τις αιώνιες διακοπές τους - ανάμεσα σε στεριά με πεδιάδες ή νησιά με θάλασσα.  Ωραίος και διδακτικός μύθος.

 Λίγοι ξέρουμε πως η λέξη: μακαρίτης , -που ξέπεσε στο να σημαίνει απλώς τον πεθαμένο-, προέρχεται από τα αρχαία αυτά νησιά. Ακόμα πιό λίγοι ξέρουν πως η καθημερινή λέξη-ευχή που λέμε, το: μακάρι, έχει την ίδια προέλευση.

  Όμως  οι  αρχαίοι   μιλούσαν  για  Άδη  και για χωρισμό καλών-κακών,   μ ό ν ο ν    σ α ν   α σ τ ε ί ο …, μόνον μεταφορικά, όχι σοβαρά όπως το πιστεύουν οι παπάδες. Ήταν μέρος της Μυθολογίας τους, όπως είναι και σήμερα για μας το λαό.

 ----------Η μόνη κριτική που μπορούμε να κάνουμε στους αρχαίους, είναι πως μερικοί θρησκόληπτοι  πίστευαν πραγματικά αυτά τα ‘μυθολογήματα’. Είχαν φτάσει σε θρησκοληψία, είχαν φτιάξει χρυσό άγαλμα του Δία, δίκασαν τον Σωκράτη ως άθεο, κλπ., κλπ.

3. -- Μία ζωή, και -κάποτε- ‘ανάσταση’, ‘κρίση’ και αιώνια τιμωρία! ή αιώνια ζωή στον παράδεισο!...-

   Με την έλευση του Χριστού, αιώνα τον αιώνα , άλλαξαν τα πράγματα. Η αρχαία αντίληψη παραμερίστηκε και επιβλήθηκε –πλέον- στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και στο Βυζάντιο το δόγμα του χριστιανισμού, όπως το σύνταξαν οι παπάδες στην Α Οικουμενική Σύνοδο, με την Καινή Διαθήκη!

   Το δόγμα της ‘ανάστασης’ και της κρίσης απ τον αυστηρό Θεό είναι παρμένο από τον  Ιουδαϊσμό.   Πολλές φορές στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται  πως υπάρχει μια ζωή, μετά υπάρχει η ανάσταση του σώματος , η ‘κρίση’, και η αιώνια ζωή (παράδεισος) ή αιώνια τιμωρία (κόλαση).  Παρακλάδια του Ιουδαϊσμού είναι ο Μουσουλμανισμός, και ο επίσημος Χριστιανισμός: Καθολικοί,-Ορθόδοξοι, Προτεστάντες-Ιεχωβάδες, που πιστεύουν το ίδιο. Όπως λέει και ο Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του,9:27, τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις.

   Η βασική θεωρία για ‘κόλαση’ και  ‘παράδεισο’ είναι κλεμμένη από την αρχαία ελληνική μυθολογία, και πέρασε παραλλαγμένη στην Παλαιά Διαθήκη , στην Καινή, και στο Κοράνι. Αν διαβάσει κάποιος το Κοράνι, θα απορήσει με τις περιγραφές που λέει πως οι δίκαιοι (άντρες) θα έχουν ποτάμια με μέλι, με γάλα, και ωραίες παρθένες, γιατί ακριβώς τα ίδια έλεγαν και οι αρχαίοι για τα Ηλύσια Πεδία και Μακάρια Νησιά.

    Όμως,  οι αρχαίοι νεκροί πήγαιναν αυτομάτως στα Τάρταρα ή στη Ηλύσια πεδία, ενώ  στις ιουδαΐζουσες αυτές θρησκείες, που  π ί σ τ ε ψ α ν   π ρ α γ μ α τ ι κ ά    α υ τ ό   τ ο   μ ύ θ ο, τον έκαναν πιο αυστηρό, και βρήκαν και έναν κριτή, το   Θ ε ό   (Γιαχβέ, ‘Χριστό’ ή Αλλάχ) ο οποίος  κ ά π ο τ ε, -κανείς δεν ξέρει πότε-  θα κάνει την κρίση, μετά την ανάσταση, κλπ!!

  Άλλη παρόμοια κλοπή έγινε με τα 1000 χρόνια που ‘θα βασιλέψει ο Χριστός στη γη’. Συχνά αναφέρονται σε αυτό αυτό  οι ‘μάρτυρες του Ιεχωβά’, που λέγονται αλλιώς και ‘χιλιαστές’.  Τα ‘1000 χρόνια ειρήνης’, τα γράφει πράγματι ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, στην Αποκάλυψη, 20:3. Όμως  ο  παραβολικός  αυτός μύθος,  υπήρχε γραμμένος 500 χρόνια νωρίτερα, στην ‘Πολιτεία’ του Πλάτωνα , ο οποίος ήταν ο…  αγαπημένος μαθητής του Σωκράτη. Εκεί λέει (615 Α και 621 D), για χ ι λ ι ε τ ή   π ο ρ ε ί α    τ ω ν   ψ υ χ ώ ν , μετά το θάνατο (του σώματος), μέχρι να εμφανιστούν στους ‘δικαστές’ του ουρανού για να κριθούν, και να τους αποδοθεί αμοιβή αν ήταν καλοί, ή κόλαση (τιμωρία) αν ήταν κακοί. Όπως λέει και ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη (20:12-13) , τότε θα κριθούν ‘κατά τα έργα αυτών’.

   Υπάρχει όμως κάτι ακόμα πιο αξιοπερίεργο: Ο Πλάτων στο μύθο αυτό , αναφέρει (Πολιτεία: 614 Β) -με την γνωστή του πλατωνική ειρωνεία ,-  ότι τις πληροφορίες για το τι συμβαίνει μετά θάνατο, τις μετέφερε από τον ‘κάτω κόσμο’ ο  Ηρ , που αναστήθηκε 12 μέρες μετά το θάνατό του!!!   Το ‘Ηρ’, είναι όνομα εβραϊκό. Άλλωστε ο Ηρ , κατά τον Λουκά , 3:28, ήταν γιός του Ιωσή , μακρινός πρόγονος του Ιωσήφ, πατριού του Χριστού.   Παράξενες αυτές οι συμπτώσεις, αν και άγνωστες…

  Φαίνεται πεντακάθαρα πως η όλη παρεξήγηση έγινε που ο Ιουδαϊσμός έκλεψε στοιχεία από τους αρχαίους Έλληνες, τα παράλλαξε, τα έκανε πολύ πιο αυστηρά, πρόσθεσε την ανάσταση!, και -το κυριότερο- ενώ οι Έλληνες τα έλεγαν μεταφορικά και ‘για πλάκα’, αυτοί τα πήραν στα σοβαρά!!!

 Επειδή δεν είχαν αφηρημένη σκέψη ,  δ ε ν   π ι σ τ ε ύ ο υ ν    σ τ η ν   ύ π α ρ ξ η   τ η ς   ψ υ χ ή ς, γι αυτό επινόησαν την ανάσταση του σώματος. Γι αυτό και ο επίσημος χριστιανισμός δεν πιστεύει στην ύπαρξη και στην αθανασία ψυχής. Ενώ ο Χριστός πίστευε σε αυτήν, καθώς είχε ελληνική θρησκευτική αντίληψη. (βλέπε  άρθρο: ο Χριστός πίστευε στην μετεμψύχωση).

                            Ψυχανάλυση της   Α Ν Α Σ Τ Α Σ Η Σ

  Είδαμε πως η ‘Ορθοδοξία’ διαφέρει απ το 12άθεο  στο θέμα της ‘ανάστασης’ και στο θέμα της  ‘κρίσης’ από τον αυστηρό Θεό. Κι όμως σ αυτήν την –φαινομενικά- μικρή διαφορά οφείλεται κατά πολύ  η σημερινή τραγική κατάσταση στην Ελλάδα.

  Η Ανάσταση, είναι μια έννοια   α κ α τ α ν ό η τ η. Άραγε θα αναστηθεί το ίδιο σώμα του πεθαμένου?  Ή  θα έχουμε νέο άφθαρτο σώμα !?!, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος σε πολλά σημεία των επιστολών του...  

   Είναι –επίσης- μια έννοια πολύ  ε π ι κ ί ν δ υ ν η, και πολλά τρελά και παράλογα και επικίνδυνα  πράγματα  συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν αυτό το δόγμα.

