ΑΛΛΟΤΙΝΕΣ ΕΠΟΧΕΣ:ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΡΟΠΟΤΖΙΔΙΚΟ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

       Το μαγαζί του πατέρα μου, το Κολλιέϊκο,  περιέκλειε ολόκληρη την ιστορία του χωριού, μια και είχαν την ίδια ηλικία πάνω - κάτω και για 70  χρόνια αποτέλεσε το κέντρο του. Πρωτάνοιξε γύρω στο ΄35 από  τον Θοδωράκη τον Κόλλια, παππού και συνονόματο με την αφεντιά μου εκ πατρός ημών και υιού του.Ο παππούς λοιπόν ήταν πολύ γόνιμος αλλά πολύ άτυχος. 

Ο παππούς ο Θοδωράκης

     Ας ευχηθούμε ότι δεν θα του μοιάσουμε ως προς το δεύτερο, ΄όπως δεν του μοιάσαμε και ως προς το πρώτο μια και μεις δεν απλώσαμε το γενεαλογικό δένδρο τόσο πολύ, όπως αυτός που άφησε δυο κορίτσια και έξι αγόρια (1)

          Τα προπολεμικά χρόνια και μέχρι το ΄58 που κτίσθηκε το μεγάλο πέτρινο σπίτι, το μαγαζί ήταν στο ισόγειο του διπλανού, πριν αυτό κατεδαφιστεί λόγω σεισμού. Αυτό το σπίτι στη μνήμη μου φαντάζει σαν μικρό παλατάκι. Ήταν ένα σπίτι μπαλκονάτο με πολλά ανοίγματα και πολυεπίπεδο πάτωμα. Από το ΄58 περίπου μέχρι τα πρώτα χρόνια της χούντας το μαγαζί στεγάσθηκε δίπλα στο ισόγειο του μεγάλου πέτρινου σπιτιού. Τότε όλο το ισόγειο το κάλυπτε το μαγαζί. Ήταν παντοπωλείο και καφενείο μαζί. Και τι δεν είχε αυτό το μαγαζί. Ακόμη και πετρέλαιο είχε, φωτιστικό, καθαρό το έλεγαν, αλλά και ακάθαρτο για τις ποτιστικές μηχανές. Η εξαγωγή από το βαρέλι και το γέμισμα του μπουκαλιού γινόταν με αναρρόφηση από το στόμα με ένα λάστιχο. Πόσες και πόσες φορές, συνήθως όταν το βαρέλι είχε λίγο πετρέλαιο, δεν είχα καταπιεί από δαύτο. Υγεία μου έλεγαν οι μεγάλοι, σου καθαρίζει τα έντερα, τέλος πάντων. Από τότε πάντως έχω να δω τέτοια βαρέλια.  Ένα διάστημα μάλιστα το μαγαζί είχε ακόμη και παντόφλες, εσώρουχα και είδη σιδηρουργείου. Super market (2) με τα όλα του. Επιβεβαίωση είναι η ταμπέλα που κρέμεται ακόμη στην είσοδο και που ξεπέρασε το μισό αιώνα.

         Το απίθανο και καταπληκτικό ήταν που για ένα μεγάλο διάστημα, περίπου τη δεκαετία ΄60 - ΄70, αυτό το θρυλικό μαγαζί ήταν πρακτορείο Τύπου και Περιοδικών κι ακόμα προποτζίδικο. Δυστυχώς αυτό ήταν το πρώτο και μοναδικό σε όλη την ιστορία του χωριού. Εκείνη τη δεκαετία πρέπει να ήταν, στα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια, γιατί θυμάμαι όταν ερχόταν οι εφημερίδες (3)  άρπαζα υπό μάλης τα περιοδικά και έτρεχα επάνω στο σπίτι και τα διάβαζα μονορούφι. Δεν άφηνα κανένα περιοδικό αδιάβαστο, σε όλα τα φωτορομάντζα (εικονογραφημένα σίριαλ) ήμουν τακτικότατος αναγνώστης μανιώδης.  

   Λοιπόν πολλές ωραίες ιστορίες από εκείνα τα χρόνια θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση και νοσταλγία. Μία από τις πιο χαριτωμένες έχει να κάνει με το ΠΡΟΠΟ, που μην ξεχνάτε τότε έκανε τα πρώτα του βήματα. 

