ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ ΜΟΥ ΓΛΥΚΙΆ ΜΟΥ ΦΤΩΧΟΜΆΝΑ (2) Τα ... ωραία μου όταν πρωτοπήγα ως φοιτητής.

      Πριν δυο χρόνια, ακριβώς στην ανάρτηση της  19ης  Ιουλίου του 2015 με τον ίδιο τίτλο "Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα..."κλικ ΕΔΩ"  τόνιζα εν είδη προαγγελίας ότι επειδή οι πρώτες μέρες που πρωτοπήγα στη Σαλόνικα, ένα μοναχικό και άβγαλτο ξεπεταρούδι για την εγγραφή μου στη περιβόητη Κτηνιατρική είναι χαραγμένες βαθιά στην ψυχή και στο μυαλό μου, σίγουρα θα αποτελέσουν ειδικές αναρτήσεις. Μάλιστα είχα αναφέρει ότι η συγκεκριμένη εξιστόρηση θα συμπεριλαμβανόταν σε ένα μελλοντικό βιβλίο μου από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος του φίλου από το στρατό Γιάννη Φαλδαμή. Εν τω μεταξύ μας πλάκωσε η πανούκλα (μνημόνια και σία) οπότε αυτά τουλάχιστον τα περί έκδοσης έμειναν όνειρα απατηλά. 

       Νάμαστε όμως εντός και επί τα αυτά.

   Ήταν Σεπτέμβρης του 1971 και μαζεύαμε ντομάτες κάτω στον Άκωβο, όπου από τον παππού τον Πετσόγιαννη (Θεός συγχωρέστον, έτσι δε λένε;) που περνούσε από τη δημοσιά μας ανήγγειλε τα μαντάτα ότι πέρασα στην Κτηνιατρική Θεσσαλονίκης.  Έτσι λοιπόν οι γονείς μου με δυο μεγάλες βαλίτσες (δυο μπατανίες, μερικά καρύδια και λίγα ρουχαλάκια)  με ξαπόστειλαν στη μακρινή  Θεσσαλονίκη που τότε φάνταζε στο μυαλό των ΄συγχωριανών και περισσότερο στο δικό μου ότι ήταν στο βόρειο πόλο. Ήταν γνωστή από μερικές αφηγήσεις διαφόρων  πατριωτών που είχαν επιστρέψει από το στρατό, οπότε καταλαβαίνετε τις διαστάσεις της φανταστικής και αλλοπρόσαλλης εικόνας.

ΚΤΗΝΙΑΤΡΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

    Οπότε εγώ, ξανατονίζω ένα μικρό κουτάβι και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, με το βραδινό τραίνο των 11,15 μ.μ έφυγα από το χωριό για την Αθήνα και από εκεί το άλλο πρωί κατά τις επτά πήρα το άλλο τραίνο για τη Θεσσαλονίκη.Μιλάμε για ταξείδι τεράστιο.. Να μη σας τα πολυλογώ εκεί φθάσαμε το απόγευμα και από το σταθμό πήρα ένα ταξί και έδωσα στον οδηγό μια διεύθυνση του ξάδελφου Ζώη Ζια, που  ήταν από τον Αλιά και σπούδαζε εκεί. Όμως η διεύθυνση ήταν αμφίσημη καθότι υπήρχαν δύο οδοί΄με το ίδιο όνομα, μια σκέτη Φιλίππου  και μια Παλιά Φιλίππου. Εκεί λοιπόν που με πήγε ο ταξιτζής δεν υπήρχε το ζητούμενο νούμερο οπότε ξαφνικά έμεινα στην κυριολεξία επί ξύλου κρεμάμενος. Πολλάκις τώρα  αναλογίζομαι εκείνα τα χρόνια και έτσι ασυναίσθητα διαγράφεται στο πρόσωπό μου ένα γλυκύτατο χαμόγελο με ένα βλέμμα προσηλωμένο στο αχανές που δεν είναι άλλο από το γλυκό παρελθόν των μακρινών αναμνήσεων.
   Τέλος πάντων το περιστατικό της πρώτης μου μετάβασης στη Θεσσαλονίκη έχει γίνει  -ας πούμε - ένα πολυθρύλητο σπαρταριστό ανέκδοτο μέσα από αφηγήσεις διαφόρων φίλων και βεβαίως με τις φυσιολογικές σχετικές ..παραλλαγές και σάλτσες. Πώς λέει ο λαός "η κλωστή έγινε τριχιά"
    Μεθαύριο λοιπόν θα φιλοξενήσουμε τον αγαπητό φίλο παιδιόθεν μια και είμαστε και συγχωριανοί, Θανάση Παπαθεοδώρου να μας αφηγείται το περιστατικό με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Συνάμα ο Θανάσης θα μας αναφέρει  και άλλα δυο περιστατικά που έχουν να κάνουν με τα ..ποδοσφαιρικά δρώμενα εκείνης της εποχής, της πάλαι πότε θρυλικής ομάδας του "Α.Ο ΝΕΔΑΣ". .
   Έτσι είναι, περασμένα μεγαλεία ........