ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ ΣΤΑΘΗ

    Μετά τα τόσα σπαρταριστά κείμενα για τα  "Θρησκευτικά "  να και ένα δικό μας από εκείνα τα χρόνια τα αλλοτινά (1) στο Γυμνάσιο Ζαχάρως.

   Και εμείς λοιπόν, από τις πρώτες τάξεις,  πώς και πώς περιμέναμε τα θρησκευτικά να ξελαμπικάρουμε λίγο από την υπόλοιπη ένταση των άλλων μαθημάτων, που το ένα ήταν πιο μανίκι από το άλλο, Μαθηματικά, Φυσική, Αρχαία, Λατινικά, Χημεία σκέτα παλούκια, αμάν Βαγγελίτσα  μου! Κι ερχόταν η ώρα των Θρησκευτικών και αγαλλίαζε η ψυχούλα μας. Ήταν η ώρα της ανάπαυσης ψυχή τε και σώματι, καλύτερα η ώρα της ανεμελιάς και του χαβαλέ. Αραλίκι! Βεβαίως κανένας μαθητής και μαθήτρια δεν νοιαζόταν για αυτό το μάθημα μια και δεν ήταν μάθημα για τις μεγάλες εξετάσεις. Ίσως από την άλλη είχαμε πάρει φόρα από πριν, άλλος από το κατηχητικό κι άλλη από την εκκλησία που έπεφτε η πλάκα της αρκούδας. Θυμάμαι στην ώρα των Θρησκευτικών οι περισσότεροι διάβαζαν ή έγραφαν τα παρακάτω μαθήματα και η μεγαλύτερη χαρά μας ήταν να είναι μια από τις δυο-τρεις πρώτες για να ετοιμαστούμε για τις επόμενες. Ήταν ώρα Θεού χαρισάμενη! Είχαμε πάρει μεν το μάθημα της πλάκας αλλά ο κυριότερος λόγος ήταν ο καθηγητής, ο Μπάρμπα Στάθης Αλεξανδρόπουλος, να είναι καλά και πάντα μακαριστός εκεί που είναι. Η απέραντη καλοσύνη της ψυχής του προβάλλονταν στην γλυκιά του όψη και στα ψιλό-τσακίρικα μάτια του. Ομολογώ ότι μέχρι τώρα δεν έχω συναντήσει πουθενά τέτοιο φιλήσυχο, άγιο ανθρωπάκι, αφού τα δυο-τρια τελευταία χρόνια που έκανε Γυμνασιάρχης δεν αποβλήθηκε ούτε ένας μαθητής. Έμπαινε στην τάξη κι άρχισε να μολογάει ότι του κατέβαζε ή κούτρα του. Οτιδήποτε άλλο εκτός από το μάθημα. Να μια φορά τι μας είπε με την τσιριχτή φωνή του:

       - Καλά μου παιδιά σήμερα έχουμε μάθημα για τη Δημιουργία. Μην σκοτίζεστε, να θα σας πω ένα παράδειγμα και όλοι θα καταλάβετε και θα μπείτε στο νόημα του μαθήματος που είναι η μεγαλοσύνη του Θεού. Λοιπόν χθες το απόγευμα καθόμουν στο μπαλκόνι και έπινα το καφεδάκι μου ρεμβάζοντας την  αυλή, που γύριζαν οι κότες μου και τσιμπολογούσαν. Σκέφτηκα τι κρίμα που οι κότες δεν έχουν ένα χώρο της προκοπής να μείνουν, παρά κοιμούνται επάνω στη λεμονιά. Δεν γίνεται άλλο πρέπει να τους φτιάξω ένα κοτέτσι, Κι αμέσως που λέτε παιδιά μου δεν έχασα καιρό έκατσα όλο το απόγευμα και με κάτι σανίδες έφτιαξα ένα κοτέτσι. Να δείτε πώς το βράδυ όλες οι κοτούλες και ο πετρωτός κόκορας κούρνιασαν  στο σπίτι τους. Δεν ξέρετε πόσο χαρά και πόσο ικανοποίηση ένοιωσα. Ήταν μια δημιουργία πολύ ωφέλιμη. Έτσι κι Θεός δημιούργησε τον κόσμο.   
  Την άλλη βδομάδα σηκώσαμε από μόνοι μας το χέρι για να πούμε το μάθημα, τη Δημιουργία.

1970 Ε΄Τάξη: Γ. Ζιάτας,(από Σαμικό), Γαληνός Μπρή (από τις Τρύίπες,

 ο γνωστός εισαγγελέας), Λύσανδρος Χριστοδουλόπουλος (από την

 Καλίδονα), Χαρίλαος Πρασσάς ( από την Αρήνη), η αφεντιά μου, Αντώνης 

Κόντος (από τη Ζαχάρω) και Γιώργος Κουσκουλής (από τον Κακόβατο) (1¨)

    Υπόψη δε ποτέ δεν εξέταζε μαθητή, ούτε είχε Κατάλογο (2) Όταν πλησίαζε η βδομάδα για τους βαθμούς κάθε μαθητής με τη σειρά του, αρχίζοντας από το τελευταίο θρανίο, σηκωνόταν όρθιος όχι στην έδρα αλλά στη θέση του και έλεγε το "Πιστεύω" ή τον "Πάτερ ημών". Μάλιστα ανοίγαμε το βιβλίο στην πλάτη του μπροστινού και το στόμα μας πήγαινε ροδάνι. Ο μπάρμπα Στάθης ακίνητος καθόταν στην έδρα γαλήνιος σαν Βούδας. Μερικοί μαθητές μάλιστα άρχιζαν κανονικά (Πάτερ υμών ο εν τοις ουρανοίς) και συνέχιζαν  με διάφορες αρλούμπες, αλλά τέτοιοι ήσαν λίγοι καθότι σεβόμαστε το ...αγαθό γεροντάκι. Και το 18 ήταν βαθμός που έβαζε στους περισσότερους, στους άλλους έβαζε 17 ή 19.
 Αυτά ήταν τα Θρησκευτικά με τον αείμνηστο μπάρμπα Στάθη!    

  (1) Πολλοί αναγνώστες, φίλοι, παραφίλοι και βάλε, με τις τόσες αναπολήσεις,  "αναθυμιάσεις" για τα αλλοτινά χρόνια, θα με αποπαίρνουν. Τι να κάνουμε ρε παιδιά αφού αυτά πράγματα καλύπτουν τα πιο συγκινητικά μου  χρόνια: Δεν ξέρω σε σας αλλά μένα έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Πήγα στη Θεσσαλονίκη κοντά στα 6 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, άλλα δυο χρόνια στο στρατό (Τρίπολη, Αθήνα, Χανιά και Λάρισα)   και μετά από εδώ και από κει, αλλά τα αλλοτινά, τα παιδικά χρόνια στο χωριό και τα γυμνασιακά στη Ζαχάρω σκαρφαλώνουν στο σωρό της μνήμης και έρχονται επάνω-επάνω. Πιστεύω λοιπόν να τύχω της ευμένειας σας είτε και σεις είστε μάρτυρες, είτε όχι. 
(1¨) Για τον Αντώνη Κόντος. Αντώνη αγαπητέ τι λες; 

(2)   Όταν οι καθηγητές ξεφύλλιζαν τον Κατάλογο  η ψυχούλα μας πήγαινε στην Κούλουρη. Φόβος και τρόμος όταν έπιανε το γράμμα του επιθέτου μας, αλλά και τι ανακούφιση όταν πήγαιναν παρακάτω.Μια καθηγήτρια, πω πω σκέτη πικράγγουρο, δεν πήγαινε με τη σειρά που ξέραμε και πολλάκις γυρνούσε πίσω και όλοι τρέμαμε. Την άτιμη.  

Η παρούσα ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όλους
τους συμμαθητές μου σε εκείνες τις τάξεις και ειδικά
στον συμμαθητή μου τον Παναγιώτη Ζήρο που έχει 
από τότε ξενιτευτεί στην Αμέρικα..
Τι λες και συ, καλά δεν τα γράφω;