        Απογιοματάκι της Τρίτης ήταν γιατί διάβαζα τη φρέσκια ΟΜΑΔΑ για τον Δομάζο, το Σιδέρη, τον Μποτίνο και τους άλλους τότε ημίθεους , όταν ήρθε σιμά πάνω από τον πάγκο ένας λεβεντάκος, ο Κώστας Θ. Παπακυριακόπουλος, ο κοσμοαγάπητος Κάκαρης ή Τίτας και μου λέει: 

- Ρε μάτι (4) θέλω να παίξω προπό, τσέρεις εσύ;

- Ναι πάρε ένα δελτίο, συμπλήρωσέ το  και δώστο μου .

-Το έχω έτοιμο νάτο...

Και πράγματι βγάζει από την τσέπη του το δελτίο και μου το δίνει...

Τι να δω, το είχε γράψει μεν με ένα επισταμένο τρόπο αλλά εντελώς άσχετο,πρωτοποριακό, αντί  1Χ2 έγραφε το σκορ για κάθε ζευγάρι των ομάδων:

     Παναθηναϊκός -       Εθνικός             3- 1 

          ΑΕΚ          -  Απόλλων Αθηνών    2-0  

         ΠΑΟΚ        -         Άρης                1-1 

και έτσι  με αυτόν τον τρόπο είχε συμπληρώσει όλες τις στήλες.

- Μάτι όχι έτσι και του εξήγησα τον τρόπο με το 1 Χ 2 και τι μου λέει

- Τι λες  ρε μάτι έτσι είναι πολύ εύκολο, θα το πιάσω σίγουρα..

Και έτσι που λέτε για τον επόμενο μήνα ο καλός φιλαράκος μου ο Κώστας ήταν ο τακτικότερος παίχτης. Δεν ξέρω ίσως ακόμη να το κυνηγάει, ξέρω όμως ότι ο Κώστας πρόκοψε και μακροημερεύει και χωρίς να πιάσει δεκατριάρι, καθότι είναι πρώτος νοικοκύρης και δουλευταράς! 

 (1) Νίκο, Θανάση, Σπύρο, Γιάννη, Κώστα, Σοφία, Λουκία και Τρύφωνα.Βέβαια οι πέντε πρώτοι μας έχουν χαιρετήσει για τα θυμαράκια. Άλλη φορά θα γράψουμε για τον πνιγμό του παπού στη Νέδα το ΄44 και συνέχεια τον πνιγμό του Θείου μου Κώστα στη Θάλασσα με όλα τα σχετικά. Αλλά και την ιστορία του μαγαζιού, που για μια δεκαετία αποτέλεσε και το κέντρο εμπορίου (ντομάτες, φασόλια κτλ.) κάτω από τον πελώριο ευκάλυπτο μπροστά από την είσοδο.

(2) Επιβεβαίωση είναι η ξεθωριασμένη ταμπέλα που κρέμεται ακόμη πάνω στον τοίχο που ξεπέρασε τα 70 χρόνια και βαδίζει τον αιώνα.

(3) Οι εφημερίδες έρχονταν με το τραίνο και πολλάκις όταν αυτό δεν είχε πελάτη και δεν σταματούσε τότε τις πετούσαν εν κινήσει, οπότε καταλαβαίνετε πως έφταναν οι εφημερίδες, ήταν δεμένες βέβαια με γερό σπάγκο αλλά δεν γλίτωναν το στραπατσάρισμα. Και τι δεν υπήρχε,  η Ακρόπο­λη, η Αυγή, το Βήμα, η Βραδυνή, ο Ελεύθερος Κόσμος, η Νέα Πολι­τεία σε καθημερινή βάση εκτός από την ΟΜΑΔΑ που ήταν εβδομαδιαία κάθε Τρίτη. Από κοντά και όλα τα περιοδικά, ο Θησαυρός, το Ντόμινο, η Βεντέτα, το Ρομάτζο, ο Ταρζάν, ο Μικρός Κάου μπόυ κι άλλα που δεν μου έρχονται στο νου και στη θύμηση.

(4) Η προσφώνηση "μάτια μου" "ματάκια μου"είναι αρκετά συχνή στα μέρη μας και μάλιστα από γυναίκες για αγαπημένα του πρόσωπα, αλλά ο Κώστας την είχε προσφάει για όλουςνμέχρι που το είχε  παρωνύμι.