Πέρασε καιρός από τις προηγούμενες αναρτήσεις για τους γραφικούς τύπους παλιόφιλους της Ζαχάρως [Κλικ ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ] όπου στην τελευταία υπενθυμίζαμε στο υστερόγραφο ότι μας απομένουν τα δυο σπουδαιότερα Συμπόσια, ένα για τους θρυλικούς Καπαίους και ένα για τον Βασίλη Μπούρη. Με τη σειρά και η κυρά.....Και να λοιπόν που ερχόμαστε στους αξέχαστους Καπαίους.
Οι Καπαίοι ήταν μια οικογένεια ξακουστή και όχι παινεμένη, που κατά κάποιο τρόπο "διάνθισαν" τη Ζαχάρω πάνω από μισό αιώνα. Ποιος Ζαχαραίος, μικρός ή μεγάλος δεν γνώριζε αλλά και δεν "διασκέδασε" με τους Καπαίους, την Τασιά, τον Περικλή , τον Γιώρη, τον Κώστα και την Πελαγιά εκείνη την αλλοτινή εποχή; Υπήρξε και ο Σταύρος αλλά αυτός ξέκοψε από νωρίς για άλλα λιμάνια.
Οι Καπαίοι ήταν μια οικογένεια ξακουστή και όχι παινεμένη, που κατά κάποιο τρόπο "διάνθισαν" τη Ζαχάρω πάνω από μισό αιώνα. Ποιος Ζαχαραίος, μικρός ή μεγάλος δεν γνώριζε αλλά και δεν "διασκέδασε" με τους Καπαίους, την Τασιά, τον Περικλή , τον Γιώρη, τον Κώστα και την Πελαγιά εκείνη την αλλοτινή εποχή; Υπήρξε και ο Σταύρος αλλά αυτός ξέκοψε από νωρίς για άλλα λιμάνια.
Η αναφορά μέσα από τις περιγραφές του Χρήστου Μπηλιώνη και του Σάκη Γκότση προκαλεί αισθήματα συμπάθειας, θλίψης και λύπης μεν αλλά και σκιρτήματα ψυχής δε για αυτή την φανερή αδικία, την καταφρόνηση από θεούς και ανθρώπους... Θεία αμέλεια και προσθέστε ότι θέλετε. Πραγματικά ακόμη και άθεος να είσαι με βαθύ αναστεναγμό ανακράζεις: γιατί Θεέ μου.
Ας είναι, καλύτερα να ακούσουμε τις περιγραφές για αυτούς τους ταπεινούς και καταφρονεμένους:
Αξιοσημείωτο είναι το σημείο όπου ο Σάκης αναφέρει ότι αιτία της τρισάθλιας κατάστασης όλων των Καππαίων πρέπει να ήταν η φοβερή Σπειροχαίτη(Σύφιλη), τότε που δεν υπήρχε καμία θεραπεία.
Για τους .....απαιτητικούς φίλους παραθέτω και το σχετικό ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, που αυτοκτόνησε λόγω σύφιλης.
"Ωχρά Σπειροχαίτη"
Δικά μου οι στίχοι απ' το αίμα μου παιδιά
μιλούνε μα τα λόγια σαν κομμάτια
τα δίνω απ' την ίδια μου την καρδιά
σαν δάκρυα τους τα δίνω απ' τα μάτια
μιλούνε μα τα λόγια σαν κομμάτια
τα δίνω απ' την ίδια μου την καρδιά
σαν δάκρυα τους τα δίνω απ' τα μάτια
Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό
αφού τη ζωή ανιστορίζω τόσο
ήλιο και μέρα κι ήλιο τους φορώ
ζώνη να τα 'χουν όταν θα νυχτώσω
Πηγαίνουν με χαμόγελο πικρό
αφού τη ζωή ανιστορίζω τόσο
ήλιο και μέρα κι ήλιο τους φορώ
ζώνη να τα 'χουν όταν θα νυχτώσω
Και ρεύουνε και λιώνουν και ποτέ
δεν παύουνε σιγά σιγά να κλαίνε
αλλού κοιτώντας διάβαινε θνητέ
λήθη το πλοίο σου φέρε μου να πλένε
Σωτήρης Σωτηρόπουλος Αγαπητέ φιλε Θοδωρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκουσα με προσοχη και περίσκεψη τη συνομιλια με τους συντοπίτες σου για τους "ταπεινούς και καταφρονεμένους", οπως λες Ζαχαραιους....
Σε συγχαιρω για τον τροπο της αφήγησης-περιγραφής που αποπνέει σεβασμό και πατριωτικη αγαπη γιαυτη την κατηγορια των συνΑνθρωπων μας που συνηθως γινονται περιγελως απο τους ....έξυπνους του χωριου.
Νομιζω οτι αυτα αξιζουν πολυ περισσπτερο απο τις συνετευξεις με τους θλιβερούς Πανταζοάθλιους της συγχρονης Ζαχαρως...
Και παλι δέξου τα δικα μου συγχαρητηρια για τις ευαισθησίες σου, καθοσον κι εγω παρομοίως πράττω για τους δικούς μου καταφρονεμένους (βλεπε τιτλο του "Τελαλη της Διβρης-Γιαννης Τσετσελης").....