ΤΣΙΚΟΥΔΙΕΣ ΚΑΙ ..ΡΑΚΟΥΛΕΣ (1) ΜΕ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ [Α]

ΧΑΝΙΑ   

         Μετά από σχετικές αναβολές, τι να κάνουμε τέτοια τυχαίνουν στην ηλικία μας, την Κυριακή (24-9-17) στις 11 το πρωί βρεθήκαμε στα πεντάμορφα Χανιά. Ότι και να πεις για αυτή την πόλη με τίποτα δεν αγγίζεις καν τα κάλλη και την ομορφιά της. Η παλιά πόλη και το λιμανάκι με σήμα κατατεθέν το φάρο και το τζαμί, αποτελούν τον πολυτιμότερο λίθο του ψηφιδωτού του μεγαλείου της Κρήτης. Μέσα από τη φωτογράφιση αργοφαίνεται η μεγαλωσύνη της, σίγουρα όμως πολύ λιγότερο από την πραγματικότητα. [κλικ ΕΔΩ,ΕΔΩ]

  Τόσα χρόνια είχα μεγάλο καημό να επισκεφτώ τα Χανιά. Πριν 38 ολόκληρα χρόνια, από τον Σεπτέμβρη  του ΄78 μέχρι το καλοκαίρι του ΄79 υπηρέτησα στην αεροπορία, 115 Π.Μ. οπότε είχα πάμπολλες αναμνήσεις, τις περισσότερες θαυμάσιες και αξέχαστες. Μαζί με ένα γιατρό και έναν οδοντίατρο (2) είχαμε νοικιάσει ένα ολόκληρο τριώροφο σπίτι μέσα στην παλιά πόλη, που από τότε ήταν τουριστική, βέβαια όχι όπως τώρα που όλα τα στενά και τα σοκάκια έχουν γίνει τουριστικά μαγαζιά. Κόσμος και κοσμάκης στα δρομάκια και στο γραφικό λιμανάκι. 
       Ρε παιδί μου επήρα και λίγο θάρρος  και μεγάλωσαν οι ελπίδες μου για το μέλλον της Ελλαδίτσας μας.
   Σε ένα δρόμο δε, που άρχιζε από την πλατεία Συντριβανίου, με το όνομα Αγίων Δέκα (μάλιστα 10΄με τόνο, γιατί 10 είναι οι Άγιοι!!!) συνάντησα μετά 38 χρόνια τον  μαστρο-Μηνά, τσαγκάρη 75 ολόκληρα χρόνια. Τότε ήταν 45 και τώρα 87! Με θυμήθηκε, έτσι μου είπε, γιατί τότε είχαμε καλή γνωριμία και με κέρναγε τσικουδιά. (3)
     Ανηφορίζοντας, πηγαίνοντας προς το ΚΤΕΛ, συναντάς το πιο εμβληματικό κτίριο των Χανίων αλλά και όλης της Κρήτης, τη Δημοτική Αγορά. [περισσότερα γι αυτή  κλικ ΕΔΩ}. 

         Σε επόμενες αναρτήσεις θα παρουσιάσουμε το Ηράκλειο, τη Λυγαριά που κάναμε το μπάνιο μας, το Σγουροκεφάλι, την πολύ παλιά μονή Αγκαράθου, την νεότερη μονή Γενέσιο της Θεοτόκου, το οροπέδιο Λασιθίου και το χωριο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (El Grecο), το Φόδελε με το γραφικό μουσείο στο παλιό πέτρινο σπίτι της οικογένειας των Θεοτόκηδων.
  

(1)Το ίδιο ποτό Τσικουδιά στα Χανιά και Ρακί στο Ηράκλειο

(2) Ήταν ο Γιώργος Τσουφάκης που τώρα είναι Δ/ντής στο Νεφρολογικό τμήμα στο ¨Γεννηματά¨και ο Γιάννης                 Αποστόλου συνταξιούχος.

(3) Για τον μαστρο-Μηνά, στην Αγίων Δέκα, θα κάνω ειδική ανάρτηση μια και ήταν μία ωραία ιστορία.
* Διαβάστε και το ανεκδοτο διήγημά μου " ΜΠΟΡΔΕΛΟΤΣΑΡΚΑ ΣΤΑ ΧΑΝΙΑ 1979" κλικ ΕΔΩ και ΕΔΩ

..[ Στην κάτω δεξιά γωνία του βίντεο υπάρχουν 2 κουμπάκια, βάζοντας το κέρσορα επάνω, το ένα λέει ρυθμίσεις-ταχύτητα εμφάνισης, γλώσσα υποτίτλων κτ.λ.- το άλλο λέει υπότιτλοι (ναι ή όχι) που είναι γραμμένες οι ομιλίες και οι οποίες μπορούν να μεταφραστούν σε πάρα πολλές γλώσσες]

 [Δείτε και αυτό κλικ ΕΔΩ]

    Επειδή αρχίζουμε μια σειρά για την Κρήτη, 

δημοσιεύουμε και το παρακάτω κείμενο που

 είναι πρόλογος στο ανέκδοτο διήγημα μου

 ¨Η κουρά στο Λιμνάκαρο της Κρήτης" και

 αποτελεί έναν ύψιστο  ύμνο για την Κρήτη. 

Πραγματικά φίλοι μου αγαπητοί και ευγενικοί αναγνώστες: Η Κρήτη είναι ατόφια, πρώτη και ζηλευτή. Είναι αετός περήφανος με φτερούγες μεγάλες και όνυχες γαμψούς. Και όπως αυτός είναι βασιλιάς των απάτητων βουνών, έτσι και η λεβεντογέννα Κρήτη  είναι πρώτη αρχόντισσα όλης της Μεσογείου.

Ειλικρινά σας ομιλώ!  Και λάβετε υπόψη ότι δεν σας ομιλεί ένας Κρητίκαρος, αλλά, απλώς ένας εξ αγχιστείας φίλος της Κρήτης και αυτό τώρα τελευταία και μακρόθεν.  

Εκεί λοιπόν, γύρω στα 1980^[1] είχα μια πρώτη εικόνα, αλλά τώρα που γνώρισα –έστω και για λίγο- και την άλλη νήσο, κυρίως τα ορεινά χωριά, τι να πω και τι να ομολογήσω. Λόγια δε βρίσκω να εκφράσω το μεγαλείο της, αλλά ούτε και έχω το ανάστημα να μετρήσω την τιμή και τη δόξα της. Ένα είναι σίγουρο ότι είναι εντελώς απίθανο να αποτυπωθούν στο χαρτί και στον καμβά τα μεγαλεία της Κρήτης.

Τόσο πολλά, τόσο θεόρατα και ακατάβλητα είναι.

Απροσμέτρητα!
Αλλά και τα πρόσωπά της είναι χιλιάδες. Άλλο τα Ανώγεια κι ο Ψηλορείτης, άλλο το Λασίθι και η Δίκτη κι άλλο τα Σφακιά, ο Κίσσαμος, και η Βιάννος. Και παρά τη μακρόχρονη κατοχή (800 ολόκληρα χρόνια Ενετοί, Άραβες, Τούρκοι και Σαρακηνοί μέχρι το 1908 που ενώθηκε με την υπόλοιπη Ελλάδα.) και την κοσμοπολίτικη πλουμιστή φορεσιά της το νησί και οι κάτοικοί του ποτέ δεν απώλεσαν το δικό τους αίμα, τα κρητικά τους χρωματοσώματα όπως τη γλώσσα, τη θρησκεία, την κουλτούρα, ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Όλα αυτά συνεχίζουν εσαεί να είναι αγνά, γνήσια, λαϊκά. Απαυγάσματα αιώνων και αιώνων. Και το κυριότερο, σ΄ αυτά περιλαμβάνονται όλοι οι τομείς σε όλες τους τις εκφάνσεις. Ιδού:

§ Η διατροφή (αχ εκείνα τα σκαλτσούνα και τα πιταράκια!) Έχετε δοκιμάσει ΄΄οφτο αρνί΄΄ και κατσίκι σιγοψημένο με σκέτο αγνό παρθένο λάδι- ΄΄Από την Έμπαρο κρασί και από τη Βιάννο λάδι κι από το Μυλοπόταμο ένα σακί καρύδια¨.

§ Το πιοτό (να πιείτε ρακί με ντάκο και μυζήθρα πάνω στα ριζά του Ψηλορείτη και να κάνετε παραδίπλα τον Άγιο Υάκινθο να κρυφογελά κάτω από το μουστάκι του αφουγκραζόμενος πότε το Ξυλούρη, πότε τα βελάσματα των προβάτων και πότε το Λουδοβίκο).

§ Η μουσική και χορός (‘’Άχι το κακορίζικο, κι όντε θ΄ ακούσω λύρα, αλλού πετώ τη ρόκα μου κι αλλού την παρασύρα’’ Σούστα, Πεντοζάλη, Ξενομπασάρης Λύρα, Λαούτι, Ψαραντώνης, Καπεράκης, Μεταξάκης).

§ Η Πολιτική (Ο Εθνάρχης Βενζέλος).

§ Η Λογοτεχνία, τα γράμματα και οι τέχνες (Κορνάρος, Καζαντζάκης, Ελ Γκρέκο).

Αυτοί και άλλοι τόσοι αμέτρητοι – μεγαθήρια πραγματικά - από τα ομηρικά χρόνια, έχουν συγγράψει, έχουν ζωγραφίσει, έχουν χιλιοτραγουδήσει την Κρήτη. Ακόμη και τα έπη του Διγενή και του Ερωροτόκριτου και οι πίνακες του Ελ Γκρέκο δεν φθάνουν. Ίσως οι  ίδιες οι λαϊκές μαντινάδες(δίστιχα δεκαπεντασύλλαβα με αρτιότητα και ομοιοκαταληξία) πάνω στις λάμες των μαυρομάνικων κρητικών   μαχαιριών^[2] να αγγίζουν την υψηλότητά της!!!

Αλλά και τούτοι οι στοίχοι του Καζαντζάκη δεν την εκτοξεύουν στα όρια του μύθου και του θρύλου;

‘’ όλη ΄ναι θάλασσα αργαλειός κι η Κρήτη κάθεται κι υφαίνει…

[1] Εκεί γύρω υπηρέτησα στην 115 Π.Μ. στα Χανιά

[2] Να επισκεφθείτε το περίφημο Μαχαιροποιείο των αδελφών Αποστολάκη στο Ηράκλειο.