 Μας φέρνει φόβο και τρόμο. Οι περισσότεροι από μας φοβούνται τα νεκροταφεία, ειδικά να πάει κάποιος νύχτα.  Μας κάνει να πετάμε στα σύννεφα, να μην είμαστε ρεαλιστές.  Όσοι βλέπουν πρώτη φορά το θάνατο κάποιου, αλλά και όσοι υπεραγαπούν κάποιον ,δεν μπορούν να αντιληφθούν πως κάποιος μέχρι πριν ζούσε, και τώρα πέθανε, δεν ζεί  πιά.  Περιμένουν -κατά βάθος- να ξανασηκωθεί, να ανα-στηθεί το σώμα του, λες και δεν έχει πεθάνει εντελώς!... Η ‘ανάσταση’ εκμεταλλεύεται τον πόνο που νοιώθουμε για τον συγγενή μας που ‘έφυγε’, τον μεγαλώνει,  τον κάνει  ψεύτικη ελπίδα για ‘ανάσταση’, και τελικά τον διαστρέφει σε υποταγή στη θρησκεία… Κάπως έτσι εδραιώθηκε κατά τον μεσαίωνα η περιβόητη ‘ανάσταση’  στον αγράμματο, φτωχό και πονεμένο λαό.

  Αλλά η πολλή αγάπη για έναν που έφυγε, και η εκμετάλλευση της απ τους παπάδες, δεν αρκεί από μόνη της για να δικαιολογήσει την ‘πίστη’ στην ‘ανάσταση’.

   Θα χρειαστούμε και τη βοήθεια της ψυχανάλυσης…

    Η συντηρητική πλευρά της θρησκείας απαγορεύει το σεξ, το θεωρεί σαν κάτι κακό που χρειάζεται μόνο για αναπαραγωγή. Όσοι  θρησκεύουν κανονικά δεν προσέχουν το σώμα, δεν πλένονται κάθε μέρα, δεν δίνουν σημασία στην ομορφιά, δεν κάνουν σεξ πριν το γάμο, δεν βλέπουν το γυμνό σώμα, φορούν μαντήλα οι γυναίκες, δεν καλλωπίζονται, και θεωρούνται κατώτερες και ‘βρώμικες’ γιατί έχουν περίοδο. Το αναφέρει πολλές φορές η Παλαιά Διαθήκη. Το λέει και ο Παύλος στις επιστολές του.

   Η στέρηση αγάπης προς το σώμα, μετατρέπεται ή σε ανώμαλο έρωτα ή σε υπερβολική ‘αγάπη’ για την ψυχή - για την Εκκλησία - για τον ‘Θεό’. Πράγματι, πολλοί θρήσκοι έχουν μια  υ π ε ρ β ο λ ι κ ή   ‘κ α λ ω σ ύ ν η’  για τον συνάνθρωπο, που μοιάζει με αθωότητα, που όμως δεν είναι αληθινή, γιατί δεν είναι πλήρης.

   Μόλις πεθαίνει ένας που αγαπούσαν, δεν έχει προορισμό –πλέον- αυτή η πολλή αγάπη αφού ο πεθαμένος πέθανε, και τότε μετατρέπουν αυτήν την υπερβολική αγάπη σε  α γ ά π η   π ρ ο ς   τ ο   ν ε κ ρ ό  –πλέον-   σ ώ μ α. Είναι μια   α γ ά π η   ‘κατόπιν εορτής’. Τον στολίζουν με λουλούδια,  στολίζουν το μνήμα, ψέλνουν με παπά, κλαίνε, τους πιάνουν τύψεις, κλπ,  και ελπίζουν να δουν πάλι τον ίδιο τον πεθαμένο, πάλι ζωντανό, στην ‘ανάσταση’. Ο τρόπος που γίνονται οι κηδείες είναι εξευτελιστικός  και ασεβής.   Ένας που πιστεύει στην αθανασία της ψυχής  δεν φοβάται το θάνατο, ούτε νοιάζεται για το πεθαμένο σώμα. Τόσο απλά.

   Υπάρχει ένας διάχυτος καταπιεσμένος και διεστραμμένος ‘έρωτας’ στις εκκλησίες, και στα νεκροταφεία. Που προέρχεται ακριβώς από τη στέρηση της σωματικής απόλαυσης όσο ζούμε. Αντί να περνάμε καλά τη ζωή μας, κάνουμε στερήσεις υπό τον φόβο της κρίσεως. Χαλάμε δισεκατομμύρια για τη θρησκεία και τις εκκλησίες, αντί για σχολεία-νοσοκομεία κλπ. Τρέμουμε το θάνατο ενώ είναι κάτι το φυσιολογικό.

  Είναι φανερό πως το σώμα μας ‘εκδικείται’ γιατί το είχαμε καταπιέσει…

  Ο σοφός λαός μας  τα λέει όλα με 10 λέξεις:  οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και ο ζωντανοί με τους ζωντανούς.!- Δηλαδή: μην ασχολείσαι με τους πεθαμένους, πέρνα καλά τη ζωή σου και βόηθα τους συνανθρώπους σου.   

4. --πολλές ζωές – αθανασία της ψυχής -- συνεχής ‘κρίση’

  Υπάρχει  -όμως-, από αρχαιοτάτων χρόνων μια άλλη, πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία, ίσως καλύτερη κι απ των αρχαίων Ελλήνων… Είναι η μετεμψύχωση…

-- Ναί μεν, πολλές  θρησκείες έχουν ως βασικό δόγμα την ύπαρξη και την αθανασία της ψυχής.  Αλλά υπάρχει  διαφορά ανάμεσα στην αθανασία της ψυχής –που είναι κάτι αφηρημένο-, και στη μετεμψύχωση που σημαίνει πως η αθάνατη ψυχή πάει σε άλλο σώμα, όπως πιστεύουν οι περισσότερες ανατολικές θρησκείες ( βουδισμός, ινδουισμός, βραχμανισμός, ταοϊσμός, κλπ)

Οι πολλές ζωές πράγματι μοιάζουν με μια συνεχή ζωή. Η κρίση που θα μας κάνει ο Θεός, μοιάζει με την διαρκή κρίση που ούτως ή άλλως υπάρχει σε ό,τι λάθος κάνουμε.  Δοκιμαζόμαστε σε κάθε ζωή, γινόμαστε καλύτεροι. Έχουμε το κάρμα, κάτι σαν πεπρωμένο. Πληρώνουμε λάθη προηγούμενων ζωών!...

     Ε μ ε ί ς   ο ι   Έ λ λ η ν ε ς , ο απλός λαός   π ι σ τ ε ύ ο υ μ ε   σ τ η ν   μ ε τ ε μ ψ ύ χ ω σ η, αλλά αμυδρά, όχι απόλυτα όπως το πιστεύουν οι βουδιστές.

  Ο Σωκράτης ,στον  αρχαίο διάλογο του Πλάτωνα: ‘Φαίδων’, λέει σε ένα σημείο, μεταξύ αστείου και σοβαρού, πως: είμαστε στο σώμα για τιμωρία από λάθη που κάναμε σε άλλες ζωές…

 Το κυπαρίσσι αυτό συμβολίζει.    Πως ο πεθαμένος, –ίσως-  είναι  κάπου  ζωντανός, ό ρ θ ι ο ς, με νέο σώμα, άσχετα από το παλαιό σώμα του που έχει γίνει χώμα.

 Είναι  μ ι α    π α ρ ά δ ο σ η    π ο υ    κ ρ α τ ά    α π’  τ η ν  α ρ χ α ι ό τ η τ α, έστω κι αν το αρχαίο 12θεο πίστευε πως υπάρχει ο Άδης,  έστω κι αν η επίσημη  σημερινή θρησκεία της ‘Ορθοδοξίας’ έχει κι αυτή ως βασικό δόγμα την ‘ανάσταση’.

                                      

                         η μετεμψύχωση είναι   χ ρ ή σ ι μ η …

 --Η μετεμψύχωση έχει γίνει στις μέρες μας πολύ ‘της μόδας’. Μερικοί έχουν κάνει ‘αναδρομή’ και γνωρίζουν για άλλες ζωές τους. Η όλη υπόθεση βγάζει και γέλιο. Μπορείς να εξασκηθείς να σκέφτεσαι τι μπορεί να ήταν ο –κάθε- άλλος σε προηγούμενες ζωές . Και ο καθένας μπορεί να λέει  ο,τιδήποτε για τον εαυτό του ή για οποιονδήποτε σχετικά με άλλες ζωές, προηγούμενες ή και επόμενες. 

  Είναι πράγματι πολύ πιθανό να υπάρχουν –και- άλλες ζωές. Ίσως έτσι εξηγείται που μερικούς τους συμπαθούμε ή τους αντιπαθούμε χωρίς λόγο. Επίσης έτσι εξηγείται το  déjà vu,  το ‘ξανα-ζώ’, δηλ. το συναίσθημα που έχουμε πως ‘αυτό το έχω ξαναζήσει’….   Πολλά όνειρα επίσης εξηγούνται από εμπειρίες μας σε άλλες ζωές, ή από επαφές με ψυχές, με πνεύματα που –ίσως- είναι  τώρα  σε άλλο σώμα...

  Έχει και τη λογική της η μετεμψύχωση: όπως αν πάμε σε ένα μέρος, μας αρέσει να ξαναπάμε, έτσι και με ανθρώπους που αγαπάμε, ξαναγεννιόμαστε και τους ξαναβλέπουμε.

  Είναι μια θεωρία που δίνει χαρά, μας φέρνει το ευ-αγγέλιο, δηλαδή την καλή αγγελία, την χαρούμενη είδηση πως : δ ε ν   υ π ά ρ χ ε ι    θ ά ν α τ ο ς!!!  Απλώς μια μικρή παύση, που χρειάζεται κι αυτή για να μη βαριόμαστε…

  Όμως η μετεμψύχωση δ ε ν    α π ο δ ε ι κ ν ύ ε τ α ι, όπως δεν αποδεικνύεται και η ...ύπαρξη της ψυχής.  Αυτά τα θέματα είναι από μόνα τους μυστηριακά, τα καταλαβαίνεις ‘εσωτερικά’, τα αποδέχεσαι ή όχι.

  –Αλλά έστω κι αν δεν είναι αληθινή η θεωρία αυτή, είναι πολύ χρήσιμη… Έχει μεγάλη σημασία για την καλυτέρευση της ζωής μας, και της κοινωνίας γενικότερα.

•--πρώτο και κυριότερο, δεν φοβόμαστε το θάνατο.

•--μας δίνει χαρά στη ζωή μας, στην κάθε μέρα, σαν να είναι μια νέα ζωή!

•--η μετεμψύχωση οδηγεί στην πολιτική κηδεία, και γενικά στην ανεξιθρησκεία..

•-- Μόνο η μετεμψύχωση μπορεί να μας σώσει να ξεπεράσουμε το παράλογο δόγμα της ανάστασης του ίδιου σώματος!  Ξεπερνούμε τις θρησκείες που σπέρνουν το φόβο μιλώντας για αυστηρή κρίση σε όσα κάναμε σ’ αυτή τη ζωή.

•--φέρνει κοινωνική ειρήνη.!  Διότι αν υπάρχει μια ζωή, υπάρχει μια μόνο ευκαιρία, ό,τι λάθος έκανες δεν διορθώνεται, θα τιμωρηθείς. Αλλά αν υπάρχουν πολλές ζωές ίσως τιμωρηθείς σε άλλη ζωή, δεν είναι ανάγκη να γίνει αυτό τώρα.

  Άσε το χρόνο να κυλήσει,  δώσε την ευκαιρία στον άλλο να επανορθώσει. Μην του ασκείς βία. Μην τον τιμωρείς τώρα, άστο για αργότερα. Κάνε ‘αναβολή’ της ‘δίκης’, δώστου ‘έφεση’ και ‘αναστολή’.  Ας τον να  το βρεί ‘απ το θεό’.  Υπάρχει μια πολύ σοφή συμβουλή: αν είσαι θυμωμένος και αδικημένος , μην κάνεις κάτι τώρα, άστο για αύριο. Το πιο πιθανό είναι πώς θα έχεις αλλάξει γνώμη…

  Και μην ξεχνάς πως θα βρεθείς και συ στη θέση του άλλου, -αν όχι σ’ αυτή- , τότε σίγουρα σε μια άλλη ζωή… Αυτό είναι το βαθύ νόημα των πολλών ζωών, και της μετεμψύχωσης.  Οι άντρες θα φέρονταν καλύτερα στις γυναίκες αν είχαν το φόβο πως στην επόμενη  ζωή θα γίνουν γυναίκες, το ίδιο και τα αφεντικά στους εργαζόμενους. Είναι αυτό που λέμε: οι έσχατοι έσονται πρώτοι…

•-- Αν θελήσουμε να το τραβήξουμε κι άλλο, μπορούμε να πούμε πως οι άλλοι άνθρωποι που βλέπουμε καθημερινά ,ίσως να είναι συγγενείς μας και φίλοι μας από άλλες ζωές, ή ίσως ξανα- γίνουν στο μέλλον…  Η γη έχει σήμερα 6 δισεκατομμύρια ανθρώπους, και οι πρόγονοι του καθενός, από σήμερα έως 25 αιώνες πριν, αν τους προσθέσουμε, 2+4+8+16, κλπ, είναι επίσης δισεκατομμύρια!!! Κάνε την πρόσθεση και θα το διαπιστώσεις..  Ίσως όλοι οι σημερινοί άνθρωποι της γης ήταν κάποτε συγγενείς μας…  Η  ‘προγονολατρεία’, δηλαδή η ανάμνηση και  ο σεβασμός προς  τους κοντινούς τεθνεώτες συγγενείς ,ας μετατραπεί σε αγάπη για τους συνανθρώπους.

------Αν η θεωρία της μετεμψύχωσης θεωρείται από πολλούς ως αμφίβολη , η θεωρία για τη ‘μία ζωή’ , ‘ανάσταση’ ,και τη μία ‘κρίση’ είναι εντελώς αστήρικτη, παράλογη και επικίνδυνη. Όποιος πιστεύει στ’ αλήθεια τέτοια πράγματα , είναι ή βλάκας ή… Φαρισαίος ή Μουσουλμάνος.  

   Για να αποδειχτεί το πόσο παράλογο είναι να πιστεύει κανείς σε κόλαση και παράδεισο, ας  δει πως οι μουσουλμάνοι, γι αυτό το λόγο σκοτώνουν τους ‘άπιστους’ και συγχρόνως αυτοκτονούν,  για να πάνε στον παράδεισο!!!

                                

                                            antoniosantonopouloskyparissia.blogspot.gr

Υστερόγραφα:

 1.  Για να δούμε πόσο επικίνδυνη είναι  η τυφλή πίστη, και η υπερβολική ‘αγάπη’ και προσκόλληση προς κάτι,  αρκεί να δούμε πόσο όμορφος και γαλήνιος δείχνει ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος σήμερα στη γη, ο αρχηγός του ISIS, του Ισλαμικού Κράτους. Είναι ιρακινός, 40 ετών,  επιστήμων ιερέας, ίδιος στην εμφάνιση με τους δικούς μας, και νομίζει πως έχει την ευλογία του Θεού-Αλλάχ σε αυτά που κάνει. Θέλει να πάει στον παράδεισο…  Όπως ήθελε κι  ο Μπιν Λάντεν.

 2.  Αλλά ας πούμε και ένα αληθινό περιστατικό που έγινε ‘ανέκδοτο’. Ένας καλαμπουριτζής γέροντας, ονόματι Γιωρ-Αβρόσης,  πριν μερικές δεκαετίες κορόιδευε έναν δεσπότη ύστερα από ένα κήρυγμα που έκανε. Τον ρωτά:

--Αφού είναι τόσο καλά στον άλλο κόσμο, στον παράδεισο, δέσποτά μου, τότε γιατί να μην πάμε από τώρα.?

 Ο παπάς ίσως κατάλαβε το δούλεμα, πάντως στριμώχτηκε και αλλάζοντας την κουβέντα του είπε:

--εεεε, δεν είμαστε και σίγουροι, τέκνον μου!!! 

 Με αυτή τη ρητορική ερώτηση αποκαλύφθηκε πως ούτε ο Δεσπότης δεν πίστευε.