Εκείνη την αποφράδα ημέρα πήγαινα στην τρίτη Γυμνασίου, 14άρων ετών παλικαράκι. Δεν θυμάμαι αν είχα βγάλει τις πρώτες τρίχες στον ...μύστακα κι αν είχα αρχίσει το...μηχανάκι. Εντάξει δεν είμαι και στα χρόνια της Ακρόπολης αλλά από τότε έχει περάσει μισός αιώνας σύν 1. Πάντως ήμουνα Καπράκι προς οχεία! Ότι θυμάμαι λοιπόν και ότι κατεβάσει. .
Δεν ξέρω τι να πω, από εκείνα τα χρόνια τα μικρά μου, έτσι τα λένε, στο μυαλό μου έρχονται πάρα πολλά, λεπτομέρειες μικρές, για τα πρόσφατα όμως υπάρχει ...αρκετό κενό, περισσότερο στα ονόματα και στα πρόσωπα. Παρηγοριέμαι από τα λόγια φίλων, πώς συμβαίνουν τα ίδια...
Ήταν εποχή της τριανδρίας των "γερόντων' Μπάρμπα Στάθη, Μπάρμπα Κώστα και Μπάρμπα Θανάση, με τα αξέχαστες καπελαδούρες τους (κλικ ΕΔΩ) όπως έτσι τους αποκαλούσαμε, με αρκετό σεβασμό.
Από το χωριό τότε πηγαίναμε στο Γυμνάσιο Ζαχάρως πολλά παιδιά με το πρωινό Κτελ, που περνούσε από το χωριό στις 6.30 μόλις που χάραζε η μέρα. Μέχρι τις 8.15 που χτυπούσε το κουδούνι ο Σάκης Γκότσης χαζολογάγαμε εδώ και εκεί. Τον χειμώνα αρκετοί πήγαιναν και αμπάγκιαζαν σαν τα πουλιά στον φούρνο του Βολτέα Το ωραίο ήταν στις Εθνικές γιορτές που μας μάζευαν μετά τις 9, οπότε είχαμε μπροστά μας κοντά τις δυο ώρες. Θυμάμαι σε μια 25η Μαρτίου παίζαμε διπλό στο γήπεδο του Γυμνασίου, Γιαννιτσοχώρι-Σαμικό, μια και εκείνη την ώρα περίπου έφθαναν και οι μαθητές του Σαμικού. Το αξέχαστο ήταν το άλλο. Παίζαμε με ένα μικρό μπαλάκι,πιο μισό από ένα πορτοκάλι και επειδή φορούσαμε τα καλά μας, που λέει ο λόγος, ότι είχε ο καθένας, τα κάναμε μαύρα χάλια. Τα δε βερνικομένα κακήν κακώς παπουτσάκια μας δεν βλέπονταν..
Δεν ξέρω τι να πω, από εκείνα τα χρόνια τα μικρά μου, έτσι τα λένε, στο μυαλό μου έρχονται πάρα πολλά, λεπτομέρειες μικρές, για τα πρόσφατα όμως υπάρχει ...αρκετό κενό, περισσότερο στα ονόματα και στα πρόσωπα. Παρηγοριέμαι από τα λόγια φίλων, πώς συμβαίνουν τα ίδια...
Ήταν εποχή της τριανδρίας των "γερόντων' Μπάρμπα Στάθη, Μπάρμπα Κώστα και Μπάρμπα Θανάση, με τα αξέχαστες καπελαδούρες τους (κλικ ΕΔΩ) όπως έτσι τους αποκαλούσαμε, με αρκετό σεβασμό.
Από το χωριό τότε πηγαίναμε στο Γυμνάσιο Ζαχάρως πολλά παιδιά με το πρωινό Κτελ, που περνούσε από το χωριό στις 6.30 μόλις που χάραζε η μέρα. Μέχρι τις 8.15 που χτυπούσε το κουδούνι ο Σάκης Γκότσης χαζολογάγαμε εδώ και εκεί. Τον χειμώνα αρκετοί πήγαιναν και αμπάγκιαζαν σαν τα πουλιά στον φούρνο του Βολτέα Το ωραίο ήταν στις Εθνικές γιορτές που μας μάζευαν μετά τις 9, οπότε είχαμε μπροστά μας κοντά τις δυο ώρες. Θυμάμαι σε μια 25η Μαρτίου παίζαμε διπλό στο γήπεδο του Γυμνασίου, Γιαννιτσοχώρι-Σαμικό, μια και εκείνη την ώρα περίπου έφθαναν και οι μαθητές του Σαμικού. Το αξέχαστο ήταν το άλλο. Παίζαμε με ένα μικρό μπαλάκι,πιο μισό από ένα πορτοκάλι και επειδή φορούσαμε τα καλά μας, που λέει ο λόγος, ότι είχε ο καθένας, τα κάναμε μαύρα χάλια. Τα δε βερνικομένα κακήν κακώς παπουτσάκια μας δεν βλέπονταν..
Ας έρθουμε όμως σε εκείνη την αποφράδα ημέρα. Ντράγκα ντρούγκα λοιπόν το κουδούνι ο Σάκης και όλοι οι μαθητές και μαθήτριες στη γραμμή, Αντώνη έτσι δεν λέγαμε; Στην ατμόσφαιρα κάτι αιωρούνταν. Εμείς οι μαθητές πλήρη άγνοια, όμως μια βουβαμάρα και μια αμηχανία είχε απλωθεί σε όλους τους καθηγητές. Αφού κάναμε την προσευχή αρχίζει να παίζει την κορνέτα ο Βαγγέλης από πάνω την ταράτσα που δίπλα ήταν ένας πελώριος φοίνικας. Ήταν η στιγμή της έπαρσης της σημαίας. Όλοι κλαρίνο-προσοχή και ψέλναμε τον Εθνικό ύμνο.Αμέσως μετά βγαίνει μπροστά ο Γυμνασιάρχης, Ο μπάρμα Στάθης πρέπει να ήταν και λέει με σπαστή φωνή δυο λόγια κοφτά: "Σήμερα κηρύχθηκε Επανάστασις, όλοι να πάτε στα σπίτια γρήγορα". Εμείς βέβαια δεν είχαμε μυρουδιά από τέτοια πράγματα και η χαρά μας που δεν κάναμε μάθημα ήταν εμφανέστατη. Λεωφορείο όμως για το χωριό είχε το μεσημέρι οπότε όλοι οι μαθητές από τα πέρα χωριά , Γιαννιτσοχώρι και Νιοχώρι πήγαμε στο σταθμό για το οτομοτρίς στις 12. Οι Κακοβατίτες είχαν φύγει με τα πόδια.
Εκεί λοιπόν στο σταθμό όλα τα αγόρια μαζευόμαστε και αποφασίζουμε να πάμε για μπάλα στο Νιοχώρι. Κοντά στη θάλασσα υπήρχε ένα πλάτωμα, γήπεδο το έλεγαν, βάλαμε δυο καλάμια για τέρμα, μια μπάλα με σαμπρέλα με μπαλώματα γύρω-γύρω και είμαστε έτοιμοι να αρχίσει το ματς, βουρ Γιαννιτσοχώρι-Νιοχώρι.
Εκεί που είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε, πιάνει μια σιγανή βροχή που δεν κράτησε πολύ αλλά το "γήπεδο" στη μέση, στη σέντρα που ήταν γούβα γέμισε νερό. Εμείς όμως δεν χάνουμε το κουράγιο μας και όλοι με τις χούφτες γεμίζουμε τη γούβα με άμμο και όλα μια χαρά. Και εκεί που αρχίζουμε να παίζουμε αρχίζει πάλι να βρέχει. Πιάνουμε τα πεύκα και λέγαμε τι διάτανο θα σταματήσει, δεν είναι χειμώνας. Σε λίγο σταμάτησε και εμείς πάλι με τις χούφτες ρίχνουμε άμμο όπου κράταγε νερό. Δεν προλάβαμε να αρχίσουμε και έπιασε μια μπόρα που γίναμε όλοι λούτσα, παπάκι. Πάει και η μπάλα ....
Πώς φθάσαμε στο χωριό και από που πήγαμε δεν θυμάμαι τίποτα.
Έτσι όμως μου έχει μείνει στη μνήμη η 21 Απριλίου 1967 που μαύρισε τους Μάηδες για
εφτά ολόκληρα χρόνια.
Εκεί λοιπόν στο σταθμό όλα τα αγόρια μαζευόμαστε και αποφασίζουμε να πάμε για μπάλα στο Νιοχώρι. Κοντά στη θάλασσα υπήρχε ένα πλάτωμα, γήπεδο το έλεγαν, βάλαμε δυο καλάμια για τέρμα, μια μπάλα με σαμπρέλα με μπαλώματα γύρω-γύρω και είμαστε έτοιμοι να αρχίσει το ματς, βουρ Γιαννιτσοχώρι-Νιοχώρι.
Εκεί που είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε, πιάνει μια σιγανή βροχή που δεν κράτησε πολύ αλλά το "γήπεδο" στη μέση, στη σέντρα που ήταν γούβα γέμισε νερό. Εμείς όμως δεν χάνουμε το κουράγιο μας και όλοι με τις χούφτες γεμίζουμε τη γούβα με άμμο και όλα μια χαρά. Και εκεί που αρχίζουμε να παίζουμε αρχίζει πάλι να βρέχει. Πιάνουμε τα πεύκα και λέγαμε τι διάτανο θα σταματήσει, δεν είναι χειμώνας. Σε λίγο σταμάτησε και εμείς πάλι με τις χούφτες ρίχνουμε άμμο όπου κράταγε νερό. Δεν προλάβαμε να αρχίσουμε και έπιασε μια μπόρα που γίναμε όλοι λούτσα, παπάκι. Πάει και η μπάλα ....
Πώς φθάσαμε στο χωριό και από που πήγαμε δεν θυμάμαι τίποτα.
Έτσι όμως μου έχει μείνει στη μνήμη η 21 Απριλίου 1967 που μαύρισε τους Μάηδες για
εφτά ολόκληρα χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου