Τι να κάνουμε, ο χρόνος είναι αδυσώπητος και καθόλου δίκαιος.! Μια κύρια συνέπεια είναι η φύρα της μνήμης και συνολικά της πνευματικής ικανότητας. Τις προάλλες λοιπόν στην εκδήλωση της Ομοσπονδίας για τους Δασικούς Χάρτες στην Αθήνα με πλησίασε ένας κύριος κι αφού φιληθήκαμε μου λέει:
- Μη μου πεις ότι δεν με γνωρίζεις;
Κι όμως δεν τον γνώρισα... Ποιον; Τον Βαγγέλη τον αγαπητό συμμαθητή μου εκείνα τα αλλοτινά χρόνια στο Γυμνάσιο στη Ζαχάρω
- Μη μου πεις ότι δεν με γνωρίζεις;
Κι όμως δεν τον γνώρισα... Ποιον; Τον Βαγγέλη τον αγαπητό συμμαθητή μου εκείνα τα αλλοτινά χρόνια στο Γυμνάσιο στη Ζαχάρω
Μαζί με τον Βαγγέλη στέλνουμε τα εγκάρδια χαιρετίσματα σε όλους τους συμμαθητές μας των αλλοτινών χρόνων αλλά και στους δικούς μας στα ξένα!!!
Επί τη ευκαιρία αντιγράφω την ωραία ιστοριούλα για τον
Βαγγέλη από μια παλιά ανάρτηση (23-3-13)
Ο Σάκης Γκότσης ο επιστάτης του Γυμνασίου, όπου για πολλά χρόνια μαζί με την κυρά Διαμάντω, μάνα του αγαπητού συμμαθητή Βαγγέλη Γιαννακόπουλου, η οποία είχε το κυλικείο, συμπορεύτηκαν πολύ αρμονικά και αγαπημένα με αρκετές γενιές μαθητών. Ειρήσθω εν παρόδω, τότε κάθε πρωί, μετά την προσευχή γινόταν με συνοδεία την τρομπέτα του Βαγγέλα η έπαρση της σημαίας με όλους τους μαθητές συντεταγμένους κατά τάξη στο προαύλιο μπροστά στην είσοδο της μεγάλης ταράτσας στην οποία υπήρχε ο ιστός της σημαίας. Θυμάμαι μια μέρα κι ενώ παιάνιζε ο Βαγγέλας, επάνω στην ταράτσα και εμείς μετά το παράγγελμα της Ευτυχίας Βουρεκά (τότε γυμνάστριας) "προσοχή", βλέπουμε να πέφτει ένα παπούτσι ακριβώς δίπλα στον γυμνασιάρχη, τον αξέχαστο Μπάρμπα Στάθη. Όπως μας είπε μετά ο Βαγγέλης, προσπάθησε να ρίξει μια κλωτσά στον μαθητή (;) που σήκωνε τη σημαία αλλά απέτυχε και το παπούτσι έγινε ... μετεωρίτης! Ο δε Μπάρμπα Στάθης, πανάγιος άνθρωπος, είπε το αμίμητο: "τι να κάνουμε, αφού του έφυγε το παπούτσι;"
{ Αντώνη έτσι δεν έγινε;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου