Συνήθως για τις αλλοτινές εποχές αναφερόμαστε για διάφορους
λόγους κυρίως συναισθηματικούς με καλά λόγια. Λέμε το παλιό καλό καιρό και ας ήταν
μαύρα κι άραχνα και είχαν το μαύρο τους το χάλι. Πάντα βεβαίως όλα είναι σχετικά και ανάλογα.
Όμως όλα ήσαν ανθρώπινα και απλά, ακόμη δεν είχαν έρθει τα μέσα αλλοτρίωσης και αποξένωσης όπως η τηλεόραση. Έτσι ειδικά στις μικρές κοινωνίες διάφορα πρόσωπα αποτέλεσαν τους σηματοδότες και τους χρωστήρες λόγω της χαρακτηριστικής μορφής του επαγγέλματος ή της απασχόλησης αλλά περισσότερο της λόγω της στάσης και της συμπεριφοράς τους. Πρόσωπα που η παρουσία τους ήταν ή έγινε αισθητή με αποτέλεσμα πολλές πτυχές και περιστατικά της ζωής τους να εμπλουτίζουν μεταγενέστερες περιγραφές και διηγήσεις που αγγίζουν τις συχνότητες της ιστορίας και με το χρόνο συγχέονται στα όρια του θρύλου, του μύθου με την πραγματικότητα.
Συνήθως αυτά τα άτομα ήσαν τύποι ιδιόρρυθμοι, απροσάρμοστοι και γραφικοί. Αλλά πάντοτε ευαίσθητοι, καλοσυνάτοι και ευπροσήγοροι. Άλλοι ήσαν παράξενοι, λοξοί και παράδοξοι κατά την κοινή άποψη και ομολογία, ασύμφωνοι με τη λογική και ασύμβατοι με την επικρατούσα τάξη και ηθική και εντελώς αντισυστηματικοί.
Εξαιτίας της διαφορετικότητας η ανελέητη κοινωνία τους στιγμάτισε άλλους ως ψυχοπαθείς, άλλους ως ονειροπαρμένους ή αλαφροΐσκιωτους με απώτερη κατάληξη πολλάκις τον εξοβελισμό και την περιθωριοποίηση, αφού προηγήθηκαν ο χλευασμός και η διαπόμπευση. Για να επιζήσουν άλλοι από αυτούς συνήθως λόγω κάποιας σωματικής ή πνευματικής αναπηρίας αναγκάζονταν σε επαιτεία κι άλλοι έκαναν κάποια βοηθητική δουλειά ή δουλειά του ποδαριού όπως νερουλάδες, μικροπωλητές, λούστροι, χαμάληδες και πολλά άλλα τέτοια.
Όμως όλα ήσαν ανθρώπινα και απλά, ακόμη δεν είχαν έρθει τα μέσα αλλοτρίωσης και αποξένωσης όπως η τηλεόραση. Έτσι ειδικά στις μικρές κοινωνίες διάφορα πρόσωπα αποτέλεσαν τους σηματοδότες και τους χρωστήρες λόγω της χαρακτηριστικής μορφής του επαγγέλματος ή της απασχόλησης αλλά περισσότερο της λόγω της στάσης και της συμπεριφοράς τους. Πρόσωπα που η παρουσία τους ήταν ή έγινε αισθητή με αποτέλεσμα πολλές πτυχές και περιστατικά της ζωής τους να εμπλουτίζουν μεταγενέστερες περιγραφές και διηγήσεις που αγγίζουν τις συχνότητες της ιστορίας και με το χρόνο συγχέονται στα όρια του θρύλου, του μύθου με την πραγματικότητα.
Συνήθως αυτά τα άτομα ήσαν τύποι ιδιόρρυθμοι, απροσάρμοστοι και γραφικοί. Αλλά πάντοτε ευαίσθητοι, καλοσυνάτοι και ευπροσήγοροι. Άλλοι ήσαν παράξενοι, λοξοί και παράδοξοι κατά την κοινή άποψη και ομολογία, ασύμφωνοι με τη λογική και ασύμβατοι με την επικρατούσα τάξη και ηθική και εντελώς αντισυστηματικοί.
Εξαιτίας της διαφορετικότητας η ανελέητη κοινωνία τους στιγμάτισε άλλους ως ψυχοπαθείς, άλλους ως ονειροπαρμένους ή αλαφροΐσκιωτους με απώτερη κατάληξη πολλάκις τον εξοβελισμό και την περιθωριοποίηση, αφού προηγήθηκαν ο χλευασμός και η διαπόμπευση. Για να επιζήσουν άλλοι από αυτούς συνήθως λόγω κάποιας σωματικής ή πνευματικής αναπηρίας αναγκάζονταν σε επαιτεία κι άλλοι έκαναν κάποια βοηθητική δουλειά ή δουλειά του ποδαριού όπως νερουλάδες, μικροπωλητές, λούστροι, χαμάληδες και πολλά άλλα τέτοια.
Ένα σχετικό παράδειγμα με όλη την τραγικότητά
του ήταν ο μέγιστος Θεόφιλος. Εξεδιώχθη από το χωριό του επειδή, κουζουλός που ήταν,
ντρόπιαζε τους συγγενείς του. Να ήξεραν οι άμοιροι τι αριστουργήματα θα έφτιανε;
Στη Ζαχάρω που θα επιδιώξουμε να φέρουμε στο φως τέτοιους "γραφικούς" τύπους από τα πρώτα χρόνια της μικρής σχετικά ιστορίας της, η μικρή κοινωνία δεν τους εξοβέλισε αλλά τους αποδέχθηκε ως δικά της τέκνα και τους περιέβαλε με κατανόηση και αρκετή συμπάθεια, μπορούμε να υποστηρίξουμε. Κυρίως όλοι τους αναφέρονται με παρωνύμια (παρατσούκλια) και έρχονται στην επιφάνεια της μνήμης των νεοτέρων (1) με μπόλικη γλυκύτητα και σεβασμό. Καθένας τους μια εποχή, μια ιστορία.
Τέτοιοι τύποι ήσαν αρκετοί όπως:
- Βασίλης Μπούρης
- Γιώργος Στειλιάρας
- Αντώνης και Νιόνιος Σιγαλός
- Νικολάκης Τζιτζίκας
- Nικολός Μπαρέλας
- Γεραμούτσος
- Κουτάκιας
- Γιώρης Μπέσικος
- οι θρυλικοί Καπαίοι Τασία (μάνα) Γιώρης, Περικλής, Κώστας και Πελαγιά.
Φυσικά και υπάρχουν τέτοιοι γραφικοί λεβέντες και στα γύρωθεν χωριά, όπως στην Καλίδονα, ο μέγας Κουμάκιας, μη βιάζεστε θα έρθει και η σειρά τους.
Και στα τωρινά χρόνια ανθούν πολλές πορτοκαλέες, στο μικρό παλίμψηστο ψηφιδωτό της μικρής μας πόλης αλλά συγκριτικά με λιγότερες "φουντοσιές" από τις τότε. Σίγουρα κάποιος άλλος, κάποτε θα καταγράψει και για αυτούς "ύμνους", τραγούδια και παρατράγουδα.
Τέλος όπως γίνεται κατανοητό αδιαφορούμε για τα άλλα πρόσωπα που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη επειδή έπαιξαν κάποιο σημαντικό ρόλο, θετικό ή αρνητικό λόγω οικονομικής ισχύος και εξουσίας πάσης φύσεως. Αυτοί έχουν φροντίσει για την υστεροφημία τους οπότε τα ονόματά τους φαντάζουν με την ανάλογη επίχριση επιβλητικότητας σε μαρμάρινες πλάκες ή πλακίδια αναλόγως της αγαθοεργίας τους στην εκκλησία ή αλλού.
(1) Η παράθεση όλων αυτών των "μαρτύρων" βασίσθηκε κυρίως στην περιγραφή του Χρήστου Μπηλιώνη στον οποίο οφείλουμε πολλά ευχαριστήρια.
(2) Βεβαίως υπήρξε και ο Γέρο Δήμος Ζήρος, ο τυφλός που έζησε 90 χρόνια αλλά καθόλου δεν συμπεριλαμβάνεται στην κατηγορία των προηγουμένων "ηρώων". Αν και θεότυφλος υπήρξε νερουλάς με το γαϊδουράκι του και είχε κάθε στιγμή άριστη και ζηλευτή επίγνωση του χώρου. Αξίζει και με το παραπάνω μια σχετική ανάρτησή.
Παρακαλούμε τους καλούς μας φίλους και φυσικά και τις φίλες να μας ενημερώσουν για όποιο άλλο πρόσωπο ή στοιχείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου